ตื้อรักมาเฟียเย็นชา

แอบหนี

หลายชั่วโมงต่อมา

หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็พบว่า ตัวเองนอนอยู่ข้างๆกับ ผู้ชายคนนั้นคนที่ได้ความสาวของเธอไป เธอมองไปที่เขาในตอนนี้กำลังนอนคว่ำน่าอยู่และหันหน้าไปอีกทาง เธอจึง หันมากวาดสายตามองเพื่อหาเสื้อผ้าของตัวเองว่าอยู่ตรงจุดไหนบ้าง พอเห็นแล้วหญิงสาวตัวเล็กก็พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นและลงจากเตียงนอนนี้ทันที

อ๊ะ!!! ทันทีที่สองขาเรียว สัมผัสกับพื้นที่เย็นเฉียบ ขาของเธอ ก็แทบจะล้มไปกองกับพื้นโชคดีที่เธอยังใช้มือคล้ำกับเตียงนอนอยู่จึงทำให้เธอไม่ได้ล้มลงไป ความเจ็บตรงส่วนนั้นเล่นเข้ามาที่ตัวเธอเป็นเป็นอย่างมากจนหญิงสาวตัวเล็กถึงกับเบ้หน้า แต่เวลานี้เธอไม่มีเวลามาก ขนาดนั้นเนเบล จึงรีบประคองตัวเองเดินไปยังจุดที่เสื้อผ้าเธอถูกถอดออก หญิงสาวร่างเล็กรีบสวมใส่ใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างลวกๆ เพื่อที่จะได้ออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเพราะกลัวว่าอีกคนหนึ่งจะตื่นขึ้นมา

ใช้เวลาเวลานานพอสมควรที่เธอนั้นพาตัวเองออกมาจากห้องที่อยู่ตรงส่วนไหนของผับแห่งนี้ก็ไม่รู้ สองขาเรียวเล็กเดินมาตามทางที่คิดว่าน่าจะเป็นทางออกจนกระทั่งเธอเดินมาพบกับชายร่างสูงใหญ่ ที่ยืนอยู่ตรงบันไดและตอนนี้ผู้ชายคนนั้นก็หันมามองเธอ เวลานี้เธออยากรู้ว่าทางออกของที่นี่อยู่ตรงไหนหญิงสาวตัวเล็กเลยได้ถามคำถามกับคนตรงหน้านี้เพราะคิดว่าเขาน่าจะเป็นกาดหรือคนดูแลของผับนี้ เพราะเวลานี้ผับน่าจะปิดแล้ว

“ คุณคะถ้าเราจะออกจากที่นี่สามารถออกได้ทางประตูไหนคะ ” เสียงหวานถามผู้ชายล่างสูงที่อยู่ในชุดสีดำทั้งตัว

“ ตรงไปด้านซ้ายครับและลงบันไดไปได้เลยจะมีทางออกครับ ” กาด ของภาพนี้บอกกับผู้หญิงคนนี้ทันทีเพราะคิดว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคนที่มาดูแลเพื่อนของเจ้านายตัวเองเพราะปกติแล้วผู้หญิงที่จะลงมาจากชั้นบนสุดของคุณได้ก็คงจะเป็นผู้หญิงที่เพื่อนของนายพาขึ้นไป

“ ขอบคุณค่ะ ” เสียงหวานพูดกับผู้ชายคนนี้และเธอเองก็รีบพาตัวเองออกมาตามทางที่ผู้ชายคนนี้บอกทันทีและในที่สุดเนเบลก็ออกมาจากผับแห่งนี้ได้ เธอจึงรีบพยายามข่มความเจ็บนี้ไว้เพื่อพาตัวเองกลับคอนโดให้เร็วที่สุด

ก๊อกก๊อกก๊อก

มาลอง และมาเล ลูกน้องมือซ้ายและมือขวาของมาเฟียที่นอนอยู่ภายในห้องแห่งนี้ เขาทั้งคู่รู้ว่าผู้เป็นนายพาผู้หญิงขึ้นมานอนที่ห้องแห่งนี้แต่ตอนนี้ก็เป็นเวลา 10 โมงแต่ พวกเขาทั้งสองคนก็ยังไม่เห็นนายของตัวเองออกมาจากห้องนี้เลยทำให้มาลองและมาเล อดที่จะเป็นห่วง ผู้เป็นนายของตัวเองไม่ได้เพราะปกติแล้วเจ้านายของเขาจะไม่เคยค้างคืนกับผู้หญิงหน้าไหนแต่นี่นายของเขายังไม่ออกมาจากห้องซึ่งมันผิดปกติทั้งสองคนจึงรีบมาเคาะประตูห้องพักแห่งนี้

