แฝดร้าย พ่ายรัก

แกล้ง

เจย์โน่Talk

“ฉันไม่ใช่ไอ้มาโน่ จะมาอ่อยใครก็ทำการบ้านหน่อย”

“นายคือ เจย์โน่หรอ"

“เอ้อ ฉันชื่อเจย์โน่ จำใส่สมองเล็กๆ ของเธอด้วย”

“นี่ มันไม่มากไปหรอมาว่ากันแบบนี้อะ”

“มากหรอ หึ เธอต้องเอารองเท้าฉันไปซักเดี๋ยวนี้”

“ไปตาย นายเป็นคนชนฉันเองนายนั้นแหละที่ต้องจ่ายค่ากาแฟให้ฉัน”

จ่ายค่ากาแฟ หึ ค่ากาแฟกับรองเท้ามันต่างกันนะเว้ย รองเท้าผมเป็นหมื่นๆ

"นี่มันมหาลัยนะ ถ้าอยากจะจกอยากจะกอดกันไปกอดที่อื่น ไม่ใช่มาทำตามซอกตามหลืบ"

"นี่เธอ"

นี่เป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะเนี่ย ที่มายื่นด่าฉอดๆแบบนี้ ยัยนี้มันเป็นใครกันวะ กล้ามากเลยนะ

"เธอไม่รู้หรอว่าฉันเป็นใคร"

"เป็นใครก็ไม่สน เป็นถึงลูกอธิการแล้วทำตัวแบบนี้หรอ ไร้มารยาท"

เห้ย ดูเธอด่าผมแต่ละคำดิ มันมีมารยาทหรอวะ

"ไรเฟิร์น เจย์โน่ ใช่เจย์โนไหม" ณิชาคนที่ผมเคยถ่ายงานด้วยวิ่งเข้ามา

"อ้อ นี่เพื่อนณิชาหรอ"

"พวกนายมีอะไรกันหรอ"

"เพื่อนณิชาทำกาแฟหกใส่รองเท้าเรา ไม่ขอโทษและเอาแต่ยืนด่า รู้ไหมว่ารองเท้าเรามันราคาเท่าไหร่"

"ไม่รู้ และไม่มีทางจะซื้อหรือเอาไปซักให้ อย่ามาทำตัวปัญญาอ่อน ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร ฉันไม่กลัวไม่ต้องมาขู่"

พูดจบยัยนี่ก็เดินออกไป

"เราขอตัวนะ" แล้วก็ตามด้วยณิชา

ผมโมโหมากครับ ยัยนี่คิดจะมาอ่อยไอ้มาโน่ แต่ดันจำคนผิด แต่ไม่เป็นไรผมจะจัดให้เธอเอง ด่าผมไม่มีหยุดแบบนี้ ยังไงก็ต้องโดน

คอยดูจะกระแทกให้ลืมไอ้มาโนเลย เอาให้ร้องขอชีวิตเลยคอยดู

"เป็นไรวะ" ไอ้บูม เพื่อนผมถามขึ้นระหว่างที่ผมนั่งลงในห้องเรียน

"มีคนทักกูเป็นไอ้มาโน่" ผมเอ่ยอย่างโมโห

"ฮ่าๆ ใครกันวะ"

"ไม่รู้ ไม่พอนะเธอมายืนด่ากูฉอดๆ ทำกาแฟหกใส่รองเท้ากูก็ไม่รับผิดชอบ" ผมพูดแล้วเตะเก้าอี้

แม่งเอ้ย ผมทำอะไรเธอไม่ได้เลย เอาแต่ให้เธอยืนด่าแบบนี้ได้ไง

ไรเฟิร์นTalk

ฉันลงจากรถโนอากับไอว้าที่มาส่งที่ร้าน

สมองฉันมันก็คิดแต่เรื่องเมื่อเช้าไม่หยุด ไอ้หมอนั่น มันปากดีเอามากๆ ด่าผู้หญิงฉอดๆ แล้วแบบนี้มาโน่จะเป็นแบบนั้นไหมวะ ถ้าเป็นก็จบกันเลยนะ

