คำพูดของเมี่ยงคำทำให้กำนันไกรอยากกระโดดหนีลงทางหน้าต่างให้รู้แล้วรู้รอด เมี่ยงคำช่างไม่รู้ตัวเอาเสียเลยว่า เธอสวย เธอขาว เธออวบอัดน่าฟัดจนเขาแทบอดใจไม่ไหวแล้ว แค่ได้กลิ่น หรือได้ยินเสียงของเธอ เขาก็แข็งจนแทบระเบิด แต่ที่เขาทำแบบนั้นกับเธอไม่ได้ เพราะเธอคือลูกสาวของเพื่อนรักที่เขารับเลี้ยงมาแต่เด็ก ก่อนมันจะตายตามเมียมันไป มันอุตส่าห์ฝากฝังเมี่ยงคำไว้กับเขาด้วยความไว้ใจ แล้วจะให้เขาบึ๊ดจ้ำบึ๊ดกับเธอได้ยังไง อีกอย่าง...เขาไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ เพราะแค่คิดไม่ดีกับเธอ นรกก็หมายหัวไว้แล้ว ถ้าขืนเขาจับเธอกด ยมบาลคงมารับตัวเขาไปวันนี้แหละ
“ไม่ออกไปใช่ไหม ได้ ! อาออกไปเองก็ได้” กำนันไกรถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เขาก้าวยาว ๆ เดินตรงไปยังประตูห้อง แต่เขาไม่ทันได้เปิดประตู ยัยเด็กแก่แดดก็รีบลงจากเตียงแล้ววิ่งมากระโดดเกาะหลังเขาไว้เสียก่อน
“เมี่ยงคำ !” กำนันไกรโมโหเหลือจะกล่าว เขาหรือสู้อุตส่าห์เ
