ตอนที่9 หงุดหงิด
1246 Words
“ท่านประธานจะทานอะไรคะ?” เสียงนารีที่นั่งข้างๆภูมินทร์รีบถามขึ้น
“พวกคุณสั่งๆมาเลยละกัน ถ้าผมอยากกินเดี๋ยวค่อยชิมกับพวกคุณก็ได้” คนหน้าหล่อส่งยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเมรินดาที่เธอกำลังทำหน้าเซ็งเหมือนคนเบื่อโลกมากๆในตอนนี้
“เป็นอะไรไม่ดีใจหรือไงที่มีหนุ่มหล่ออย่างฉันมานั่งข้างๆแบบนี้”
“ถ้าคุณไม่มาด้วย ฉันจะดีใจกว่านี้อีก”
เธอหันไปมองเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนที่วิลเลี่ยมจะถือแก้วใส่น้ำแข็งกับโค้กขวดเล็กๆมาวางตรงหน้าผู้เป็นนาย
“ขอบใจนะวิลเลี่ยม”
“เจ้านายสั่งอะไรทานครับ?”
“ฉันให้คนนั้นสั่งแล้ว ฉันตามใจสาวๆเขา นายจะสั่งอะไรก็ไปสั่งมาสิ”
“ผมอิ่มแล้วผมแค่มานั่งเป็นเพื่อนเจ้านายครับ”
“พากันอิ่มแล้วยังจะมานั่งเกะกะอีก” เมรินดาบ่นเบาๆแต่คนหูดีแบบเขาก็ได้ยินอยู่ดี
“พอใจจะมา เธอมีปัญหางั้นเหรอ?” เมรินดาหันขวับ อะไรกันพูดเบาขนาดนี้ก็ยังได้ยินอีกอีตาบ้า!!
“เปล่าค่ะใครจะกล้ามีปัญหากับท่านประธานกัน”
เธอหันไปยิ้มให้กับวิลเลี่ยมแทน อเล็กซานเดอร์มองตามอย่างหมั่นไส้ พร้อมกับหันไปมองลูกน้องหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่พอใจ
อาหารถูกเรียงรายมาเสิร์ฟด้วยมือของนารี สิตาและภูมินทร์ภายในไม่มีกี่นาทีต่อมา
“ทานได้เลยนะครับ ผมสั่งแม่ค้าว่าไม่ต้องเผ็ดมากเผื่อท่านประธานจะทานเผ็ดไม่ได้” ภูมินทร์บอกอย่างเห็นใจและเข้าใจเจ้านายฝรั่งตรงหน้าทั้งสอง
“พวกคุณก็ทานกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเข้างาน” เขายิ้มให้อย่างเป็นกันเองทุกคนจึงลงมือรับประทานอาหารตรงหน้าอย่างไว เห็นจะไม่ลงมือกินก็คงจะมีแต่เมรินดาเขาจึงก้มไปถามเธอใกล้ๆ
“ทำไมเธอไม่กินล่ะเมรินดา ไม่หิวหรือว่าแค่เห็นหน้าฉันแล้วเธอก็รู้สึกอิ่ม?”
หญิงสาวมองค้อนเขากลับเบาๆก่อนจะลงมือจกข้าวเหนียวจิ้มกับอาหารตรงหน้า พอกำลังจะเอาเข้าปาก ฝ่ามือหนาก็จับที่แขนเล็กอย่างเร็ว
“ฉันอยากชิมอันนี้ด้วย” เขาดึงมือเธอมา ก่อนจะจับยัดคำข้าวใส่ปากตัวเองอย่างไว ทุกคนบนโต๊ะถึงกับมองตามเป็นตาเดียวกัน เมรินดาเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาเรื่อยๆ เขาตั้งใจกวนประสาทเธอแน่ๆต้องการอะไรกันแน่นะอีตาบ้านี่
“ก็อร่อยดีนะ” ริมฝีปากหนาเคี้ยวตุ้ยๆอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะหันไปสนใจกับวิลเลี่ยมที่กำลังนั่งมองโทรศัพท์อยู่ตรงหน้า
“นายทำอะไรวิลเลี่ยม?”
“ก็ส่งงานให้ลูกค้าไงครับผมไม่ได้ว่างแบบเจ้านายนี่นา” ก่อนจะมีอีเมล์ด่วนเข้ามาหนึ่งฉบับ วิลเลี่ยมเปิดอ่านอย่างไว
“เจ้านายครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วล่ะ” เขายื่นโทรศัพท์ให้กับคนตรงหน้าได้ดู อเล็กซานเดอร์ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะส่งคืนให้อีกคน
“จัดการจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวเย็นนี้ให้ด้วยนะ ฉันจะกลับไปเคลียร์งานทางนั้น” วิลเลี่ยมพยักหน้า ก่อนจะรีบจัดการตามที่เจ้านายสั่งอย่างไว
“ขอตัวก่อนนะทุกคนพอดีผมมีธุระด่วน อาหารมื้อนี้ผมจ่ายให้ก็แล้วกัน” เขาควักเอาแบงค์พันออกมาจากกระเป๋าสตางค์ก่อนจะวางลงไว้บนโต๊ะ
“ทานข้าวให้อร่อยนะเมรินดา ฉันไปล่ะ”
เขาไม่ลืมจะหันมาบอกคนที่นั่งข้างๆที่ตอนนี้เธอเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ หึคงจะรู้สึกโล่งอกสินะที่ฉันกำลังจะไปจากตรงนี้ อเล็กซานเดอร์ได้แต่คิดอยู่ในใจและหมั่นไส้กับท่าทีของเธอมากเหลือเกิน
“วิลเลี่ยม ลุกสิจะนั่งอีกนานไหม”
“ครับ เสร็จแล้วครับเจ้านาย” เขารีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกครั้ง
“ทานอาหารให้อร่อยนะครับทุกคน” พร้อมกับรีบวิ่งตามเจ้านายออกไป พนักงานที่นั่งทานข้าวอยู่ยกมือไหว้ลาแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว
“อะไรของท่านประธานอเล็กซ์นะดูท่าเอาใจยากไม่เบาเลยว่าไหม?” นารีรีบเอ่ยขึ้นก่อนใคร
“ไปได้ก็ดี ฉันนี่ทั้งกินทั้งเกร็ง” สิตาบอกอย่างโล่งอก ก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าอย่างรู้สึกผ่อนคลาย
“พี่เมย์ ท่านประธานเขาสนใจพี่ใช่ไหม?”
ภูมินทร์ถามขึ้นอย่างไว เมรินดาถึงกับมองค้อนอย่างแรง
“พูดอะไรภู ระดับเขาจะมาสนใจอะไรพี่ล่ะ กินๆไปเถอะเดี๋ยวจะเข้างานเลทอยากโดนหักเงินเดือนหรือไง?”
“แต่พี่ก็ว่าท่านประธานคงสนใจน้องเมย์นะ” นารีว่าอย่างเห็นด้วย
“แต่เมย์ไม่สนใจใครทั้งนั้นแหละค่ะ เขาแค่อยากกวนประสาทเมย์เล่นเฉยๆ” ช้อนในมือที่ถือค้างอยู่ตักส้มตำเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เธอเพิ่งรู้ว่าอาหารตรงหน้าอร่อยมากก็ตอนไม่มีเขานั่งอยู่นี่ล่ะ
“น้องเมย์รู้จักกับท่านประธานมาก่อนใช่ไหม?” นารีถึงกับขยับเข้ามาใกล้ๆเมรินดา
“เปล่าค่ะเมย์ไม่รู้จัก ก็เพิ่งจะรู้จักก็ตอนเขาเรียกให้ไปพบวันก่อนโน้น”
“จะว่าไปท่านประธานนี่ก็หล่อมากเลยเนอะว่าไหม” นารียังจีบปากจีบคอพูด
“จริงครับพี่นารี ขนาดผมเป็นผู้ชายนะ เวลามองหน้าท่านประธานอเล็กซ์ผมยังรู้สึกชอบเลย”
“อะไรๆนี่แมนทั้งแท่งหรือเปล่าเราอ่ะ?”
“แมนสิครับพี่นารีก็ ไม่คุยแล้วผมกินส้มตำต่อดีกว่า” ภูมินทร์ถึงกับรีบเฉไฉไปทางอื่นทันที
“หล่อแต่หน้าตา แต่นิสัยแย่ก็เท่านั้นแหละค่ะ” เมรินดาพูดขึ้น ทำเอาทุกคนถึงกับมองหน้าเธอ
“นี่เมย์ว่าคุณอเล็กซานเดอร์หรือเปล่า?” นารีถามขึ้นอีกครั้ง
“เปล่านะคะ แค่พูดขึ้นมาลอยๆ”
“พี่ว่านะถ้าเขาชอบเมย์เมย์ก็ควรจะเปิดใจลองคบเถอะ หล่อขนาดนั้นนะให้ควงวันหนึ่งฉันก็เอา ใช่ไหมสิตา?”
“ไม่รู้ ฉันมีผัวแล้วพี่นารีฉันไม่สนคนหล่อหรอก”
“ฮ่า ๆ ๆ มันต้องอย่างนี้เลยพี่สิตา” เมรินดาถึงกับยกนิ้วให้
“แต่เท่าที่พี่แอบมอง พี่ว่าท่านประธานต้องสนใจเมย์มากแน่ๆ ไม่งั้นจะตามมานั่งกับพวกเราทำไมจริงไหม?”
“ช่างเขาเถอะพี่สิตาเลิกคุยเรื่องเขาทีนะ เมย์อยากกินข้าวให้อร่อย”
“หึหึ วาสนาจะได้เป็นคุณนายค้าเพชรละมั้งน้องเมย์”
สิตาเอ่ยขึ้นก่อนทั้งสามคนจะหัวเราะเบาๆพร้อมกัน แต่เมรินดาไม่คิดว่ามันตลกเลยสักนิด เป็นไปได้เธออยากอยู่ห่างๆไม่ต้องพบเจอกันอีกเลยจะดีกว่า
“รีบทานกันเถอะค่ะเมย์มีงานต้องรีบกลับไปทำอีกเยอะเลย”
เธอบอกกับทุกคน เหมือนอยากให้หยุดพูดเรื่องของเขาคนนั้นเพราะมันทำให้ไม่เจริญอาหารเลยสักนิด
- Writer