ทั้งสองคนหน้าเหมือนกันมาก เหมือนจนแยกไม่ออกเลย แค่ขอให้นิสัยไม่เหมือนกันนะ ขอร้อง

"เป็นไงไรเฟิร์น รู้จักยัง" เจ๊วิวเดินเข้ามาหาฉัน

"ไม่อยากรู้จักแล้วเจ๊" ฉันไม่อยากรู้จักแล้ว อยู่เฉยๆ ทำงานไปวันๆไม่ดีกว่าหรอ ว่าแล้วก็หยิบไม้กวาดออกไปทำความสะอาดร้าน

3ชั่วโมงต่อมา...

"ไปเก็บโต๊ะนั้นแล้วก็ เตรียมกลับเลยก็ได้ วันนี้ลูกค้าไม่เยอะ เดี๋ยวเจ๊ดูเอง"

"อืม" ฉันรีบถือถาดออกมาเก็บโต๊ะ จะได้รีบกลับ

"ขอโทษนะครับ ผมขอช้อนได้ไหมพอดีผมทำตกพื้น" เสียงโต๊ะข้างหลังเรียกฉัน

"ค่ะ รอสักครู่นะคะ" ฉันวางมือแล้วรีบวิ่งไปเอาให้เขา

"นี่ยัยปากดีหนิ" ฉันที่กำลังยื่นช้อนให้ผู้ชายคนนึง คนที่นั่งตรงข้ามกันก็พูดขึ้น

อีตานี้อีกแล้วหรอวะ ให้ตายเถอะมันเป็นเวรกรรมอะไรของฉัน นี่ถ้าฉันเห็นเขาก่อนนะจะไม่เดินเข้ามาใกล้เลย

"นายนั้นแหละที่ปากดี"

"เอ่อ อะไรกันเนี่ยไอ้เจย์"

"ทำงานที่นี้เองหรอ" เขาไม่ได้ตอบคำถามเพื่อน แต่มองหน้าฉันแทน

"ขอตัวนะคะ ทานให้อร่อยค่ะ" ฉันหันไปบอกเพื่อนเขา แล้วก้มหัวให้แล้วเดินออกมา รีบเก็บของ รีบเปลี่ยนผ้ากันเปื้อนเตรียมตัวกลับ

ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ คนๆนึงมันจะซวยได้ทั้งวันขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

"ไรเฟิร์นผู้ชายที่แกชอบเขามาแล้ว แล้วเขาก็ให้แกไปเสิร์ฟด้วย" เจ๊วิววิ่งเข้ามา

"ไม่เอาเจ๊ นั้นไม่ใช่มาโน่ นั้นเจย์โน่เขาเป็นแฝดกัน" ฉันพูดด้วยเก็บของด้วย

"แฝดหรอ?"

"หนูกลับก่อนนะเจ๊"

"เดี๋ยวๆ คือเขาสั่งให้แกไปเสิร์ฟเขาอะ เจ๊ก็ตอบตกลงเพราะคิดว่าแกอยากเจอเขา"

"เจ๊ หนูไม่เอาแล้ว"

ถ้าฉันไปต้องโดนเขาแกล้งอีกแน่ๆเลย

"เจ้ขอโทษ แต่เจ้รับปากเขาไว้แล้ว ไปเสิร์ฟให้หน่อยนะ เสิร์ฟแล้วก็กลับได้เลย"

"มันสั่งอะไร"

"เฟิร์นนั่นลูกค้านะ"

"เขาสั่งอะไร"

"ผัดผักบุ้งกับไส้ทอด"

"อืม เดี๋ยวหนูเอาไปเสิร์ฟเอง"

