ตอนที่ 4 เกรงใจพวกเขา
1530 Words
"คอแกไปโดนอะไรมา ว่าจะถามตั้งแต่เห็นแล้วแต่ฉันลืม" หลังจากที่เรียนคาบเช้าเสร็จหมดแล้ว เธอกับมิชาก็มานั่งทานข้าวด้วยกันที่โรงอาหารของคณะ เฟื่องฟ้าก็เอ่ยสอบถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ไป
"ใช่ที่ณภัทรพูดเมื่อเช้าไหม"
"อืม ก็เมื่อวานฉันหนีกลับห้องก่อน ไอ้บ้าภัทรมันเลยมาตามฉันที่ห้อง"
"โอเค ไม่ต้องเล่าต่อแล้ว ฉันพอจะจับใจความได้แล้ว"
"....."
"แต่มันทำแรงไปไหม ข้อมือแกช้ำไปหมดเลย อย่าบอกนะว่ามันมัดแขนแกด้วย"
"อืม" มิชาพยักหน้าตอบ แล้วนั่งกินข้าวของตัวเองต่อ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเงยหน้าขึ้น ก็สบตาเข้ากับแผ่นดินที่กำลังเดินมาหาเธอพอดี ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็โบกมือทักทายเขา
"ก็ไหนบอกว่าไม่ว่างไง" เพราะก่อนหน้านี้ แฟนหนุ่มของเธอนั้นโทรมาบอกว่าไม่ว่าง ให้เธอมากินข้าวกับเพื่อนเลย ก็เลยทำให้วันนี้เธอได้มากินข้าวกับมิชา
ทั้งที่ปกติส่วนมากเธอจะไปกินข้าวกับแผ่นดินหรือไม่ก็ดินแดน
"เคลียร์เสร็จแล้วก็เลยรีบมา แล้วนี่กินอะไร"
"ข้าวผัดกุ้งค่ะ"
"ไม่อร่อยเหรอครับ ทำไมเหลือเยอะจังเลย"
"อร่อยค่ะ แต่พอดีก่อนหน้านี้กินขนมไปแล้วก็เลยอิ่ม แล้วนี่ดินจะกินอะไรเดี๋ยวฟ้าไปซื้อให้"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวดินกินข้าวที่เหลือของฟ้าก็ได้" แผ่นดินไม่พูดเปล่า ไปหยิบจานข้าวของเธอไปนั่งกินอย่างหน้าตาเฉย ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะค่อนข้างชินกับการกระทำของแฟนหนุ่มแล้ว
"แล้วนี่แดนกลับห้องแล้วใช่ไหมคะ"
"ใช่ครับ"
"อิจฉาแดนจัง" เฟื่องฟ้าบ่นพึมพำ พิงศีรษะของตัวเองลงบนแขนหนาของแฟนหนุ่ม
"อาทิตย์หน้าฉันกับดินแล้วก็แดนจะไปเที่ยวกัน จะอยากไปด้วยไหมยัยมิ"
"ที่ไหน"
"ไป xxx น่ะ ไปสามวัน"
"อยากไปด้วยจัง แต่ก็คงไปด้วยไม่ได้"
"เดี๋ยวฉันช่วยพูดให้เอาไหม"
"ไม่เป็นไร ฉันเกรงใจ" มิชาตอบเธอ แล้วก็นั่งกินข้าวของตัวเองต่อ ส่วนเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแต่กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
ตริง! (เสียงข้อความแชต)
และในจังหวะที่กำลังเลื่อนดูโซเขียลมีเดียของตัวเองอยู่นั้น ก็มีข้อความของดินแดนเด้งเข้ามาพอดี หญิงสาวจึงรีบกดเข้าไปดู
ดินแดน : กินเค้กไหม
ดินแดน : รูปเค้กมากมายที่กำลังวางเรียงรายอยู่
เฟื่องฟ้า : นายไปร้านเค้กเหรอ
ดินแดน : ฉันก็ส่งรูปให้ดูไม่ใช่เหรอ ยังจะถามมากอีก
เฟื่องฟ้า : แล้วทำไมต้องดุด้วยเล่า
ดินแดน : รีบตอบมา อยากได้ไหม
เฟื่องฟ้า : อยากสิ เอามาสักสามก้อน
