“อ้าว...นี่หลานฉันจำทางกลับบ้านได้ด้วยหรือ” คุณย่ากอบทักขึ้นทันทีเมื่อคุณเกื้อเข้ามาหาท่านในห้องนอนตอนสามทุ่มตรง เขาเพิ่งกลับมาจากบริษัท หลังจากนั่งรอข่าวของเทียนหอมจนถึงสองทุ่ม ชายหนุ่มจึงตัดสินใจกลับมานอนบ้าน เพราะขืนกลับไปนอนที่คอนโดที่เคยมีเธออยู่ เขาคงหงุดหงิดไม่น้อย เพราะไม่มีเธออยู่ที่นั่น
“จำได้สิครับ คุณย่ายังไม่นอนอีกหรือครับ”
“อีกสักหน่อยก็จะนอนแล้ว รอคนเอายามาให้กิน”
ก๊อกๆ
“นั่นไง มาแล้ว” คุณย่าบอกยิ้มๆ แต่คุณเกื้อไม่สนใจ เขาไม่ได้หันไปมองคนที่เอายามาให้คุณย่ากิน กระทั่งได้ยินเสียงคุ้นเคยดังขึ้น
“ทานยาก่อนนอนนะคะคุณย่า”
คุณเกื้อหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทันที เขาหรี่ตามองคนที่เขาตามหามาตลอดทั้งวันอย่างคาดโทษ จนคนที่ถูกมองต้องหลบตา เธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆไปทั้งตัว
“ขยับไปหน่อยตาเกื้อ ย่าจะกินยา”
“ครับ” คุณเกื้อลุกขึ้นยืนข้างเตียง เขาจับตามองคนที่เอายาให้ย่าเขากินไม่วางตา กระทั
