“เอาขนมไปฝากหลานชายคนโตของเธอไง เห็นบอกว่าชอบกินขนมใส่ไส้ พอดีว่าพี่สะใภ้ทำขนมใส่ไส้พอดี” ประโยคยั่วแหย่นั้นทำให้บัวบานถึงกับตาโต
“เอามานี่เลย เดี๋ยวฉันเอาขนมพวกนี้ไปให้หลานเอง”
“เธอจะตามพี่เหมือนเงาตามตัวแบบนี้ไม่ได้” เขาต่อว่าต่อขานเธอ แต่ในใจเริงร่าเหลือประมาณ
“ฉันจะขัดขวางพี่ทุกวิถีทาง ไม่ให้พี่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนอีก”
“พูดเหมือนหึงเลยเนอะ”
“ใคร ใครจะไปหึงพี่กัน หลงตัวเอง แล้วนั่นพี่จะไปไหนอีก”
“ก็เธอบอกว่าจะเอาขนมไปให้หลานเอง พี่ก็จะไปที่อื่นน่ะสิ" ”ขาพูดจบก็เดินหนีไปในทันที
“พี่จะไปไหน” ขนมก็อยากเอาไปให้หลาน แต่กลัวเขาจะไปหาพี่สะใภ้มากกว่า เลยต้องรีบเรียกเขาเอาไว้อีกรอบ
“แล้วทำไมพี่ต้องบอกเธอด้วย”
“พี่เอาขนมไปให้หลานฉันกับฉันก่อน ฉันจะได้มั่นใจว่าพี่ไม่แอบไปหาพี่รำเพยอีก”
“ว้า... เกลียดคนรู้ทัน รู้ได้ไงว่าพี่จะไปหารำเพย แสนรู้แบบนี้ ยิ่งกว่าหมา เอ๊ย! เมียที่บ้านอีก”
