ร่างสูงหันกลับมาอีกครั้งก่อนจะเดินพ้นกรอบประตู “อ้อ ที่เรียกเธอมาคุยก็เพราะฉันจะบอกว่าฉันจะไปดูฟาร์มมา ส่วนเธอ อาบน้ำ พักผ่อนซะ แล้วถ้าหิวก็ไปกินอาหารที่โรงอาหารได้ อาหารเย็นเริ่มทำให้พนักงานกินตั้งแต่หกโมงครึ่ง อ้อ ถ้าไปช้าแล้วหมดคืออดกิน อย่างที่เธอเห็น สวนและฟาร์มของฉันมีคนงานหลายร้อยคน พอเสร็จงานทุกคนก็จะหิวมาก เพราะงั้นเธอจะมัวชักช้าไม่ได้ และฉันก็ไม่มีนโยบายหาอาหารมาเสิร์ฟให้เธอถึงที่ห้องด้วย”
พูดจบเขาก็สาวเท้าเดินจากไปทันที ราวกับหงุดหงิดอะไร เดือนนารามองตามอย่างไม่เข้าใจนัก “เป็นบ้าอะไรของเขา อารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอย”
แวบหนึ่งอดรู้สึกท้อแท้ขึ้นมาไม่ได้ ทำไมต้องมาเจอคนใจร้ายแบบนี้ด้วย เธอไปทำอะไรให้เขากัน แค่เธอต้องการรับหลานไปอยู่ด้วยแค่นั้นเอง เรื่องแค่นี้แต่ทำไมเธอต้องเสียอะไรไปมากมาย เพียงเพราะเขาเห็นว่าเธอเป็นหญิงสาวต่างชาติไร้ทางสู้อย่างนั้นหรือ
เดือนนารากลับเข้าไปอาบน้ำใ
