“ภู…เจ๊จะกลับแล้ว กลับพร้อมกันเลยหรือเปล่า ไม่ต้องลงไปดื่มกับเพื่อนแล้วนะ”
ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่สาวผมมาเขย่าที่แขน
“ไม่ดื่มแล้วครับ ผมยังมึนหัวไม่หายเลย เดี๋ยวผมกลับเลยดีกว่า”
ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่ง แต่ตอนนี้มันกลับเวียนหัวไปหมด
“ แล้วจะขับรถกลับไหวหรือเปล่า ให้เจ๊ไปส่งไหม ”
เจ๊พักพิงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ ไม่น่าไหวครับ ขับรถไปส่งผมที”
นอกจากจะเวียนหัวแล้ว ตอนนี้ยังเกิดอาการตาลายด้วย สมองผมเบลอไปหมด
“เฮียคะ… เดี๋ยวเฮียขับตามไปรับพักที่คอนโดน้องนะคะ ”
เจ๊บอกเฮียไดม่อนด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ได้สิ เดี๋ยวเฮียตามไป ”
หลังจากนั้น เจ๊ก็พยุงผมออกมาทางด้านหลัง
สงสารเจ๊ก็สงสาร ตัวก็เล็กๆยังพยายามให้น้องกอดคออีก
“ ถ้าอาการไม่ดีรีบบอกนะ จะได้พาไปหาหมอ
เจ๊ยังไม่เคยเห็นนายเป็นแบบนี้เลย ”
“ ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ อาการแบบนี้ผมเป็นบ่อย วันนี้น่าจะเจอของแรงด้วย ”
