ผู้หญิงของมาเฟีย

เงินซื้อได้ทุกอย่าง(ต่อ)

เสียงประตูที่ปิดลงแม้จะไม่ดังมากหรือเรียกว่าแทบจะไม่มีเสียงเลยด้วยซ้ำแต่กลับดังสนั่นก้องอยู่ในหูของจีรณา ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศแม้อุณหภูมิจะไม่สูงมากแต่สำหรับเธอมันกลับหนาวเข้าไปถึงไขสันหลังจนเธอต้องยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเอง

“จะยืนบื้ออีกนานมั้ย” เสียงพูดติดห้วนดังขึ้นอย่างหงุดหงิด พร้อมทั้งร่างกายกำยำในชุดคลุมลุกขึ้นยืนหันมาทางที่หญิงสาวยืนอยู่

“คุณ/เธอ!!!” เสียงร้องอุทานตกใจของคนทั้งคู่ดังขึ้นอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อต่างฝ่ายต่างเห็นหน้าของกันและกัน

จีรณาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกจะกลมถึงขนาดพาเธอกับผู้ชายปากเสียคนนี้มาเจอกันอีก แถมยังมาเจอกันในเวลาที่เธอกำลังจะ...

เบญจมินมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเช่นเดียวกันผู้หญิงบนโลกนี้มีเป็นร้อยเป็นพันแต่ทำไมเขาจะต้องมาเจอยัยผู้หญิงนมแบนคนนี้ด้วยนะ แถมการแต่งตัวสุดแสนจะเชยไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิดสายตาคมมองสำรวจร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างจาบจ้วงไม่มีการให้เกียรติตั้งเเต่ศีรษะจรดปลายเท้า เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนสีซีดธรรมดาๆ ไหนจะรองเท้าผ้าใบเก่าๆ นี่เพื่อนของเขาทำไมถึงได้ส่งผู้หญิงคนนี้มาให้เขาได้เนี่ย

“เธอคือคนคนของอาทิตย์เหรอ” ถามย้ำเพื่อความมั่นใจว่าผู้หญิงที่ยืนจ้องเขาตาขวางอยู่นี้คือผู้หญิงที่อาทิตย์เพื่อนของเขาขอร้องให้ช่วยเหลือ

“ใช่ ฉันเอง” จีรณาตอบรับออกไปเต็มเสียงจ้องมองดวงตาสีฟ้าคู่นั้นที่มองมาอย่างไม่หลงเหลือความกลัวอยู่เลยสักนิด เพราะคำพูดของผู้ชายคนนี้เมื่อวันนั้นยังดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เบญจมินยกยิ้มมุมปากออกมาอย่างเย้ยๆ ผู้หญิงไม่ว่าสูงส่งหรือธรรมดาแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องยอมสยบให้อำนาจเงินของเขาอยู่ดี

“ถ้าอย่างนั้น ก็ไปอาบน้ำสิ จะมายืนเซ่ออยู่นี่ทำไม ฉันไม่ชอบมีอะไรกับคนสกปรก”

“นี่คุณ” จีรณาขึ้นเสียงใส่อย่างเหลืออด ผู้ชายคนนี้หน้าตาก็ดี อีกทั้งคงเป็นคนรวยมีเงินทองมากมายเพราะดูจากห้องที่อยู่ราคาก็ไม่ใช่น้อยๆ ถ้าให้เธอเดาห้องที่มีทุกอย่างครบครันหรูหราขนาดนี้ราคาคงหลักสิบล้านหรือร้อยล้านเป็นแน่ อีกทั้งยังสามารถมีเงินเหลือเฟือมาจ่ายค่าตัวของเธออีก แต่ก็อย่างว่าคนรวยมีเงินก็ใช่จะเป็นคนดีทุกคนและก็ใช่จะเป็นคนนิสัยดีที่ให้เกียรติเพื่อนร่วมโลกอย่างเธอ

เบญจมินก้าวขายาวจับแขนเล็กนั้นกระชากมาประชิดตัว สายตาคมมองผู้หญิงปากดีที่กล้าขึ้นเสียงใส่เขาตาแข็งกล้า อย่างไม่พอใจเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าจ้องหน้าเขาแบบนี้ และก็เคยไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าขึ้นเสียงใส่เขาเหมือนที่ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้ทำเลยสักคน

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน เพราะฉันไม่ชอบและอีกอย่างลืมไปแล้วหรือไงว่าที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้เพราะอะไร” คำพูดที่ตอบกลับมาเจ็บแสบล้วนเป็นความจริงทุกคำนั้นทำให้จีรณาพูดไม่ออก รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเลือกได้และมีทางเลือกที่ดีกว่านี้เธอก็คงไม่ทำตัวน่าสมเพชด้วยการขายศักดิ์ศรีของตัวเองอย่างที่ทำอยู่ในตอนนี้หรอก

