“ อิ่มแล้วกลับกันเลยไหมคะ ” พราวฟ้าที่เห็นคนพี่เงียบเลยเอ่ยทำลายความเงียบด้วยการชวนกลับ
“ ครับ ” สองขาแกร่งยืนขึ้นเต็มความสูงเดินไปโอบเอวเล็กพาเดินออกจากร้านอาหารไปทันที ดวงตาสีฟ้าคู่คมเอาแต่จ้องมองเหล่าบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่มองมายังคนน้องของเขาราวกับจะฆ่ากันทางสายตา
“ มองเหี้ยอะไรกันนักหนาวะ ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยพึมพำออกมา
“ แค่เขามองทำไมต้องโมโหค่ะ ” พราวฟ้าที่ได้ยินน้ำเสียงหงุดหงิดนั้นก็เอ่ยถามออกไป
“ คนอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะทำไมพวกมันไม่มองกันมามองเมียเฮียทำไม เมียกูๆหวงนะไอ้สัส! ” ฟาโรเอ่ยตอบน้องออกไป อารมณ์หงุดหงิดหัวเสียเกิดขึ้นไวมากกับสายตาของชายหนุ่มเหล่านั้นในจังหวะที่ทั้งสองกำลังสาวเท้าเดินกันอยู่
“ น้องพราว ! ” เสียงทุ่มของใครบางคนเอ่ยเรียกพราวฟ้าเสียงดัง สองขาแกร่งของมาเฟียหนุ่มหยุดฝีเท้าลงทันที ดวงตาสีฟ้าคู่คมหันไปมองยังเจ้าของเสียงก็เห็นเข้ากับร่างหนาของชายหนุ่มสองค
