episode 1 | อยากเจอเธออีก
909 Words
เธอลืมตาตื่นขึ้นมารู้ตกใจเล็กน้อยเพราะนี่ไม่ใช่ห้องของเธอ พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้เธอถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ตัดสินจะลุกขึ้นออกจากเตียงนอนแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะตอนนี้มีแขนใครก็ไม่รู้กำลังนอนกอดเธออยู่ เขานอนก้มหน้า ลงหมอนเธอก็จับแขนและขาของเขาออก พยายามขยับตัวเบา ๆ เพราะกลัวว่าเขาจะตื่นมาเจอเธอ พอลุกขึ้นได้แล้วก็รีบเดินเบา ๆ เนื่องจากเจ็บตรงช่วงล่างเดินไปเก็บเอาชุดตัวเองที่กระจัดกระจายบริเวณรอบเตียงเพื่อเอามาใส่แต่พอเห็นชุดแล้วมันขาดหลุดลุ่ยหมดเพราะถูกชายคนที่กำลังนอนกระชากเมื่อคืน เธอเลยเดินไปที่ห้องแต่งตัวของเขาเพื่อหาชุดที่ตัวเองพอจะใช่ได้มาใส่ก่อน พอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบเดินหยิบกระเป๋าตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาลิลินที่เป็นเพื่อนสาวเพียงคนเดียวของเธอให้มารับ พอคุยกับเพื่อนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินออกจากห้องทันทีโดยไม่ได้หันกลับไปมองคนที่กำลังนอนหลับอยู่เลย
ปั้งงงงง
"สภาพแกดูไม่ได้เลยยัยเบล แกไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย"
หลังจากที่เธอขึ้นมาบนรถเพื่อนเธอก็ถามเธอไม่หยุดจนเธอรู้สึกปวดหัว
"หรือว่าแกแอบไปมีผัวเหรอ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย"
"ผัวบ้าผัวบออะไรของแก ฉันแค่เมาแล้วเผลอไปนอนกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้แค่นั้นเอง"
"นี่แกเสียซิงแล้วเหรอ แถมยังไม่รู้ด้วยว่าผู้ชายเป็นใครแกที่มันร้อนแรงจริง ๆ เลยเพื่อนฉัน"
"หยุดพูดเลยนะ แล้วก็รีบขับรถให้มันเร็ว ๆ ได้ไหม ฉันอยากถึงห้องแล้วเนี่ย"
"ฉันอุตส่าห์มารับนะยังปากดีอีก เดี่ยวแม่จะตัวให้"
"หยุดพูด แล้วช่วยแวะร้านขายยาให้ด้วย"
"นะ...นี่อย่าบอกนะว่าเขาไม่ป้องกันเลย แกกล้าทำแบบนี้ได้ยังไงยัยเบล เผื่อไอ้ผู้ชายคนนั้นมันติดโรคมาแกก็ติดกับมันมาสิ ทำไมแกไม่ระวังตัวเองเลย"
"ก็ฉันเมา"
"ทีหลังแกต้องระวังนะอย่าพลาดแบบนี้อีก"
"มันจะไม่มีครั้งต่อไปแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงนะเพื่อนรัก"
"ฉันจะลงไปซื้อให้แกเอง แกก็นอนไปเหอะเดี๋ยวถึงห้องฉันจะปลุก"
"อืม" ขอเพื่อนพูดแบบนั้น เธอก็ปรับเบาะเอนลงแล้วนอนพักสายตา
เวลาต่อมา...
@คอนโด
"ขอบคุณที่มาส่งนะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่โทรไปปลุกแต่เช้าให้มารับ"
"ไม่เป็นไรแกรีบขึ้นไปพักเถอะ ฉันก็จะกลับไปนอนแล้ว เมื่อคืนดูซีรีย์จนดึกรู้สึกง่วงแล้วเนี่ย"
"แล้วแกจะไม่ไปเรียนเหรอ"
"ไปสิ แต่ขอกลับไปงีบสักหน่อยก่อน ดีนะที่วันนี้เรียนตั้งสิบโมง ส่วนแกคงไปไม่ไหวหรอกใช่ไหม"
"ใช่ ฉันเจ็บไปหมดเดินก็แทบไม่ไหวไอ้บ้านั่นทำฉันแรงมากเลย"
"แสดงว่าใหญ่ใช่ไหม"
"มันใช่เรื่องที่จะมาถามฉันไหม"
"ก็ฉันอยากรู้นี่ งั้นก็ไปพักเถอะเดี๋ยวฉันจะลาอาจารย์ให้เอง ฉันจะบอกอาจารย์ว่าแกไม่สบายนะ"
"อืม ไปก่อนนะ" เธอโบกมือลาเพื่อนแล้วหันหลังกลับเดินมารอลิฟต์เพื่อขึ้นห้องของตัวเอง
แอ๊ดดด
"ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้เนี่ย" พอเธอกลับมาถึงห้องก็มุ่งตรงมายังเตียงนอนของตัวเองเลย พร้อมกับหยิบซองยาคุมฉุกเฉินมากินตามด้วยดื่มน้ำเปล่าตามให้เรียบร้อยเพราะเธอจำได้ว่าผู้ชายที่เธอมีอะไรด้วยเมื่อคืนเขาไม่ได้ป้องกัน "ไอ้บ้าเอ้ยทำไมไม่ป้องกันนะ" เธอวางทุกอย่างลงแล้วล้มลงนอนเลยเพราะเธอรู้สึกเพลียเอามาก ๆ
อีกด้าน
"ไปไหนวะ" เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับมองหาผู้หญิงที่เขาหิ้วมาด้วยเมื่อคืน รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปในห้องน้ำเผื่อเธอจะอยู่แต่กลับไม่เห็นเธออยู่ในห้องเลย "แปลกจริงปกติถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปถ้าตื่นขึ้นมาต้องมาโวยวายแล้ว แต่นี่กลับไม่โวยวายอะไรเลยแถมยังกลับไปโดยไม่บอกด้วย แปลกจริง ๆ " พอเขานึกถึงผู้หญิงที่เขาพามาเมื่อคืนแล้วมันรู้สึกดีเอามาก ๆ เพราะเธอช่างร้อนแรงจนเขาอยากจะเจอเธออีก
ตริ่งงงง...(เสียงข้อความแชต)
เขารีบเดินมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะได้ยินเสียงข้อความ พอกดเข้ามาดูพบเป็นเอเดนเพื่อนสนิทของเขา
เอเดน : สายแล้วนะ ทำไมมึงไม่มาหรือมึงลืมว่าวันนี้อาจารย์นัดส่งงาน
คริสเตียน : กูไม่ได้ลืมก็แค่ตื่นสาย
เอเดน : มึงรีบมาเลยนะจะจบอยู่แล้วยังทำตัวปัญญาอ่อนไม่รู้จักโต ทำไมไม่ตั้งนาฬิกาปลุก
คริสเตียน : มึงหยุดบ่นเหมือนคนแก่ได้ไหมไอ้เอเดน เดี๋ยวกูรีบไป
เอเดน : อ่านแล้ว
พอเขาคุยกับเพื่อนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปเรียน
- Writer
