ภาคภูมิมองแผ่นหลังขาวเนียนของคนที่นอนร้องไห้เงียบๆ มาตั้งแต่บทรักอันแสนดุเดือดจบลง รอยช้ำที่เรียวแขน เนินอกและริมฝีปากที่บวมเจ่อจากฝีมือของเขาทำให้ภาคภูมิรู้สึกเกลียดตัวเองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เคยคิดที่จะทำร้ายพราวฟ้าเลยสักนิด แม้แต่รอยขีดข่วนเขาก็ไม่ต้องการให้ระคายผิวนวลเนียนของเธอ เขาดูแลพราวฟ้าด้วยความรักและทะนุถนอมมาตลอดแต่สุดท้ายก็เป็นสองมือของเขาเองที่ทำร้ายเธอ ภาคภูมิเอื้อมมือออกไปหวังจะแตะที่ไหล่บอบบางแล้วดึงร่างคนที่ร้องไห้จนกลัวว่าน้ำตาจะหมดตัวมากอดเพื่อง้องอน แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เขาต้องหยุดความตั้งใจนั้นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือเดินออกไปนอกระเบียง
“ว่าไงไอ้ทัต”
“ไอ้ภาคคุณพราวอยู่ที่ไหน”
“อยู่กับฉัน”
“แล้วแกทำอะไรคุณพราวหรือเปล่า” ความเงียบของภาคภูมิทำให้ปลายสายถอนหายใจก่อนจะบอกความจริงที่ทำให้ภาคภูมิยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นอีกเป็นทวีคูณ
“แกฟังฉันให้ดีนะไอ้ภ