เบสตั้น ที่ได้ยินเสียงเคาะประตูจากคนด้านนอกดวงตาคมของเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เขานึกถึงนั้นก็คือผู้หญิงคนที่ต้องนอนอยู่ด้านข้างเขาแต่พอเขามองมาที่ข้างตัวเองก็ไม่พบกับผู้หญิงคนนั้นทำให้มาเฟียหนุ่มต้องรีบดีดตัวลุกขึ้น เพื่อหาผู้หญิงคนนี้

เบสตั้น มองไปที่รอบห้องอีกครั้งและเขาก็ลงจากเตียงนอนเพื่อไปหาเธอภายในห้องน้ำแต่สุดท้ายแล้วมาเฟียหนุ่มก็ไม่พบผู้หญิงคนเมื่อคืน

” แอบหนีไปได้ไงวะ “ น้ำเสียงทุ้ม พูดพึมพำกับตัวเองเพราะว่า เมื่อคืนเขาก็ได้สูบพลังจากเธอไปมากและคิดว่า เธอไม่น่าจะแอบออกไปไหว ตอนที่เขาเห็นเธอนั้นเธอหลับไปแล้วถือว่าเธอตื่นมาเธอก็อึดใช้ได้เลยที่แอบหนีเขาออกไปได้

เมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กแล้วมาเฟียหนุ่มเลยเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่สีขาวมาพันรอบเอวของตัวเองไว้และเดินมาเปิดประตูให้กับคนที่มาเคาะ พอเห็นว่าเป็นลูกน้องของตัวเองทั้งสองคนมาเฟียหนุ่มเลยเปิดประตูให้พวกมันและเดินกลับเข้ามาภายในห้องพักแห่งนี้

” นายไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ “

มาลองถามผู้เป็นนายตัวเองด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับไล่สายตาดูว่าผู้เป็นนายของตัวเองได้รับบาดเจ็บตรงไหนมั้ยแต่จาก เท่าที่ดูนายของเขายังปกติดีทุกอย่างมีก็แต่ร่องรอยที่แขนของนายไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นรอยเล็บจากหญิงสาวคนที่นายพามา

” ไม่เป็นไร “

เบสตั้น ตอบลูกน้องของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งและเขาเองก็เดินมาหยิบเสื้อผ้าของเขาที่เป็นชุดเมื่อคืนมาสวมใส่ทับร่างกายฉันทันที และก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเดินออกไปจากห้องที่เขากินตัวเล็กเมื่อคืนนี้เขาได้เห็นเลือดที่ยังคงเกาะอยู่ตรงผ้าปูของเตียงนอนและนี่ก็เป็นสิ่งย้ำอีกครั้ง ว่าเขาคือผู้ชายคนแรกของผู้หญิงสวยคนนั้น

หลายวันต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นที่เนเบล กลับมาจากผับหลังจากที่เธอมีอะไรกับผู้ชายคนนั้นแล้วร่างกายของเธอกว่าจะฟื้นตัวก็ใช้เวลาอยู่หลายวัน เพราะตั้งแต่เธอกลับมาเธอก็ไม่สบายทันทีอาจจะเพราะเจ็บที่ตรงนั้นด้วยเลยทำให้เธอมีไข้ ซึ่งเธอเองก็นอนอยู่ที่คอนโดและไม่ได้ออกไปไหนเลย โชคดีที่คนตัวเล็กมีเพื่อนสาวของเธอสองคนแวะมาดูเธอที่คอนโด ตอนแรกเธอยังไม่พร้อมที่จะเล่าเรื่องนี้ให้กับเพื่อนสาวทั้งสองคนของเธอได้ฟังแต่เพราะสองสาวนั้นรบเร้า จนเธอต้องยอมให้สองสาวมาที่คอนโดของเธอและก็ได้เล่าเรื่องเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับสองสาวได้ฟัง และขอให้เพื่อนรักของเธอทั้งสองคนเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเพราะเธอก็คิดว่าตัวของเธอเองไม่น่าจะเจอกับผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ก็อย่างว่าแหละมันคือการวันไนท์ของเธอและเขา เธอรู้เพียงแค่ชื่อของเขาเท่านั้นแต่เขาเองไม่ได้รู้จักเธอนี่คือข้อดีของเธอ

