บรึ้น! บรึ้น!
เอี๊ยด!
ดวงตาสีฟ้าคู่คมยืนมองคนน้องขับรถอยู่ในสนามนานนับชั่วโมงจนรถขับเข้ามาจอดยังจุดบริการอีกครั้ง ร่างบางสาวเท้าลงจากรถพร้อมหมวกกันน็อคคู่ใจ….
“ คุณพราวจะขับต่อไหมครับ ” พนักงานของสนามแข่งรีบวิ่งมาเอ่ยถาม
“ ไม่ค่ะ วันนี้พอแค่นี้พราวรีบกลับบ้าน ” พราวฟ้าเอ่ยตอบก่อนจะส่งหมวดกันน็อคให้พนักงานไปอย่างว่าง่าย
“ ครับ งั้นผมเอารถไปเก็บนะครับ ” พนักงานรีบขับรถเข้าไปเก็บยังที่จอดรถทันที
“ จะกลับแล้วให้พี่ไปส่งไหมครับ ” ฟาโรเอ่ยถามคนน้องออกไป ตาคมเอาแต่จ้องมองพวงแก้มขาวเนียนที่มีเม็ดเหงื่อไหลซึมออกมาใจอยากจะเช็ดให้ใจจะขาดแต่เพราะเขาและเธอยังเป็นแค่คนรู้จักมาเฟียหนุ่มเลยทำได้เพียงยืนมองมันนิ่งๆ
“ ไม่เป็นไร คุณพร้อมเมื่อไหร่นัดมาได้เลยนะคะ ” คนน้องรีบเอ่ยปฏิเสธและตั้งท่าสาวเท้าเดินกลับไปหาพี่ชายแต่แล้ว…
“ พราว ! ” เสียงใสของทับทิมเอ่ยเรียกพราวฟ้าเสียงดัง
“ ทับทิมมาทำไม ? พร
