เมียเด็กจอมวายร้าย

บทที่6 สิบแปดมงกุฎ

เจ็บ! เจ็บปวดระบมทั่วเนื้อทั่วตัว เจ็บหนักมากสุดคือเจ็บปวดแปลบปลาบช่วงท้องน้อยถูกแก่นกายใหญ่ของพ่อหนุ่มนักรักทำเอาเด็กสาวร้องไห้ปล่อยโฮกับการสูญเสียความสาวบริสุทธิ์ถูกคนเลวย่ำยีไม่เหลือชิ้นดี

วาลินรู้สึกตื่นตัวมาอีกครั้งเกือบตีห้า เด็กสาวไม่หันมองร่างแกร่งสวมกอดเธอทางด้านหลังขณะหลับสนิท เธอพยายามทำตัวให้เสียงเบา ปลดเปลื้องคีมเหล็กออกจากพันธนาการออกมาสำเร็จ

ทางเดียวต้องรีบหนีออกจากที่นี่ ก่อนคนใจทมิฬจะตื่นตัวแล้วอาจจับกินต้อนรับอรุณร้อนรักจนอ่อนเพลีย วาลินคว้านหาเสื้อผ้าสำรองจากกระเป๋าที่เธอเอามันมาติดตัวสวมใส่ลวกๆ

แววตาคู่หวานเหลือบมองเห็นทรัพย์สินของมีค่าของเขา นาฬิกาเรือนราคาแพง กระเป๋าเก็บเงินสดจำนวนไม่น้อย ความคิดแวบแรกเข้ามาในหัว ทว่าทั้งเนื้อทั้งตัวเธอตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวสักบาทเดียว

“บราวนี่ขอโทษคุณเอเดนด้วยนะคะที่ยืมของคุณไปก่อน มันจำเป็นจริงๆ บราวนี่จะหาทางเอาเงินของคุณคืนนะคะ”

วาลินไม่ได้ตั้งใจขโมย ทว่าขืนกลับบ้านตอนนี้ พ่อแม่และน้องสาวอาจไม่พึงพอใจ อาจโกรธเกลียดเธอ ไม่มีเงินใช้หนี้ค่าเช่าบ้าน หลังจากเสี่ยวิจิตรยอมยกหนี้ให้เธอทั้งหมด เพียงแลกกับการนอนครั้งเดียวของผู้ชายที่ช่วยเธอออกจากเสี่ยตาเฒ่า

วาลินหวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เด็กสาวเจอเทพบุตรคราบซาตานใจทมิฬ เธอเป็นเพียงดอกไม้ริมข้างทางถูกชายเลวเด็ดดอกเชยชม พอลิ้มลองเสร็จก็ปัดโยนทิ้งไม่สนใจ

……

“พี่บราวนี่ พี่หายไปไหนมาทั้งคืน หรือว่าเสี่ยจะยอมยกหนี้ห้าแสน เพราะพี่ยอมนอนกับเสี่ยแล้ว”

เพียงวาลินลงจากรถแท็กซี่ส่งถึงบ้านกานต์ทวี ด้วยสภาพอิดโรย พยายามเก็บซ่อนความเจ็บปวดถูกคุณคนชั่วคนนั้นฝากฝังรอยแดง เจ็บระบมกายสาวขณะขยับร่างกายเคลื่อนไหว

คนเฝ้ารอข่าวข้างนอกบ้านใจจดใจจ่อ พอเห็นพี่สาวบุญธรรมแอบเกลียดชัง ไพลินรีบแจ้นมาหา แอบนึกสมเพชเห็นสภาพเหมือนคนถูกปู้ยี้ปู้ย้ำไม่เต็มใจกลับมา ทว่าไพลินไม่สำนึกว่าพี่สาวทำไปทั้งหมดเพื่อเธอและครอบครัว

“พี่...”

วาลินอึดอัดที่จะตอบคำถาม ประตูบ้านเปิดออก พ่อแม่บุญธรรมของเธอส่งลูกสาวคนโตขอเจรจาประนอมหนี้เสี่ยวิจิตร น้ำทิพย์สวมกอดลูกสาวคนโต ที่เผลอร้องไห้ออกมา

“มีอะไรเราเข้าไปคุยกันด้านในดีกว่า”

อนันต์พาครอบครัวกลับสู่ข้างในบ้าน เพียงเพราะมิอยากตกเป็นขี้ปากของชาวบ้านละแวกแถวนี้

“เสี่ยวิจิตรว่ายังไงบ้างลูก แล้วทำไมลูกถึงกลับบ้านเช้าแบบนี้”

มารดากินไม่ได้นอนไม่หลับทั้งคืน รู้สึกผิดกับตัวเองโยนปัญหาแก่ลูกสาวคนโตรับภาระที่ตัวเองไม่ได้ก่อหนี้