มีใครบ้างที่อยากมีอะไรกับผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รักเพื่อแลกกับเศษเงินของคนรวยที่มองผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น เพราะความจนตรอกบังคับให้เธอต้องทำอย่างนี้ เพราะความรักที่มีต่อแม่ที่นอนรอเธออยู่ที่โรงพยาบาลเพราะเธออยากจะยื้อชีวิตแม่เธอไว้ อยากให้แม่อยู่กับเธอเธอถึงต้องแลก

“ฉันรู้และไม่ลืมว่าเพราะอะไรที่ฉันต้องมายืนอยู่ตรงนี้” แม้จะรู้สึกกลัวสายตาคมที่มองมาแต่ไม่รู้อะไรเข้าสิงให้จีรณาใจกล้ายอกย้อนกลับไป โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดยอกย้อนกับสายตาที่จ้องกลับมาอย่างไม่เกรงกลัวนั้นทำให้เบญจมินโกรธมากแค่ไหน ออกแรงบีบแขนเล็กที่อยู่ในมือมากขึ้นกว่าเดิมจนจีรณานิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ไม่มีเสียงร้องขอให้ปล่อยแต่อย่างใด

“หึ!! เก่งหนิ ขนาดรู้เธอก็ยังเถียงฉันฉอดๆ ดี! ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าตอนที่เธออยู่บนเตียงจะเสียงดีแบบนี้หรือเปล่า” จีรณาลอบกลืนน้ำลงคอ หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ดวงตาวูบไหวด้วยความกลัวเมื่อคิดไปถึงคำพูดของผู้ชายร่างสูงคนนี้ ว่าเขาหมายถึงอะไร

“ทุเรศ! “เท่านั้นแหละความอดทนของเบญจมินก็ขาดผึงลงทันที ดังร่างบางเข้ามาประชิดตัวแนบแน่นออกแรงกอดรัดจนจีรณาอึดอัดยกมือขึ้นมายันแผงอกเอาไว้

“ผู้ชายทุเรศคนนี้ไม่ใช่เหรอที่กำลังจะเป็นผัวเธอ” พูดเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยอารมณ์โมโห ก่อนจะจับร่างบางอุ้มพาดบ่าเดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องโดยมีเสียงร้องของจีรณาดังขึ้นด้วยความตกใจ ตกใจทั้งคำพูดและตกใจที่ถูกจับอุ้มพาดบ่าให้เธอห้วยหัวลงมาอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้โดยไม่ปล่อยโอกาสให้เธอตั้งตัวเลยสักนิด

“กรี๊ดดด!!! นี่คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ได้ยินมั้ยฉันบอกให้ปล่อย” จีรณาดีดดิ้นตีขาพร้อมทั้งระดมกำปั้นทุบตีไปที่แผ่นหลังช่วงเอวเพื่อให้คนร่างสูงตัวโตกว่าเธอหลายเท่านั้นปล่อยเธอลง

“หุบปาก สิ่งที่ฉันเกลียดและก็รำคาญมากที่สุดก็คือเสียงกรี๊ดของผู้หญิงอย่างพวกเธอรู้มั้ย แล้วก็เลิกตีฉันสักที”

“ไม่เลิก ถ้ารำคาญก็ปล่อยสิ”

“เอ้า! อยากลงมากนักใช่มั้ย” สิ้นคำพูดร่างบางก็ลอยละลิ่วลงไปนอนแอ้งแม้งที่เตียงนอน โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งหลักอีกเช่นเดียวกัน แรงโน้มถ่วงที่เหวี่ยงเธอลงมานั้นก็ทำให้เธอจุกไปหมดทั้งจุกทั้งเจ็บรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งแต่ก็ดูจะช้าไป เพราะตอนนี้คนตัวใหญ่ขึ้นมาคร่อมตัวของเธอเป็นที่เรียบ

“นะ...นี่คุณ ถอยออกไปหน่อยฉันหนัก” จีรณาเอ่ยออกมาตะกุกตะกักยกมือขึ้นมายันแผงอกที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อนั้นไว้ หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเมื่อต้องมาอยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายแนบแน่นแบบนี้แม้อีกไม่นานมันจะต้องแนบแน่นมากกว่านี้ก็เถอะ

“หึ! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเธอจะให้ฉันถอยแล้วอย่างนั้นเหรอ...สบตาฉัน มองหน้าฉันสิ” เอ่ยสั่งเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยพลังแห่งความต้องการ กลิ่นหอมของเนื้อสาวที่ลอยเข้ามาแตะจมูกบวกกับความนุ่มนิ่มใต้ร่างทำให้เลือดในการของเบญจมินสูบฉีดพลุ่งพล่านขึ้นมาด้วยความต้องการที่ดูเหมือนจะติดเร็วกว่าทุกครั้งด้วยซ้ำ

จีรณามองใบหน้าคมเข้มดุดันที่มีหนวดเคราขึ้นเล็กน้อย สบสายตาคมสีฟ้าตามคำสั่งนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ เหมือนต้องมนต์สะกดมีแรงดึงดูดให้เธอต้องจดจ้องอยู่ที่ดวงตาคู่นี้ไม่อาจละสายตาหนีไปทางไหนได้อีก ผู้ชายคนนี้หล่อคมเข้มตามแบบฉบับของลูกครึ่ง เครื่องหน้าของเขาคือพรที่พระเจ้ามอบให้ชัดๆ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูปอมสีชมพูเล็กน้อยเธอมั่นใจว่าสาวๆ คนไหนที่เห็นก็ต้องหลงเสน่ห์ในความหล่อนี้อย่างแน่นอน

เบญจมินจ้องมองแม่กวางน้อยเนื้อหอมที่นอนสั่นอยู่ใต้ร่างอย่างพินิจพิจารณา ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวได้รูป แพขนตางอนส่งผลให้ดวงตาคู่นี้ดูโตและคมขึ้น จมูกเล็กเชิดปลายรั้นที่บ่งบอกได้อย่างดีว่าเจ้าของใบหน้านี้คงดื้อรั้นอยู่ไม่น้อย อีกทั้งริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มสีชมพูระเรื่อน่าสัมผัสจนเบญจมินอยากเข้าไปสัมผัสความนุ่มนั้นเสียเหลือเกิน แถมใบหน้าของหญิงสาวนั้นยังนวลเนียนไร้สิวไม่มีที่ติโดยไร้การปกปิดจากเครื่องสำอางเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา โดยเฉพาะกลิ่นแป้งเด็กที่ลอยขึ้นมาเตะจมูกของเขาอยู่ในตอนนี้ ซึ่งเขาไม่คิดว่ายังจะมีผู้หญิงใช้แป้งเด็กแบบนี้อยู่ด้วยซ้ำ

“รู้ใช่มั้ยว่าหลังจากเรื่องบนเตียงจบลง เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉันอีก ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งสิ้น เพราะค่าตัวที่เธอได้ไปฉันคิดว่าเธอได้มากกว่าค่าสินสอดด้วยซ้ำ” คำพูดดูถูกดูแคลน เสียดแทงหัวใจของจีรณาให้เจ็บไปทั้งดวง สายตาที่มองไปยังเบญจมินเต็มไปด้วยความเจ็บปวดขมขื่นกับชีวิตตัวเองในตอนนี้ ก่อนหญิงสาวจะรีบปรับให้มันเป็นปกติเหมือนเดิม แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาคมของเบญจมินไปได้เลยแต่ที่แปลกคือทำไมเขาจะต้องรู้สึกผิดเมื่อเห็นสายตาเสียใจของผู้หญิงคนนี้ หรือว่านี่จะเป็นมารยาอีกรูปแบบหนึ่งของผู้หญิงเพื่อเพิ่มมูลค่าให้ตัวเอง คิดได้เเบบนี้อารมณ์รู้สึกผิดก็หายไปเปลี่ยนกลับมาเป็นสายตาเย็นชาเหมือนเดิม

“ฉันไม่เคยคิดอยากจะได้อะไรมากไปกว่าข้อเสนอที่ขอไป เมื่อฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการและคุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการทุกอย่างก็จบ....แล้วไหนล่ะ ของที่ฉันต้องการ” เบญจมินเหยียดยิ้มมุมปากออกมาเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของหญิงสาว เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดอะไรบางอย่างลงไป

สุดท้าย ก็หนีไม่พ้นอำนาจของเงินอยู่ดี!!!!

“คนอย่างฉันไม่เคยเบี้ยวใคร” ว่าแล้วก็ส่งโทรศัพท์มือถือให้หญิงสาวดู

จีรณามองหลักฐานการโอนเงินที่มีชื่อของเธอเป็นผู้รับเงินและจำนวนเงินที่เธอต้องการซึ่งยอดเงินที่เธอขอไปคือหนึ่งล้านบาทซึ่งไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลยสำหรับเธอ แต่ตอนนี้จำนวนเงินมากมายขนาดนี้เธอสามารถหามาได้แล้ว จีรณาอมยิ้มน้อยๆ ออกมาด้วยความดีใจและโล่งอกนั่นมันหมายถึงแม่ของเธอกำลังจะหายเธอกำลังจะมีเงินไปรักษาแม่ของเธอแล้ว

แม่รอจีนะ จีมีเงินแล้ว แม่จะหายแล้วเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้วนะ

เบญจมินมองหน้าหญิงสาวที่เปื้อนรอยยิ้มนั้นอย่างเย้ยหยันเงินนี่มันมีอำนาจมหาศาลจริงๆ สินะ พอเห็นเงินก็ถึงกับยิ้มออกมาทั้งที่ตอนแรกทำเหมือนหวงเนื้อหวงตัวดีดดิ้น ที่แท้ก็การแสดงนี่เอง เขาชักไม่แน่ใจแล้วสิที่เพื่อนของเขาบอกว่าผู้หญิงคนนี้ยังบริสุทธิ์มันคือเรื่องจริงหรือเปล่า

------------------------------------

พี่เสือทำไมเป็นคนแบบนี้ ทำไมใจร้ายกับน้องแบบนี้ เดี๋ยวไรท์ตีก้นสักทีสองทีเลยนะ

อ่านเเล้วขอกำลังใจให้ไรท์หน่อยน๊าาาาา