Tulala ako habang pinagmamasdan si Trixie na walang ganang kumakain. Naawa ako sa anak ko. Simula nang umalis kami sa bahay nila Aeolus ay hindi na ito masigla at laging umiiyak. Nag-aalala din ako sa kaniya kasi baka magkasakit siya. Napaka-walang kwenta kong ina.
Katulad ngayon, nakain si Trixie pero kapiranggot lang bawat subo at hindi na din siya nadede sa akin. Hindi nga din ako masyado pinapansin kaya nasasaktan ako. Siguro iniisip niya na pinaghiwalay ko sila ng Papa niya. Kahit anong paliwanag ko hindi niya iyon maiintindihan dahil bata pa siya.
"Trixie baby," pagtatawag ko dito. Walang gana itong tumingin sa akin at kita ko sa mata nito ang luha na gustong kumawala.
Napakurap kurap naman ako at dinamdam ang pagkirot ng aking puso. Kung 'yon ang tama na gawin, edi gagawin ko. '
