ตอนที่ 11 คนที่ตามหา
Part พี่นัท
ผมเกิดและโตมาในสลัม ชุมชนแออัดที่ใครๆ ต่างรังเกียจ ผมจำหน้าแม่ได้เป็นเพียงเงาสีดำอันเลือนรางส่วนพ่อนั้นผมไม่รู้ว่าเขาคือใคร ที่เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะผมความจำไม่ดี แต่เพราะผมไม่มีความรู้สึกผูกพันใดๆ หรือไม่มีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์ทางใจ ต่อผู้ให้กำเนิดเลยแม้แต่น้อย เมื่อตอนที่ผมอายุสัก 6 ขวบ ทันทีที่ “ธนุ” น้องชายคนเล็กคลอดออกมาได้เพียง 2-3 วัน
ภาพจำของแม่ในสมองผม คือหญิงสาวคนหนึ่งมุดออกจากมุ้ง หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกจากห้องไป โดยทิ้งน้องตัวแดงๆ เอาไว้กับเศษเงินเหรียญก้นกระป๋องเก่าขึ้นสนิมเพียงไม่กี่บาท เอาไว้ให้ผมกับ “พี่เนย” พี่ชายคนโตที่อายุห่างจากผมไม่กี่ปี ใช้เศษเหรียญที่มีเป็นทุนรอน ในการยื้อชีวิตอันแสนรันทดนี้ ให้ต้องทรมานต่อไปในโลกกว้างไปใหญ่ตามลำพัง
ชีวิตของพวกเรา 3 คนพี่น้อง ถูกผูกติดกับคำว่า “ไม่มี” ความจนบัดซบ ความขาดแคลนอันน่าสมเพช ความอ
