บทที่ 16
เวอร์จิ้น
“พี่ยิปเวอร์จิ้น!” เหงื่อเม็ดเป้งไหลซึม ราวกับเขาเป็นคนโง่ที่ดูไม่ออกว่าเธอยังไม่เคย
ห่าเอ๊ย! เข้าไปครึ่งลำแล้วด้วย
หยัดตัวขึ้นมองส่วนประสาน ความใหญ่โตกับกลีบกายสีสดที่กลืนกินตัวตนกระตุ้นให้เขาไปต่อ ตายเป็นตายอย่างไรก็ต้องเอา!
“เบาๆ นะ พี่เจ็บ” ยิปโซหอบหายใจจนอกกระเพื่อม สบตากับเขาด้วยแววหวานซึ้ง รับรู้ถึงตัวตนที่ค่อยๆ แทรกเข้ามา คีรีร่างเกร็งจนเส้นเลือดตรงลำคอปูดโปน จับขาเรียวแบะอ้าเป็นรูปตัวเอ็ม ยกสะโพกสูงก่อนกดส่วนที่เหลือเข้าไปอย่างยากลำบาก ความคับแคบเล่นเอาตัวตนแทบปริแตก เธอเล็กเกินไปเมื่อเทียบกับขนาดของเขา คีรีกัดฟันซูดปากก่อนกระแทกแรงๆ สองสามทีก็เข้าจนสุด เลือดจากการฉีกขาดไหลซึมอาบแก่นกาย
“อ่าส์”
“อ๊ะ!” ยิปโซเจ็บจนน้ำตาเล็ด ช่วงล่างคับตึงไปหมด จิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างเมื่อเขาโน้มตัวลงมาซุกไซ้ซอกคอพร้อมขยับเบาๆ หอบหายใจแรงเพราะเสียวซ่าน เลือดในกายวิ่งพล่
