บทที่ 12
เจียมตัวเจียมใจ
“ขอโทษจริงๆ สัปดาห์นี้คีย์ไม่ว่าง คงไม่ได้เข้าไปช่วยงานที่บ้าน ไว้เจอกันที่มหาลัยได้ไหม อย่างอนสิ..”
ปลายสายตัดไปโดยที่คีรียังพูดไม่จบ เขาหลับตากำเครื่องมือสื่อสารไว้แน่น บอกไม่ถูกว่าโกรธหรือน้อยใจที่อีกคนไม่เคยฟังเหตุผลเลย แต่กระนั้นก็ยังพิมพ์ข้อความไปขอโทษเหมือนเป็นอัตโนมัติ เธองอนเขาต้องง้อ เธอโกรธเขาต้องง้อ เป็นมาตลอดและเขาก็เต็มใจจะทำ
ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องพัก หลังจากปรับอารมณ์ให้อยู่ในภาวะปกติ มองหายิปโซแต่ไม่เจอ เห็นแต่กางเกงขาสั้นกับเสื้อซีทรูที่กองอยู่บนพื้น เริ่มใจไม่ดีว่าเธอจะมาไม้ไหนอีก ขายาวก้าวไปยังระเบียงด้านนอก ชะงักเท้านิ่งค้าง เมื่อร่างในชุดบิกินี่สีแดงกำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำทะเล
ผมยาวสยาย ใบหน้าสวยสดมีน้ำเกาะ แสงแดดยามบ่ายคล้อยกระทบผิวขาวใสของเธอให้เจิดจ้า ที่สำคัญบีกินีตัวจิ๋วแทบปิดสัดส่วนเย้ายวนไม่มิด ดึงดูดให้เขาก้าวเท้าไปหยุดอยู่ตรงบันไ