ฉันวางกระเป๋าลงที่เดิม แล้วเดินไปรออาหารที่ห้องครัว พอได้แล้วก็เอาไปเสิร์ฟ

"ขออนุญาตนะคะ" ฉันวางถาดลงแล้วหยิบออกทีละจาน โดยเอาวางตรงหน้าเพื่อน

"ขอบคุณครับ" เพื่อนเขาก็ไม่ต่างจากเขาเลย ทำเป็นรับจาน แต่ก็จับมือฉัน บ้ากามกันทั้งแก๊ง

"ฉันเป็นคนสั่ง ทำไมไม่วางตรงหน้าฉัน"

"แล้วคุณลูกค้านั่งคนละโต๊ะหรอ ไม่มีมือหรอ เอามือลากเอาสิคะ" ฉันบอกเขาแบบกัดฟัน และยิ้มหวานๆให้

"เธอนี่มันปากดีจริงๆ"

"จะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะคะ ทานให้อร่อยค่ะ" ฉันก้มหัว หยิบถาดแล้วหันหลังกลับ

"เดี๋ยว " แต่ก็โดนดึงแขนเอาไว้ โดยเจย์โน่

"มีอะไร" ฉันรีบหันมาแล้วแกะมือออก

"รับดื่มไหม ฉันให้ดื่มละ2000เลย"

ฉันมองแก้วเบียร์ตรงหน้าแล้วเม้มปาก สองพันเลยหรอวะ ฉันทำงานอาทิตย์นึงยังไม่ได้เท่านี้เลยนะเนี่ย เอาไงดี

"คิดไรเยอะ เบียร์แค่แก้วเดียว"

เจย์โน่มองฉันอย่างเจ้าเล่ห์แล้ววางเงินลงสองพันบาท เอาวะคอฉันแข็งยิ่งกว่าเหล็กแค่เบียร์แก้วเดียวเอาฉันไม่ลงหรอก

ว่าแล้วฉันก็ค่อยๆยกแก้วขึ้นมาดื่มอย่างเร็ว

~พรวด แค่ก แค่ก~

"เชี้ยเอ๊ย"

ฉันรีบพ้นน้ำออกมา เพราะมันไม่ใช่เบียร์มันคือน้ำส้มสายชูที่ผสมกับน้ำปลา ฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาจะแกล้งทำไมยอมวะ

"เธอทำอะไรของเธอเนี่ย" เขารีบลุกขึ้น แล้วหยิบทิชชูมาเช็ด เพราะฉันพ้นน้ำใส่เขาเต็มแขน

"นายแกล้งฉันทำไมอะ ดีแค่ไหนแล้วที่มันโดนแขน"

"มีอะไรกันไรเฟิร์น" เจ้วิวรีบเข้ามาถาม

"พนักงานพ้นน้ำใส่ผมครับ"

"เขาแกล้งเฟิร์นก่อนไม่เชื่อก็ถามเพื่อนเขาดูดิ"

"ใครแกล้งเธอ"

"นายเอาน้ำส้มสายชู ผสมกับน้ำปลาให้ฉันกิน ทำแล้วทำไมไม่ยอมรับอะ เป็นผู้ชายจริงป่ะ"

"เอ่อ เอ่อ เจ๊ว่าไปคุยกันหลังร้านดีกว่าเนาะ"

พอเห็นว่าคนมองเยอะเจ้วิวก็พาเดินมาคุยหลังร้าน

"เจ้ขอโทษนะพ่อหนุ่ม"

"ผมต้องการให้ไล่เธอออก "

"ไล่ออก?"

ไล่ออกหรอ มันมากไปไหมอะ เขาเป็นคนทำฉันก่อนนะ

"ถ้าไม่ไล่ออก ร้านนี่เดือดร้อนกันหมดแน่"

" นายเป็นคนแกล้งฉันก่อนนะ พอฉันเอาคืนก็บ้าอำนาจหรอ เป็นลูกผู้ชายจริงป่ะ"

เอาจริงๆน้ำตาฉันกำลังจะไหล่แล้วแต่ต้องกลั้นไว้ เขาขู่เจ๊แบบนี้แล้วถ้าเขาไล่ฉันออกจริงๆจะทำไง น้องฉันยังเรียนไม่จบเลยนะ แบบนี้จะเอาเงินที่ไหนส่งให้น้อง

