“ไม่ค่ะ” บัวบุษยารู้ว่าเขาขออะไรก็รีบปฏิเสธ อาศัยช่วงที่เขากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ยังมีรอยกระเซ็นจากเลือดใครก็ไม่รู้ออก เตรียมจะผละหนี แต่ก็ถูกเขารั้งตัวไว้ให้กลับมานอนหงายในท่าเดิม
“ตอนผมรู้ว่าหมอไปเดินแบบให้งานของไอ้ราฟาเอลโล่ รู้ไหมว่าไม้เรียวในมือผมสั่นมาก อยากจะจับคุณหมอมาทำโทษให้เข็ด เสียดายว่าลืมพกไม้เรียวมา”
“ก็ใช่สิคะ คุณมันถนัดแต่จับปืน” เธอยังนึกถึงภาพที่เขาพกปืนเข้าไปชิงตัวเธอออกมาได้ “ไม้เรียวไม่มี งานนี้ฉันก็รอดสิคะ”
ไม่บ่อยครั้งที่บัวบุษยาจะพูดเล่น แถมยิ้มล้อเลียนแบบนี้ ทว่าคุณหมอคนสวยก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน
จาคอบยิ้มกรุ้มกริ่มทันที “ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม้เรียวไม่มี ผมใช้อย่างอื่นตีแทนได้”
“อย่างอื่น คืออะไรคะ” ถามไปแล้วก็คิดว่า ไม่ถามเขาเลย
“แล้วหมอคิดว่าผมพกอะไรแข็งๆ ติดตัวที่พอจะเอามาฟาดก้นนุ่มๆ ของหมอได้ล่ะคะ”
“ว้าย! คนลามก”
บัวบุษยาตกใจหมด รีบถอยห่างกลัวสิ่งที่
