ทว่า...ไม่ทันวาลินจะคว้านหาหยิบเอากุญแจรถเพื่อจะขึ้นมันขับไปรับลูกสาวตัวน้อย กำลังรอหม่ามี้อยู่หน้ารั้วโรงเรียน เสียงโทรศัพท์ดัง
เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์สายติดต่อจากอลิซ ใจแม่กระตุกหล่นวูบ นึกหวาดกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงกับลูกเธอ
“สวัสดีค่ะ ใครโทรเบอร์ของอลิซเหรอคะ”
วาลินคิดว่าคงจะเป็นคุณครูประจำชั้นของลูกสาวชอบโทรมา เวลาอลิซป่วยหรือไม่สบายเวลาเล่นเครื่องเล่นกับเพื่อนเป็นประจำ ทว่า เสียงแปลกๆ นั่นเธอต้องขมวดคิ้ว เสียงคุ้นเคยเหมือนใครบางคนที่ลืมเขาไม่ได้เมื่อห้าปีนั่น
“คุณเป็นแม่ของเด็กคนนี้ใช่มั้ยครับ พอดีผมต้องขอโทษด้วยที่เกือบชนลูกของคุณ ลูกของคุณวิ่งเข้ามาตัดหน้ารถของคุณ ผมขอโทษด้วยครับ”
“อลิซ! ลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ ตอนนี้อลิซอยู่ที่ไหน ฉันจะรีบไปหาลูก”
คนเป็นแม่ร้อนรนใจ พลางโล่งใจเมื่อเสียงผู้ชายพูดนั้นไม่ใช่เสียงของผู้ชายใจทมิฬคนนั่น
“ตอนนี้เจ้านายของผมพาลูกสาวคุณมาพักอยู