ดินแดน : เหมือนเดิมนะ
เฟื่องฟ้า : สติกเกอร์หมูทำท่าโอเค
โดยพอเธอส่งกลับไป ก็เห็นว่าดินแดนอ่านแล้วแต่เขาไม่ได้ตอบกลับอะไรมาอีก เธอจึงกดออก และเลื่อนดูโซเชียลมีเดียของตัวเองต่อไปเรื่อย ๆ
"เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เจอกันบนห้องเรียน"
พอนั่งเล่นโทรศัพท์ต่อไปสักพัก มิชาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็พูดขึ้นมา เธอจึงละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วเงยหน้ามองเพื่อน พร้อมกับพยักหน้า
ซึ่งมิชาก็ลุกเดินออกไป หญิงสาวจึงเก็บโทรศัพท์ลงแล้วหันกลับมาจ้องมองแฟนหนุ่มที่กำลังนั่งมองเธออยู่
"วันนี้ดินเข้าเรียนกี่โมงนะคะ"
"อีกสิบนาทีก็เขาแล้วครับ"
"เข้าก่อนฟ้า เพราะฟ้าเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงเลย" เธอก็ซบศีรษะลงแขนของแฟนหนุ่มด้วยความออดอ้อนอีกครั้ง
"เป็นอะไรครับทำไมถึงอ้อน หรือว่าอยากได้อะไร"
"ไม่ได้อยากได้อะไรค่ะ ก็แค่อยากอ้อน" เธอยิ้มกว้างส่งให้แฟนหนุ่ม
"อยากจูบจังเลย" แผ่นดินขยับมาพูดบริเวณข้างหูของเธอเบา ๆ โดยพอเธอได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้าไปมา เพราะเราไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นตอนนี้ได้ เนื่องจากที่ที่เรากำลังนั่งอยู่คือโรงอาหาร ที่มีคนกำลังเดินพลุกพล่านไปมาค่อนข้างเยอะ
"จูบตอนนี้ไม่ได้นะ"
"ดินก็รู้นั่นแหละว่ามันทำไม่ได้ กำลังพยายามห้ามใจตัวเองอยู่นี่ไง"
"ฮึ!" เฟื่องฟ้ายกยิ้มมุมปากอย่างคนมีความสุข "ไปเรียนได้แล้วค่ะ"
"ครับคนดี ไว้เจอกันนะ" แผ่นดินยื่นมือมาบีบแก้มของเธอเบา ๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปทางคณะของเขา
ครืด! ครืด!
ระหว่างที่เธอกำลังเดินขึ้นบันไดอยู่นั้น โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังสั่นขึ้น หญิงสาวจึงรีบหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่ได้เมมเอาไว้ พอเธอเห็นแบบนั้นก็เลือกที่จะกดตัดสายไป และรีบเดินต่อ
ครืด! ครืด!
โทรศัพท์ที่อยู่ในมือก็ดังสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งเฟื่องฟ้าก็หยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์เดิมที่โทรเข้ามา โดยพอเธอเห็นแบบนั้นจึงเลือกที่จะกดรับสาย
(เฟื่องฟ้า นี่ใช่เบอร์แกไหม)
เสียงที่เปล่งออกมานั้น ทำให้เธอสั่นกลัวไปหมดเพราะมันเป็นเสียงของพ่อของเธอ ที่เราไม่ได้คุยกันร่วมสองปีแล้ว ในหัวของเธอได้แต่คิดว่าเขาเอาเบอร์ของเธอมาจากไหนกัน ทำไมถึงมีเบอร์ของเธอได้
(ไม่พูดแบบนี้แสดงว่าฉันโทรมาถูกสินะ)
"มะ...มีอะไร พ่อโทรหาฟ้าทำไมคะ"
