ภายในห้องรับรอง
คณินวางนภัสสรลงบนโซฟาอย่างเบามือ เขานั่งอยู่ข้างๆ รอให้เธอตื่นขึ้นมา เพราะจะได้แน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่นานนักเปลือกตาของนภัสสรขยับไปมาก่อนจะค่อยๆเบิกตาขึ้นมาทีละน้อยขึ้น เธอยังคงรู้สึกคลื่นไส้เวียนหัวอยู่
“ภัสสร…”
“ค่ะ คุณคณิน”
“เธอ…ไม่สบายหรอ”
“ช่วงนี้ฉันหน้ามืดบ่อยๆ ค่ะ”
คำตอบของเธอทำให้คณินขมวดคิ้วมุ่นพลางเหลือบมองนภัสสรที่หน้าตาซีดเซียว ถ้าเธอมาทำงานในสภาพนี้ทุกวัน และเขาไม่ได้อยู่ใกล้ เกิดหน้ามืดเป็นลมหัวฟาดขึ้นมาจะทำอย่างไร
ทั้งที่ลึกๆ ในใจเป็นห่วงเธอไม่น้อย แต่ดันปากหมาไม่กล้าพูดตรงๆ
“ถ้ารู้ว่าไม่สบายแล้วมาทำงานทำไม เสียเวลาคนอื่นประชุมหมด”
เธอก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดเพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทุกคนเสียเวลา
“ขอโทษนะคะที่ทำให้การประชุมต้องหยุดลงกะทันหัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ...” น้ำเสียงที่แผ่วเบาของเธอทำให้เขารู้สึกไม่ดี ร่างสูงจึงลุกไปที่ล