“บราวนี่ขอเจรจากับเสี่ยวิจิตรว่าประนอมหนี้ไปก่อน ทว่าเสี่ยวิจิตรไม่ยอม แต่มีผู้ชายคนหนึ่งมาขอใช้หนี้แทนบราวนี่ บราวนี่จำใจต้องอยู่กับเขาทั้งคืนก่อนเขาจะพามาส่งที่บ้านค่ะ และเขาก็ให้เงินเรามาใช้หนี้ค่าบ้านจำนวนหนึ่งด้วยค่ะ”

ทันทีที่วาลินเปิดปากเล่าความจริงแก่บิดามารดาจนจบ เสียงกรีดร้องของน้องสาวดังลั่นเมื่อสิ่งที่เธอต้องการกลับไม่ได้ดั่งใจหวัง

“นี่พี่บราวนี่ไม่ได้เสียตัวกับเสี่ยวิจิตรเหรอ ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใคร แล้วเขาทำอะไรพี่บราวนี่หรือเปล่า”

ไพลินอิจฉาความสวยงดงามของพี่สาวบุญธรรม ถูกผู้ชายคนอื่นจ่ายเงินใช้หนี้แทน ไพลินอยากให้วาลินไปเป็นเมียเก็บของเสี่ยตาเฒ่าขยะแขยงนั่นต่างหาก ถึงจะสาสมใจเธอ วาลินอึดอัดใจจะตอบ

“เอ่อ เขาเป็นคนดีมากเลยน้องไพลิน เขาต้องการพี่เป็นเพื่อนนอน หมายถึงนอนคนละห้องต่างหาก เขาไม่แตะต้องหรือทำอะไรพี่เลย คุณพ่อคุณแม่ น้องไพลินสบายใจได้ พี่กับเขาไม่ได้มีอะไรกัน”

วาลินจำใจต้องเอ่ยโกหกบางส่วนเพื่อให้พวกเขาสบายใจ ทว่าความจริงกล้ำกลืนขมขื่นจุกอกว่าเธอยอมสัมผัสเร่าร้อนจากผู้ชายเย่อหยิ่งคนนั้น ค่ำคืนเสียตัวจากเขาทำให้เธอเข็ดขยาด

“ไม่อยากเชื่อว่าจะมีผู้ชายแบบนี้อยู่ด้วย ก็ว่าแหละ พี่บราวนี่ไม่ได้สวยเหมือนน้อง ขนาดเสี่ยวิจิตรยังไม่อยากเอา และผู้ชายคนนั้นจำใจช่วยเพราะเอาพี่บราวนี่ไม่ลง”

“ไพลิน ทำไมพูดจาแบบนั้นกับพี่ พี่ของลูกอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตช่วยเหลือครอบครัว ทุกอย่างเป็นเพราะลูกคนเดียวนะไพลินที่ยุ่งกับเสี่ยวิจิตรจนเกิดเรื่องบานปลายแบบนี้”

อนันต์ห้ามปราบหยุดลูกสาวคนเล็กที่รัก ตามใจตลอด ไม่ขาดตกบกพร่อง ไพลินเสียหน้า โยนความผิดทุกอย่างให้พี่สาวรับเคราะห์(ร้าย)กรรมคนเดียว

“คุณพ่อ!”

“ไพลิน ลูกจะไปไหน”

“ออกไปเที่ยวกับเพื่อน พ่อ ไพลินขอเงินจากผู้ชายคนนั้นให้พี่บราวนี่หน่อยนะ”

ไพลินตาลุกวาวเป็นประกายเมื่อเห็นทรัพย์สินข้าวของมีค่า เงินสดหลักแสน นาฬิกาเรือนหรูสองเรือนรุ่นใหม่ล่าสุดของผู้ชายที่วาลินเอามาให้บิดามารดาเก็บไว้จ่ายหนี้ค่าบ้านติดค้างอยู่

“ไพลิน”

“ปล่อยน้องไปเถอะค่ะ แค่เราไม่ติดหนี้ใคร บราวนี่ก็มีความสุขแล้ว บราวนี่ทำเพื่อน้องสาว คุณแม่คะ บราวนี่หิวข้าวแล้ว บราวนี่ขอตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ”

วาลินเห็นว่าน้องสาวเอาแต่ใจเอาเงินออกไปเที่ยวข้างนอกกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิง เห็นน้องมีความสุข เธอก็พลอยโล่งใจ

“ขอบคุณบราวนี่มากนะลูกที่ช่วยพวกเรา แม่ไม่รู้จะตอบแทนลูกอย่างไรดี”

น้ำทิพย์สวมกอดลูกสาวบุญธรรมแนบแน่น วาลินสวมตอบกลับปลอบโยนว่าเธอทำหน้าที่ลูกสาวที่ดี

