“สรุปจะปล่อยฉันได้หรือยัง” จีรณาเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาเเต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรตอบกลับมาสักคำ เบญจมินที่ได้สติรีบปล่อยมือออกจากข้อมือของจีรณาอย่างงงๆ
“ก็ไม่ได้อยากจะจับเท่าไหร่นักหรอก” ว่าแล้วก็หันหลังเดินกลับออกไปดื้อๆ โดยมีเสียงถอนหายใจของจีรณาดังขึ้นอย่างโล่งอก และจังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้น จีรณารีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับด้วยความเร็วเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ“สวัสดีค่ะ จีรณาพูดสายค่ะ....อะ...อะไรนะคะ...ได้ค่ะได้....ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่คะ...ห๊ะ! ห้าแสนเหรอคะ...ได้ค่ะ...ฝากแม่ด้วยนะคะเดี๋ยวฉันจะรีบไป” จีรณายืนนิ่งกำโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือเอาไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลออกมาด้วยความกลัว แม่เธอกำลังแย่ตอนนี้หมอกำลังเร่งช่วยชีวิตเป็นการด่วน โดยการผ่าตัดสมองอีกครั้ง เงินห้าแสนเธอจะไปหามาจากไหนืั้เพิ่งได้มาวันน้้นเธอก็เอาไปจ่ายค่ารัก
