“เฮีย"เสียงเรียกยาวของนาเดียร์ที่ดังมาจากหน้าประตูห้องทำงานที่ถูกเปิดเข้ามาโดยฝีมือของเธอ คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัยเพราะปกติเวลานี้นาเดียร์ต้องอยู่ที่ฝึกงาน
“มาได้ไง ไม่ฝึกงานเหรอ”
“เดียร์ฝึกงานเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันนี้แค่เข้าไปเอาเอกสารฝึกงาน” นาเดียร์ยิ้มร่าเดินเข้ามาหาครามที่นั่งทำงานอยู่ เธอสอดตัวเข้าใต้ท้องแขนของครามเข้าไปนั่งบนตักแกร่งอย่างออดอ้อนพร้อมกับสูดดมกลิ่นกายหอมของคราม
“อ้อนแบบนี้อยากได้อะไร”
“เปล่าสักหน่อย เดียร์แค่อยากอยู่ใกล้เฉย ๆ” ใบหน้ามุ่ยของนาเดียร์ทำให้ครามบิดจมูกเชิดด้วยความมันเขี้ยว ช่วงนี้นาเดียร์อยู่จะติดครามจนเจ้าตัวถึงกับแปลกใจไม่น้อย
“เฮีย”
“ครับ”
“เฮียอยากมีลูกกี่คน” นาเดียร์เอ่ยถามเรื่องลูกไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย สร้างความแปลกใจให้กับครามไม่น้อย เพราะปกติเวลาที่เขาเอ่ยถามเรื่องลูกมักจะโดนนาเดียร์บ่ายเบี่ยงตลอดจนบางครั้งเขาก็กลับมาน้อยใจคนเดี
