เลขายอดยาหยี

ท่านประธานมาดเข้ม3

ใช้เวลาไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็แล่นมาจอดที่หน้าคอนโดมิเนียมใจกลางเมือง ภาคภูมิมองเจ้าของร่างแสนเซ็กซี่ที่ยังหลับสบายอย่างไม่รู้สึกตัวแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“นอกจากช่างยั่วแล้วยังนอนขี้เซาอีกแม่คุณ แบบนี้มันน่าลัก

หลับเสียจริงๆ” ภาคภูมิชะโงกหน้ามามองผู้โดยสารที่ได้มาอย่างไม่ตั้งใจ เขารู้แจ้งแก่ใจมานานแล้วว่าพราวฟ้านั้นสวยและเป็นที่สนใจของเพศตรงข้ามมากแค่ไหน เฉพาะพนักงานชายในบริษัทของเขาก็พากันขายขนมจีบให้เธอจนนับไม่ถ้วน แต่เขายังไม่เคยได้ยินข่าวว่ามีใครสามารถพิชิตใจเธอได้เลยสักคน ไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนเลือกมากหรือว่ามีเหตุผลอย่างอื่นแต่เขาก็พอใจเหลือเกินที่มันเป็นเช่นนั้น ภาคภูมิถือโอกาสจ้องมองคนที่หลับตาพริ้มอย่างสบาย ใบหน้าเรียวรูปไข่ที่มีเครื่องหน้าพอเหมาะพอเจาะไปทุกส่วนไม่ว่าจะเป็นขนตายาวงอนโดยไม่ต้องอาศัยการเติมแต่งให้มากมาย จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูระเรื่อ ‘น่าจูบ’ นั่นคือสิ่งที่ภาคภูมิบอกตนเองได้ในทันที และโดยไม่รู้ตัวใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็เคลื่อนเข้าไปใกล้จนจมูกโด่งๆ ฝังลงที่นวลแก้มของคนที่หลับสนิท ภาคภูมิถอนใบหน้าออกและขยับไปนั่งประจำที่เมื่อทำการขโมยหอมแก้มแม่เลขาจอมซ่าไปเรียบร้อย ในขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปปลุกคนที่นอนหลับสบายไม่รู้เรื่องรู้ราวพราวฟ้าก็ขยับกายก่อนจะตื่นเต็มที่ หญิงสาวหันซ้ายหันขวาก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อพบว่าขณะนี้ท่านประธานจอมโหดของเธอพารถยนต์คันหรูมาจอดสนิทอยู่ที่หน้าคอนโดของตัวเองเรียบร้อยแล้ว

“เอ่อ...คุณภาคมาถึงนานแล้วเหรอคะ” พราวฟ้าละล่ำละลักถามด้วยความเขินอายที่ตัวเองหลับลึกจนไม่รู้ตัวว่าเจ้านายพามาส่งถึงที่พักตั้งแต่เมื่อไหร่

“นานพอที่ทำให้ผมคิดว่าจะทิ้งคุณไว้ในรถแล้วโบกแท็กซี่กลับ

บ้านแล้วล่ะ” ภาคภูมิตอบอย่างนึกอยากแกล้งคนที่ทำหน้าตาตื่นอยู่ตรงหน้า

“ตายจริง พราวขอโทษค่ะ ทำไมท่านประธานเอ่อ...คุณภาคไม่ปลุกพราวล่ะคะ” พราวฟ้ารีบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกเขาทันทีเมื่อโดนสายตาคมดุนั้นตวัดมามองอย่างไม่ชอบใจ

“ผมเห็นคุณหลับสบายเลยไม่อยากรบกวน”

“พราวขอโทษจริงๆ นะคะ” พราวฟ้ายกมือไหว้ขอโทษเจ้านายหนุ่มอย่างรู้สึกผิดและอับอายที่มานอนหลับสบายบนรถของเขาโดยปล่อยให้เจ้าของนั่งรอซึ่งหญิงสาวไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกแกล้ง

“ช่างมันเถอะ เรื่องเล็กน้อยคราวหน้าคราวหลังก็ระวังตัวหน่อย อย่าไปนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบนี้บนรถผู้ชายคนไหนอีก ถ้าไม่ใช่ผมคุณอาจไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้แล้วก็ได้” เพราะขนาดเป็นผมคุณยังโดนขโมยหอมแก้มไปแล้วเลย พราวฟ้า ประโยคนี้ภาคภูมิได้แต่นึกในใจเพราะขืนพูดออกไปมีหวังหญิงสาวได้แหกอกเขาเป็นแน่ และที่สำคัญเขายังไม่อยากให้ไก่ตื่นตอนนี้

“ขอบคุณคุณภาคมากนะคะที่มาส่ง”

“ไม่เป็นไร ดึกแล้วคุณรีบขึ้นห้องไปเถอะ” ภาคภูมิบอกพร้อมทั้งมองตามพราวฟ้าที่เปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในอาคารของคอนโดมิเนียม ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงแก้มนิ่มๆ ที่เขาฉวยโอกาสสัมผัสและกลิ่นหอมของมันยังรวยรินอยู่ที่ปลายจมูก แต่รอยยิ้มของภาคภูมิก็ต้องหายไปทันทีเมื่อมองเห็นว่ามีชายหนุ่มเดินเข้าไปทักทายพราวฟ้าอย่างสนิทสนมซึ่งดูแล้วคงจะเพิ่งกลับมาจากท่องราตรีเช่นกัน และที่ทำให้เขายิ่งหงุดหงิดไปอีกก็คือการที่พราวฟ้าแตะแขนชายหนุ่มผู้นั้นแล้วส่งยิ้มหวานหยดให้ก่อนจะเดินไปยังลิฟต์ด้วยกัน ภาคภูมิไม่อาจทนดูต่อไปได้ชายหนุ่มจึงเร่งเครื่องออกจากที่จอดอย่างแรงจนพราวฟ้าหันมามองเมื่อได้ยินเสียงล้อบดถนนอย่างแรง ‘เป็นอะไรของเขา ขับรถเหมือนโมโหใครมาอย่างนั้น เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย อารมณ์แปรปรวนเป็นคนแก่วัยทองไปได้’ พราวฟ้าคิดในใจอย่างไม่เข้าใจเจ้านายหนุ่มก่อนจะหยุดคิดเรื่องของเขาเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก

ภาคภูมิพายานพาหนะคู่ใจแล่นฉิวไปบนถนนด้วยความเร็ว ฝ่ามือใหญ่กำพวงมาลัยแน่นอย่างระงับอารมณ์ พราวฟ้ามีผู้ชายรายล้อมมากหน้าหลายตาอย่างไม่ขาดสาย เขาเชื่อว่าสักวันคงมีคนทำให้เธอใจอ่อนตกล่องปล่องชิ้นด้วยแน่ๆ ซึ่งเขายอมไม่ได้ที่จะให้มันเป็นแบบนั้น บางทีมันคงถึงเวลาที่เขาต้องทำอะไรสักอย่างเสียที...