#เช้าวันต่อมา
จมูกของฉันมันได้กลิ่นหอมของอาหารจึงทำให้ลืมตาขึ้นมาเพราะความหิว จะว่าละเมอเดินออกจากห้องมาที่ครัวก็ไม่ผิด เพราะขณะที่เดินอยู่ดวงตาของฉันยังสะลึมสะลืออยู่เลย แต่เมื่อเข้ามาในครัวแล้วเห็นแผ่นหลังกว้างที่คุ้นตาฉันก็ต้องรีบถอยหลังออกจากครัวช้าๆ
ยังรู้สึกอายเรื่องเมื่อคืนที่ไปทำผ้าหลุดต่อหน้าเขา ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย
เคล้ง! ในขณะที่ถอยหลังอยู่ฉันดันซุ่มซ่ามไปชนกับจานที่วางอยู่เข้า ทำให้มันตกกระแทกพื้นแล้วเกิดเสียงดัง คุณคานส์ที่กำลังยืนทำอาหารอยู่รีบหันมามองทันที พอเขาเห็นว่าเป็นฉันก็คลี่ยิ้มออกมา
“หิวแล้วหรอ ไปนั่งรอก่อนสิฉันทำอาหารใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวยกไปให้”
“ใครบอกจะกินของที่คุณคานส์ทำไม่ทราบ!” ฉันพูดไปอย่างไม่สนใจ ทั้งที่มันหิวมากๆ แต่จะไม่ยอมกินของที่เขาทำเด็ดขาด เพราะจะทำกินเอง
“ถ้าเธอไม่กินอาหารที่ฉันทำแล้วเธอจะกินอะไร ?” คุณคานส์เลิกคิ้วถาม
“ก็ทำกินเองไงคะ ไม่เห็นจ