(ยังจะถามอีกว่าโทรทำไม ทิ้งพ่อทิ้งแม่ทิ้งน้องหนีไปสุขสบายคนเดียวเลยนะ กว่าจะได้เบอร์แกมาเนี่ย แสนยากเย็นขนาดไหนรู้ไหม)
"ก็พ่ออยากเลือกยัยผู้หญิงคนนั้นกับลูกเอง ยังจะมาโทษฟ้าอีก"
(อย่ามาเรียกเมียฉันแบบนี้ ยังไงเขาก็เป็นแม่เลี้ยงแก)
"โทรมามีอะไร" เธอเหนื่อยที่จะพูดแล้ว จึงถามถึงจุดประสงค์ของพ่อที่โทรมาโดยตรง
(ฉันไม่มีเงินใช้ โอนมาให้ใช้หน่อยสักห้าหมื่น ที่พร้อมเพย์เบอร์นี้เลย)
"ฟ้าไม่มีเงินหรอกนะพ่อ"
(จะไม่มีได้ยังไง ผัวแกรวยจะตาย)
"รวยแล้วยังไงมันเงินของพวกเขาไม่ใช่ของฉัน"
(เป็นผัวเมียกันมันก็กระเป๋าตังค์เดียวกันนั่นแหละ รีบโอนมาอย่าพูดมาก)
"ก็บอกว่าฉันไม่มี"
(แกจะให้เองดี ๆ หรือจะให้ฉันไปขอผัวแกเอง)
"พ่อ มันจะมากเกินไปแล้วนะ"
(คิดเอาเอง เพราะฉันรู้ที่อยู่ของแกหมดแล้ว ถ้าเย็นนี้แกยังไม่โอนให้ฉัน ได้เห็นดีกันแน่)
พอพ่อของเธอพูดเสร็จก็กดตัดสายไปเลย ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า พร้อมกับขยับมานั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ไม่ไกล
"แล้วฉันจะไปหาเงินมาจากไหนเนี่ย" เพราะถึงดินแดนกับแผ่นดินจะเลี้ยงเธออย่างสุขสบาย แต่เธอก็ไม่มีเงินเก็บเองเลย
ส่วนมากเธอจะใช้บัตรของพวกเขาในการซื้อของต่าง ๆ แล้วถ้าเธอกดเงินออกไปจำนวนเยอะ พวกเขาก็ต้องสงสัยได้ว่าเธอเอาไปทำอะไร หรือถ้าพวกเขาไม่ได้สงสัยเธอก็เกรงใจอยู่ดี
"ฟ้า แกมานั่งทำอะไรตรงนี้" ระหว่างที่กำลังนั่งคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงคนทัก ซึ่งเธอก็เงยหน้ามอง ก็พบว่าเป็นมิชาที่กำลังยืนมองเธออยู่ "ฉันถามว่าทำไมมานั่งตรงนี้ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"มะ...ไม่ได้เป็นอะไร"
"ฉันว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ เป็นอะไร บอกฉันได้ไหมเผื่อฉันช่วยได้"
"มิชา"
"ว่า?"
"แกพอจะมีเงินให้ฉันยืมสักห้าหมื่นไหม ฉันขอยืมหน่อยสิ"
"มีสิ แต่แกจะเอาไปทำอะไร"
"....." เธอก็ไม่ได้ตอบเพื่อนไปเอาแต่นั่งนิ่ง
"ไม่สะดวกบอกก็ไม่เป็นไร โอนไปบัญชีเดิมใช่ไหม"
"อืม" หญิงสาวก็พยักหน้า ไม่นานก็มีข้อความเด้งเข้ามาในโทรศัพท์ ซึ่งเป็นข้อความแจ้งเตือนการโอนเงินเข้าธนาคารของเธอ โดยเธอก็หยิบขึ้นมาเช็กดู ก็เห็นจำนวนเงินโชว์อยู่บนหน้าจอ
"ขอบคุณมากนะมิ เดี๋ยวฉันจะรีบหามาคืน"
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบก็ได้ ฉันไม่ได้รีบใช้อะไรหรอก"
"ถึงแบบนั้นก็เถอะฉันก็เกรงใจอยู่ดี แต่ขอเวลาหน่อย" เธอบอกเพื่อนไปพร้อมกับลุกขึ้นยืน
"ไปกัน เมื่อกี้ฉันเห็นอาจารย์เดินมาแล้ว"
"อืม" เธอพยักหน้าแล้วก็เดินมากับมิชาที่ห้องเรียนที่อยู่ไม่ไกล
- Writer
