ตอนที่ 6
เริ่มเปลี่ยนแปลง
แต่ใครจะไปรู้ว่าตั้งแต่ที่เราคุยกันวันนั้นนี่ก็ผ่านมาถึงหกปีแล้ว พวกเรายังไม่สามารถตามหาได้เลยว่าความจริงแล้วจัสตินนั้นคือใคร หรือทำไมเขาถึงไม่ได้ไปไหนสักที
"โซย่า! เมื่อวานใครมารับแกเหรอหล่อมาก!" มิลิน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวตลอดระยะเวลาที่ฉันเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ เอ่ยถามหลังจากที่พวกเราเดินถือถาดข้าวมานั่งลงที่โต๊ะในที่โรงอาหารของมหาลัย
"ใครเหรอ ไม่มีนะ" เพราะปกติแล้วฉันเองก็ไม่ใช่จะมีคนคบนอกจากผี ถึงได้ขมวดคิ้วถามออกไปแล้วมองหน้าเพื่อน เพราะไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องตลกที่ยัยเพื่อนคนนี้เตรียมมาอำฉันในวันนี้หรือเปล่า
แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือสีหน้าของยัยมิลินนั้นไม่ได้ดูว่าเธอกำลังพูดเล่นหรือเป็นเรื่องที่เก็บมาอำฉันเลย เธอมองจ้องหน้าฉันเขม็งพร้อมทั้งขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ
"ไม่สิ! ก็ผู้ชายคนที่หล่อ ๆ ที่เดินมาหาเธอก่อนกลับบ้านที่หน้าคณะไง ฉันจะวิ่งไปเรียก