“บราวนี่ต้องทำค่ะ ถ้าพ่อกับแม่ไม่เก็บบราวนี่มาจากสถานที่เด็กกำพร้า ป่านนี้บราวนี่คงไม่ได้เติบโตมีครอบครัวอบอุ่นหรอกค่ะ บราวนี่รักทุกคน รักน้องไพลินด้วย” ‘บราวนี่ขอโทษคุณพ่อคุณแม่นะคะที่ต้องโกหกว่าบราวนี่กับเขาไม่ได้มีอะไรกัน บราวนี่ไม่อยากให้พวกท่านต้องเสียใจในตัวลูกสาวคนนี้’

วาลินผละจากอ้อมกอดอบอุ่นของมารดาบุญธรรม หญิงสาวขอตัวขึ้นไปพักผ่อนที่ส่วนตัวอุ่นใจ ตอนนี้เธอเจ็บทั้งกาย เจ็บปวดระบมทั้งใจ แทบพยุงสังขารมีรอยราคีประทับเอาไว้จากคนชั่ว หลอกล่อด้วยเพลิงเสน่หาให้เธอยินยอมพร้อมใจไปกับเขา

“ฮึก ฮื่อๆ คนเลว”

วาลินโกรธเกลียดผู้ชายซาตานทมิฬพรากความสาวสด เหยียบย่ำร่างกายเธอเกิดรอยแดงจ้ำเป็นจุด มากเฉพาะจุดเม็ดบัวสีชมพูสลับสองข้าง เธอถู ขยี้สบู่ พยายามลบรอยคาวโลกีย์ถูกชายโฉด ก็ยังลบรอยไม่ออก

เด็กสาวกัดฟันข่มความเจ็บแสบกึ่งกลางสาว เธอจัดการวิธีใช้มันทำความสะอาดคราบน้ำรักจากผู้ชายที่ชื่อเอเดนออกจากร่างกายจนเสร็จสิ้น

“หวังว่าเมื่อคืนเขาคงป้องกันนะ”

วาลินแอบวิตกกังวลใจ ถ้าหากเขารู้ว่าเธอขโมยเงินและนาฬิกาสองเรือนราคาแพง คงโกรธ และอาจล่ามตัวหาตัวเธอให้วุ่น อีกเรื่องหนึ่งเด็กสาวคิดว่าผู้ชายชอบซื้อกินผู้หญิงบริการเป็นประจำ ต้องป้องกันทุกครั้งเพื่อความปลอดภัยตัวเอง

ด้วยความอ่อนล้า อ่อนเพลีย นักศึกษาสาวปีหนึ่งวานกลุ่มเพื่อนขอลาป่วยหนึ่งวัน วาลินเหนื่อยอ่อน เพียงล้มตัวลงนอนฟูกนอนแสนสบาย จมสู่ห้วงนิทรารวดเร็ว โดยลืมเรื่องชายใจทมิฬกระทำย่ำยีคนนั้นเสียสนิท

……

ร่างแกร่งทรงพลังกำลังคว้าหาร่างแน่งน้อยนุ่มนิ่มน่ากอดหลับตลอดทั้งคืน ว่าจะเอาตัวเธอสวมกอด ทว่าลืมตาขึ้นมาเมื่อนางบำเรอลับๆ คนใหม่ระเริงรักถึงพริกถึงขิงกลับว่างเปล่า

“บราวนี่”

เสียงของเอเดนทุ้มต่ำ พยายามคิดทางแง่ดีว่าอาจเธอเข้าห้องน้ำ แต่ไม่ได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำติดตัวเฉพาะข้างในห้องพักโรงแรม

ร่างแกร่งเปลือยเปล่าดีดตัวจากเตียงรวดเร็ว พลันเห็นข้าวของมีค่าของเขาชอบวางไว้บนโต๊ะลิ้นชักข้างเตียง นาฬิกาเรือนหรูรุ่นลิมิเต็ด มีรุ่นเดียวบนโลกใบนี้วางอยู่สองเรือน

กระเป๋าสตางค์พกเงินสดหลักแสนบาทติดตัวเอาไว้ เวลาซื้อกินผู้หญิงกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมกับเด็กสาวสวยกลิ่นหอมกายละมุนที่เขาคลั่งไคล้ หลงใหลกับรสเซ็กส์ร่านสวาทของเด็กสาวสดใหม่คนนั้น

“โทมัส ผู้หญิงเมื่อคืนที่ฉันหิ้วมา เธอหายไปไหน”

เสียงของมาเฟียตะเบ็งคอกดังลั่น อารมณ์เดือดดาล พาลอาละวาดใส่ลูกน้องคนสนิทที่เฝ้าหน้าห้องทันท่วงที โทมัสสะดุ้งแรงกับความเกรี้ยวกราดจากนายน้อยเปลือยกายท่อนบน

“เอ่อ เธอคนนั้นหายไปจากโรงแรมตอนเช้ามืดแล้วครับ ผมขอโทษที่มารายงานนายน้อยช้า”

“บ้าเอ๊ย! แสบมากยายเด็กน้อย ทำให้ฉันเจ็บแสบมาก ยายสิบมงกุฎ สาบานได้เลยถ้าฉันจับตัวได้เมื่อไหร่ พ่อจะจับขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน”