บทที่ 2.1
910 Words
ณ WaySon Super Car
ผว๊ะ! ผว๊ะ!
เสียงฝ่ามือปะทะกับใบหน้าของชายผู้ที่ยืนก้มหน้าในห้องทำงาน ภายในโชว์รูมรถซูเปอร์คาร์ชื่อดัง แรงปะทะที่ใส่มาเต็มแทบทำให้ชายหนุ่มเซไป ทว่ายังดีที่ตั้งหลักไว้มั่นไม่อย่างนั้นคงได้ล้มลงไปที่พื้นแน่
ใบหน้าหล่อคมเข้ม ความสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร นัยน์ตาสีอำพันดุดันตวัดสายตามองลูกน้องที่ยืนก้มหน้าก้มตาอย่างโมโห สันกรามสวยบดจนเห็นเป็นสันนูนขึ้นมา
ลมหายใจหนักกระแทกออกมากับการทำงานผิดพลาดของลูกน้อง ที่ส่งมอบรถให้ลูกค้าผิดพลาด ทั้งที่ตนย้ำหนักหนาว่าให้เช็กสภาพรถดีๆ ก่อนส่งมอบ เพราะราคารถไม่ใช่บาทสองบาท แต่สุดท้ายก็พลาดจนได้ และยังเป็นลูกค้าคนสำคัญ ลูกค้าประจำอีกด้วย
“สะเพร่า! ทำงานแบบนี้ได้ยังไง รู้ไหมว่าผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง ดีแค่ไหนที่คุณบวรไม่เอาเรื่อง” เสียงห้วนตวาดลั่นห้องทำงานตามแรงโทสะปะทุอยู่ในตอนนี้
“ผมขอโทษครับคุณเวย์”
“นั่นคือสิ่งที่ฉันไม่อยากฟังมากที่สุด พวกนายก็รู้ว่าชื่อเสียงของร้านมันมีความสำคัญมากแค่ไหน แต่สิ่งที่พวกนายทำ มันกำลังจะทำให้ชื่อเสียงของร้านเสียหาย แล้วต่อไปใครจะกล้ามาซื้อรถที่ร้าน”
เวย์สันสร้างโชว์รูมรถซูเปอร์คาร์แห่งนี้ขึ้นมาเองกับมือ แม้จะไม่ใช่ธุรกิจหนึ่งเดียวของครอบครัว เพราะบิดาของชายหนุ่มทำธุรกิจเกี่ยวกับนำเข้าและส่งออกอะไหล่รถเป็นหลัก มีบริษัทแม่อยู่ที่ต่างประเทศและมีสาขาอยู่มากมาย
แต่ด้วยความที่ชื่นชอบรถ ชายหนุ่มจึงขอบิดาเปิดโชว์รูมนี้และนำเข้ารถจากต่างประเทศอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ด้วยความที่ตัวเองชื่นชอบรถ เป็นคนรักรถ ชายหนุ่มจึงดูแลรถทุกคันที่ส่งมอบให้ลูกค้าอย่างดีที่สุด เพราะอยากให้ลูกค้าได้รับสิ่งที่ดีกลับไป แต่นี่อะไรลูกน้องกลับทำงานผิดพลาด
“ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้งและเป็นโอกาสครั้งสุดท้าย ถ้าพลาดอีกก็ไสหัวออกไปให้ไกลจากฉันเร็วที่สุด”
“ครับคุณเวย์”
“ไป!” พนักงานที่ถูกลงโทษรีบเผ่นหนีออกจากห้องทำงานแทบไม่ทัน หากชักช้าอืดอาดยืดยาดหัวคงได้กระเด็นกระดอนออกจากบ่าเป็นแน่
เมื่อเหลือตัวเองในห้องทำงานเพียงคนเดียว เวย์สันก็เดินมานั่งบนเก้าอี้ทำงานอย่างอารมณ์เสีย ใบหน้ายังคงเครียดขรึมไม่น่าดูสักนิด สายตาคมกริบสีฟ้าครามก็ดุดันจนแทบจะเปลี่ยนประกายไฟสีแดงส้ม
“เวย์ขา...” เสียงร้องเรียกหวานหู พร้อมกับประตูห้องทำงานที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างไม่มีการขออนุญาต ยิ่งทำให้เวย์สันหงุดหงิดมากขึ้น ตวัดสายตามองคนไม่มีมารยาทที่เดินนวยนาดถือวิสาสะเข้ามาตาขวาง
“ใครให้เธอเข้ามา ขออนุญาตใคร มารยาทเคยมีไหม ตอนเรียนอาจารย์ไม่สอนหรือไง หรือว่ามัวแต่แรดเลยไม่ได้ตั้งใจเรียน” สาวสวยหุ่นเซ็กซี่นามว่าริต้าถึงกับหน้าชา หากไม่เจอกับตัว ไม่ได้ยินกับหูคงไม่เชื่อ ที่เขาว่ากันว่าเวย์สันปากร้ายคือเรื่องจริง ใบหน้าเรียวแต่งมาสวยงามแสดงกิริยากระเง้ากระงอดใส่
“เวย์ก็ ริต้าขอโทษค่ะ ไม่เห็นต้องว่าริต้าแรงขนาดนี้เลยนี่คะ” ไม่พูดเปล่ายังเดินเข้ามาหย่อนบั้นท้ายลงบนโต๊ะทำงานฉีกยิ้มหวานเอาใจเสียด้วยซ้ำ
“แล้วมาทำไม ฉันเรียกใช้เธอเหรอ” หน้าชาเป็นรอบที่สองสำหรับริต้า ทว่าหญิงสาวก็แสร้งยิ้มกลบเกลื่อน เอื้อนเอ่ยคำหวานเอาใจ
“ก็ริต้าคิดถึงคุณนี่คะ เลยมาหาไม่ได้หรือไง” แต่ดูเหมือนคำหวานเอาใจจะใช้ไม่ได้ในเวลานี้ เพราะใบหน้าของเวย์สันไม่ได้ยิ้มแย้มหรือเคลิบเคลิ้มแต่อย่างใด ยังคงบึ้งตึงมองมาที่ริต้าตาขวางดังเดิม
“แต่ฉันไม่ได้คิดถึงเธอ ไม่ต้องสะเออะมาให้เห็นหน้า ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาต และอีกอย่างฉันกับเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่น้ำแตกแล้วแยกทางจำไม่ได้หรือไง ไสหัวออกไปจากร้านฉันซะ” ริต้าถึงกับตัวสั่นหน้าดำหน้าแดง เสียหน้าและอับอายที่ถูกผู้ชายปฏิเสธใส่หน้าอย่างไม่มีชิ้นดี
“อ้าย! ไอ้เลว ไอ้ผู้ชายปากหมา”
“เออ ยอมรับ และจะบอกอะไรให้นะ ว่าตบผู้หญิงก็ได้ ออกไปซะ ไป๊!”
“กรี๊ด! ขอให้ถูกเมียทิ้ง ขอให้อยู่เป็นโสดไปจนตาย ไอ้ผู้ชายเส็งเคร็ง” ว่าจบก็ไม่รอให้ตัวเองถูกผู้ชายปากหมาด่ากลับ รีบสะบัดตูดเดินออกจากห้องทำงานของเวย์สันไป
“นี่มันวันอะไรของกูวะ แม่งมีแต่เรื่อง” สบถออกมาอย่างหัวเสีย คว้าโทรศัพท์กดโทรหาเพื่อน
“ไอ้โอดิน เย็นนี้เจอกันที่ร้านไอ้ซันเจย์นะ กูเลี้ยงเอง” พูดจบก็ตัดสายทิ้งไป ไม่รอฟังว่าปลายสายจะเอ่ยค้านออกมาไหม เพราะถ้าเกิดปลายสายค้านเวย์สันก็ไม่คิดจะฟังอยู่ดี คนอย่างเขาอยากได้อะไรมันก็ต้องได้ไหม
- Writer
