“มีญ่าขอตัวกลับไปทำงานต่อก่อนนะคะ” เธอลุกออกจากตักของหมอรวิกร พลางจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องนี้โดยทันที สายตามองไปรอบๆ อย่างระแวงกลัวว่าคนอื่นจะสงสัย เธอยกมือปัดผมทัดหูด้วยใบหน้าร้อนผ่าว
โชคดีที่ไม่มีใคร…
เธอลอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก ถึงกระนั้นสัมผัสของหมอรวิกรก็ยังคงติดค้างบนร่างกาย เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงด้วยความประหม่า มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว เขาสัมผัสแค่นั้นเอง…
หรืออาจเป็นเพราะไม่ได้ทำมาหลายวัน พอถูกสัมผัสนิดหน่อยมันเลยรู้สึกแบบนี้ เธอสะบัดไล่ความคิดในหัวออก ก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ตอนนี้หายข้องใจเรื่องที่สงสัยหมดแล้ว เหลือก็แค่แต่…เรื่องที่เขาดูเหมือนโกรธเธอตอนอยู่คอนโด
เลิกงาน
เธอเดินไปยังรถพลางค้นกระเป๋าหากุญแจ จังหวะกดปลดล็อกรถแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับหมอรวิกรพอดี รถของเขาห่างจากรถของเธอแค่อีกคันคั่น
“กลับแล้ว
