~ 20 นาทีผ่านไป ~
มาเฟียหนุ่มเอาแต่นั่งนิ่งอยู่ในห้องคนน้อง กระบอกตาสวยนั่งจ้องเขาอย่างกดดัน สายตาที่เธอมองมามันเอาแต่ไล่เขารู้ดี…
“ เมื่อไหร่คุณจะออกจากห้องไปสักที ฉันจะนอน ” พราวฟ้าเอ่ยถามออกไป ไล่ด้วยปากก็ไม่ไป ไล่ด้วยสายตาก็ยังไม่ไป
“ ทำไมชอบไล่ ? ”
“ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมานั่งอยู่ในนี้ บ้ารึป่าว ” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน พลางเอ่ยถามออกไป
“ อยากเห็นหน้าไม่ได้เหรอ ”
“ อยากเห็นหน้า ! ” พราวฟ้าเอ่ยเสียงหลงออกมาเมื่อได้ยินคำถามนั้นของเขา
“ ครับ อยากเห็นหน้า ” ฟาโรเอ่ยตอบยิ้มๆออกไป
“ คุณโรคจิตปะเนี่ย ”
พราวฟ้าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยจ้องมองมาเฟียหนุ่มอย่างพิจารณา เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเขาและเมื่อนึกไปถึงว่าเขามาซื้อห้องอยู่ข้างๆเธอ ร่างบางเริ่มออกอาการกลัวจนฟาโรรู้สึกได้ ใจแกร่งหล่นวูบลงไปทันทีเมื่อเห็นอีกคนออกอาการกลัวเขา มันผิดไปจากแผนที่เขาคิดเอาไว้ตื้ออย่างที่แม่
