วิวาห์ลวงบ่วงจำยอม

เรื่องไม่คาดฝัน

“อย่าทำแบบนี้เลยนะ ไอ้เชิดมันไม่อยู่ที่นี่จริงๆ ฉันไม่มีอะไรจะให้หรอกนะ พังของไปก็เปล่าประโยชน์” นางแจ่มพนมมือไหว้ชายชุดดำหลายต่อหลายคนที่กำลังทำลายข้าวของในบ้านของนาง เพื่อตามหาสามีขี้ยาของนาง ซึ่งไปกู้เงินมาเล่นยาและเล่นพนัน และตอนนี้ก็ครบกำหนดจ่ายเงินคืนเจ้าหนี้แล้ว แต่สามีขี้ยาของนางแจ่มกลับหายเข้ากลีบเมฆทิ้งนางให้รับหน้าผู้ชายแปลกหน้าที่ดูน่ากลัวที่สุดพวกนี้

“งั้นก็บอกมาสิว่าไอ้เชิดมันหลบไปอยู่ที่ไหน” คนที่ท่าทางจะดูเป็นหัวหน้าทุกคนหันมาตะคอกใส่นางแจ่ม

“ฉันไม่รู้จริงๆ จ่ะ ปกติมันไม่ค่อยได้กลับบ้านอยู่แล้ว นี่มันก็ไม่กลับมาเป็นเดือนๆ แล้วจ่ะ” นางแจ่มตอบตามความจริง แม้ว่าจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ระหว่างนางแจ่มกับนายเชิดก็แทบจะไม่มีความสัมพันธ์ทางกายต่อกันมานานมาแล้ว ไม่ใช่นางแจ่มไม่อยากเลิกกับนายเชิด แต่เป็นนายเชิดเองต่างหากล่ะ ที่ไม่ยอมให้นางแจ่มหย่ากับตนเอง ทำให้นางแจ่มต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่กับสามีขี้ยาทั้งที่หมดรักกันไปนานแล้ว

“ถ้าไม่รู้ก็เตรียมเก็บของออกไปจากบ้านหลังนี้เลย แต่ถ้ายอมบอกว่าไอ้เชิดอยู่ไหน บางทีเจ้านายของฉันอาจจะใจดีให้พวกแกหาเงินมาผ่อนก็ได้” ชายคนเดิมหันมาขู่นางแจ่มอีกครั้ง ซึ่งนางแจ่มก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อชายคนนั้นกล้าที่จะไล่นางออกจากบ้านของนาง

“มีสิทธิ์อะไรมาไล่พวกเราออกจากบ้านหลังนี้ น้าเชิดเขาติดหนี้พวกคุณ แต่พวกเราไม่ได้ติดนี่นา” นับดาวหลานสาวของนางแจ่มที่เพิ่งเลิกงานกลับมาได้ยินเรื่องที่ชายคนนี้กล่าว เธอก็รีบเถียงออกไปทันที

“มีสิ ก็เพราะว่าไอ้เชิดมันแอบเอาโฉนดไปจำนองไว้กับนายของพวกฉันนี่นา” ชายคนเดิมหัวเราะเยาะในความโง่เขลาของทั้งสองคน

“จะจำนองได้ยังไง ในเมื่อที่ดินผืนนี้เป็นชื่อน้าแจ่ม” นับดาวยังคงเถียงต่ออย่างไม่ยอมแพ้

“งั้นเมื่อหลายเดือนก่อน ไอ้เชิดมันให้เซ็นอะไรมั้ยล่ะ”

“ไม่จริง!! ไอ้เชิด!! ไอ้ชิงหมาเกิด” นางแจ่มหน้าเสียทันที เมื่อรู้ว่าตนเองเสียรู้สามีของนางเข้าให้แล้ว เพราะเมื่อหลายเดือนก่อนนายเชิดเอาเอกสารมาให้ตนเองเซ็นบอกว่าเป็นเอกสารสมัครบัตรคนจน ตนเองที่อ่านหนังสือไม่ออกก็ยอมเซ็นให้ด้วยความโง่เขลา นางไม่คิดมาก่อนเลยว่านายเชิดจะเลวได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นเช่นนี้จริง แม้แต่ที่ซุกหัวนอนนางแจ่มก็ไม่เหลือแล้ว เพราะสามีชั่วๆ อย่างนายเชิด

“ทำไมน่ะน้า อย่าบอกนะว่าน้าเซ็นเองจริงๆ” นับดาวทรุดลงข้างๆ ผู้เป็นน้าที่ร้องไห้ราวกับคนเสียสติ สมบัติเพียงอย่างเดียวที่บิดามารดามอบให้ กลับถูกสามีเลวๆ ของนางเอาไปจำนองได้โดยไม่รู้สึกผิดอะไร

“น้าหมดทุกอย่างแล้วแหล่ะดาว น้าไม่เหลืออะไรแล้ว” นางแจ่มร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ผิดที่สุดในชีวิตนั่นก็คือการที่นางแจ่มเลือกนายเชิดมาเป็นสามีนั่นแหล่ะ