บรรยากาศบริเวณโต๊ะอาหารปกคลุมไปด้วยความเงียบงันและรังสีความขุ่นเคืองที่แผ่กระจายออกมาจากบุคคลที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ สายตาคมเข้มมองคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเป็นระยะๆ แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักนั้นแม้แต่คำเดียว
ส่วนคนที่นั่งด้านข้างก็มองตอบกลับไปด้วยสายตาขบขัน ยกถ้วยกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ไม่ได้สะทกสะท้านต่อสายตาคมนั้นแม้แต่น้อย ไมเคิลที่ยืนเป็นอากาศธาตุอยู่เงียบๆ อยากรู้เสียเหลือเกินว่าเหตุใดหลังจากที่ทั้งสองออกมาจากห้องนอนแล้วเจ้านายของเขาถึงได้บึ้งตึงแลดูอารมณ์เสียอย่างที่เป็นอยู่ในขณะนี้ แต่ในทางกลับกันจีรณากลับยิ้มแย้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
“กาแฟไม่อร่อยเหรอคะเจ้านาย ทำไมทานน้อยจังเดี๋ยวไม่มีแรงทำงานนะคะ เเต่ฉันก็ชงตามที่คุณไมเคิลบอกทุกอย่างเลยนะ” ไม่วายที่จะเอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่แสดงถึงความสะใจที่ซ่อนเอาไว้ไม่มิดหรือถ้าพูดตามตร