มหาวิทยาลัย คิงห์

หลังจากที่เนเบลนั้นไม่ได้มาเรียนหลายวันวันนี้ร่างกายของเธอกลับมาเดินปกติแล้วและก็หายเจ็บตรงนั้นแล้วเลยทำให้คนตัวเล็กมาเรียนอีกครั้งสองขาเรียวเล็กก้าวเข้ามาภายในอาคารเรียนของเธอและเดินตรงไปยังกลุ่มเพื่อนของเธอที่นั่งอยู่โต๊ะประจำใต้ตึกอาคารเรียนพอเพื่อนสาวของเธอทั้งสองคนเห็นคนตัวเล็ก ก็อดที่ จะถาม เนเบลด้วยความเป็นห่วง

“ แกโอเคแล้วใช่มั้ย ” คำถามที่ออกมาจากอิงอิงเมื่อเห็นเพื่อนรักของตัวเองหน้าตาสดใสและก็ท่าทางการเดินเป็นปกติแล้ว

“ อืม ฉันหายแล้ว ”

เนเบลที่นั่งลงยังเก้าอี้ไม้ตัวว่างตรงข้ามกับอิงอิงตอบคำถามนี้ของเพื่อนรักและไม่ลืมที่จะส่งยิ้มหวานให้กับเพื่อนเพราะหลายวันที่ผ่านมาต้องยอมรับเลยว่าหากไม่มีเพื่อนเพื่อนรักของเธอสองคนตัวเธอเองก็คงจะลำบากอยู่เหมือนกันเพราะเรื่องนี้เธอไม่สามารถบอกที่บ้านของเธอได้เลย ปกติแล้วเนเบลไม่ได้อยู่คอนโดเป็นหลักแต่เธอไปมาๆ กลับบ้านหลังใหญ่เพราะผู้เป็นพ่อค่อนข้างที่จะห่วงเธอเป็นอย่างมาก แต่ท่านก็ไม่ได้ห้ามให้เธอออกไปเที่ยวหรือไปดื่มแค่เพียงเธอรู้ว่าตัวเองนั้นไม่ทำเรื่องที่ไม่ดีก็พอ

” งั้นคืนนี้ไปดื่มกันอีกมั้ย “ ปกติแล้วกลุ่มของพวกเธอก็จะไปดื่มกันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหากไปดื่มผับนั้นก็จะไปดื่มที่ผับอื่นเรียกได้ว่าสองคืนเว้นสองคืนก็ว่าได้ที่พวกเธอออกเที่ยวกันแต่ พอดีเนเบลเจอเรื่องแบบนั้นมาก็ทำให้ทั้งสามสาวไม่ได้ออกไปปาร์ตี้กันตอนกลางคืน

”ก็ดีเหมือนกันฉันก็เบื่ออยู่เหมือนกัน “ ที่เนเบลตอบออกไปเพราะว่าตัวของเธอยอมอุดอู้อยู่แต่ในคอนโดไม่ได้ออกไปไหนเลยจึงเกิดความเบื่อหากคืนนี้ได้ออกไปเจอแสงสีก็คงดีอยู่ไม่น้อย

” แล้วทีนี้แกก็อย่าไปเดินตามคนหล่ออีกล่ะ “ พอเห็นว่าเพื่อนรักของตัวเองเริ่มที่จะซ่า ได้แล้วบีน่าจึงอดแซวคำนี้กับเพื่อนรักของตัวเองออกมา

” ไม่อยากรู้แล้วใครจะหล่อแค่ไหนก็ช่างมันเถอะ “ คนตัวเล็กรีบตอบปฏิเสธเพื่อนของตัวเองออกมาทันทีเพราะความอยากรู้ของเธอแท้ๆเลยทำให้เธอได้เสียครั้งแรกให้กับผู้ชายหน้าหล่อที่ รู้เพียงแค่ชื่อเท่านั้น