บทที่ 14
ชี้วัด
สามวันต่อมาคนท้อแท้ห่อเหี่ยวใจก็นั่งเศร้าอยู่บนรถ บอกตัวเองรอบที่สามล้านว่าให้พอ แต่เท้าและสมองกลับสวนทาง อยู่ๆ ก็ขับรถมาจอดคณะบริหาร ทั้งที่อยู่คนละฝั่งกับคณะที่เรียน ไม่ได้คิดถึงคีรีสักนิด แต่คิดถึงมากมายก่ายกอง
“ยิปโซ! แกจะบ้าหรือไง” ต่อว่าตัวเองให้มีสติ ไม่ใช่มีแต่สตางค์อย่างเดียว คิดทบทวนหลายตลบควรทำอย่างไรต่อ คำตอบก็คืออยากได้คีรีไม่มีคำตอบอื่น
รู้ว่าควรถอยอย่างน้อยก็ยังไม่เริ่ม ทว่าหัวใจก็ไม่รักดี มันบอกว่าชอบอยู่ตลอดเวลา ซื้อกระเป๋าให้ใครช่างแม่ง! โพสต์รูปเกี่ยวกับใครก็ช่างสิ! ยังไม่ได้ยินจากปากผู้ชายว่าชอบคนอื่น ก็ถือว่าเธอมีสิทธิ์ลุ้น
อยากได้ก็ต้องได้ เธอเป็นนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่อยู่แล้ว
สองขาบนรองเท้าส้นสูงก้าวอย่างเฉิดฉายไปยังอาคารเรียนคณะบริหาร ไม่แชตหาคีรีแต่เดินมาให้เห็นถึงที่ วัดกันไปเลยว่าเขาจะปล่อยเบลอ หรือทักเธอหรือเปล่า วันนี้เป็นไงเป็นกัน
“ไอ้คีย์..ม