"นายเอาความบ้าอำนาจมาบังคับคนอื่นแบบนี้ รู้บ้างไหมว่ามีอีกกี่ชีวิตที่เขาจะเดือดร้อน"

"....." ทั้งเขาและเจ๊วิวไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย

แต่ถ้าเขายืนยันจะให้ฉันออก และถ้าไม่ออกร้านเจ๊จะเดือดร้อนฉันก็พร้อมไป จะได้รู้ว่าคนเลวๆแบบเขาก็ยังมีอยู่ในสังคม

"ค่อยๆคุยกันดีกว่าเนาะ"

"ไม่ต้องออกก็ได้ แต่เธอต้องเอาเสื้อฉันไปซัก"

"ถอดมาดิ"

"บ้ารึ จะให้ฉันนั่งกินข้าวแบบถอดเสื้อกินงี้หรอ" เรื่องมากไปอีก

"เจ้ไปดูลูกค้าเถอะ เดี๋ยวหนูจักการเอง"

"เอาดีๆนะเฟิร์น"

เจ๊วิวตบไหล่ฉันแล้วเดินออกไป ฉันไม่เอาอะไรไปแลกกับคนเลวๆ แบบเขาหรอก

“มานี้ดิ๊” ฉันดึงแขนเขามาแล้วแกะกระดุมแขนเสื้อนักศึกษาให้

แต่เขากลับทำตัวแข็ง ไม่ให้ความร่วมมือเอาสะเลย

“ทำดีๆ หน่อย ยืนตัวเเข็งเป็นศพเลยเนาะ”

“เธอนี้มันปากดีใช่ย่อยนะ” เขาดึงแขนกลับ แล้วแกะกระดุมเอง

พอแกะเสร็จ ฉันก็พาเขามาที่อ้างล้างมือ ก่อนจะเอาแขนเสื้อเขาจุ่มน้ำแล้วขยี้ๆ

“โบราณเขาไม่ให้ซักผ้าคาตัวแบบนี้หรอกนะ”

“อย่ามาไรสาระ บ้านฉันคนจีน” สรุปก็คือเขาต้องชนะฉันทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องอะไรงั้นหรอ จะบ้าตาย

ฉันใช้น้ำลูบตามแขนเขา ที่มีรอยน้ำที่ฉันพ้นใส่ มาจนเกือบถึงอก ลูบไปลูบมาก็เผลอไปมองหน้าเขา โอ้ยให้ตายสิตอนนี้หน้าเราใกล้กันมาก เขากับมาโน่เหมือนกันมากอย่างกับแกะ และหน้าของเขามันกำลังทำใจฉันสั่น ทำไมมันตรงสเปคขนานี้วะเนี่ย พอได้มองใกล้ๆ ก็ยิ่งไปใหญ่

~ฟอด~

อยู่ๆ คนตัวสูงก็ก้มลงมาหาแก้มฉัน ฉันตกใจรีบถอยห่าง เอามือกุมแก้มไว้

“นายทำอะไรเจย์โน่”

“ก็เห็นเธอจ้องหน้าฉันตั้งนานไม่ได้อยากหอมหรอ”

“อย่ามาสำคัญตัว นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน”

“งั้นก็มาดิ ให้หอมคืน” เขาเอียงหน้าให้

“ไม่มีทาง”

“เธอก็ชอบไอ้มาโนอยู่แล้วนิ มันไม่มีทางหรอกที่จะไม่ชอบฉัน เพราะฉันกับมันหน้าตาเหมือนกันหมดทุกอย่าง อย่ามาบอกว่าชอบมันแล้วไม่ได้ชอบฉัน”

……

ใช่ คำพูดของเขาน่าคิดมาก เขาหน้าตาเหมือนกัน ก็เท่ากับว่าตรงสเปคฉันทั้งสองคน