Hot Roommate 2

2044 Words

ร่างเล็กมองไปยังภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าอึ้งตะลึง สภาพเขามีหยดน้ำเกาะตามร่างกายไล่ลงมาตามซิกแพก ที่แขนทั้งสองข้างมีรอยสักประปราย ไม่คิดมาก่อนว่าในห้องเธอจะมีผู้ชายเข้ามาอยู่!! ร่างบางมองสำรวจร่างกายเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เมื่อตั้งสติได้ว่ากำลังมองส่วนไหนของเขาอยู่ก็พลันหันหลังให้คนตรงหน้าทันที ไม่อยากมองอะไรเขาไปมากกว่านี้ บ้าไปแล้วหุ่นของเขามัน!@#$%$%^&% "นาย!! เอ้ย! คุณเข้ามาในห้องฉันได้ไง" เธอตะโกนถามคนข้างหลังออกไป แต่เอ๊ะ? ตอนเธอคุยทางโทรศัพท์เป็นเสียงผู้หญิงชัดๆ ทำไมถึงเป็นผู้ชายได้? "ก็ห้องนี้มันห้องฉัน" เสียงทุ้มต่ำดังมาจากข้างหลัง พร้อมกับไอร้อนของร่างหนาที่เริ่มขยับเข้าใกล้แผ่นหลังเธอ "ห้ะ!" เธอร้องอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง จะเป็นไปได้ยังไงก็เธอคุยกับน้องมินตราที่เป็นผู้หญิงนะไม่ใช่ผู้ชาย ร่างเล็กจะหันไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง แต่ก็ไม่ทันได้มองข้างหลังว่าเขาอยู่ใกล้ขนาดไหน ทำให้จมูกของเธอชนเข้ากับแผงอกเขาเข้าเต็มๆ ผลัก! "อะ!" มือเล็กยกมากุมจมูกตัวเองเบาๆ พร้อมก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว "เธอคงเป็นรูมเมทของฉันสินะ หึ" "รูมเมท? เดี๋ยวก่อนนะ คนที่โทรหาฉันคือน้องมินตราต่างหาก คุณเข้าห้องผิดแล้ว" เธอจ้องหน้าเขากลับ มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ ไม่มีทางที่น้องมินตราจะเป็นผู้ชาย ก็น้องเขาเสียงน่ารักจะตายไม่ใช่เสียงทุ้มแบบนี้ "เหอะ! ไหนมินตราบอกเธอรู้แล้ว" ร่างสูงเหมือนกับกระซิบพูดคนเดียว "...??" "นี่เธอ ฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะ" ร่างสูงก้าวเข้ามาหาเธอจนร่างเล็กต้องถอยหลังไปตามก้าวที่เขาก้าวเข้ามา "อย่าเข้ามานะ" เขาต้อนเข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งแผ่นหลังบางถอยจนติดบานประตูห้องนอนตัวเอง ร่างสูงกักเธอด้วยแขนทั้งสองข้างก่อนจะก้มลงจนหยดน้ำไหลลงตามสันจมูกโด่ง "มินตราน่ะเป็นน้องสาวฉัน และเธอก็ต้องมาเป็นรูมเมทฉัน ชัดนะ!" "...อึก!!" ร่างเล็กกลืนน้ำลายลงคอดังอึกใหญ่ ใบหูเธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนตรงหน้า ร่างสูงมองใบหน้าหญิงสาวอย่างพิจารณา ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย "เธอนี่หน้าคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า" เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยถามเธอเสียงแผ่ว "เปล๊าาาา!! ไม่เคยเหอะ!!" ร่างเล็กเริ่มลุกลี้ลุกลน กลอกตาไปมาพยายามไม่สบตากับร่างสูง "หึ สงสัยจะหน้าโหล" เขาบอกพร้อมกับเคาะนิ้วลงบนบานประตูเหนือเธออีกสองครั้ง "นายว่าใครหน้าโหลน่ะห้ะ" เธอเริ่มจ้องหน้าร่างสูงด้วยสายตาคุกรุ่น ขนาดว่าเธอสูงตั้ง 168 ซม. ยังต้องเงยหน้ามองเขาแทบจะเมื่อยคอ "เปล๊า ฉันก็แค่คุ้นหน้าเธอ สงสัยหน้าจะคล้ายๆ กัน" "..." "แบบหน้าบ้านๆ อะ" "...!!!" นะ หน้าบ้านๆ !!!! ว่าใครหน้าบ้านๆ เธอเป็นนางนพมาศ ของโรงเรียนเก่าเชียวนะ หมอนี่มันกวนประสาทกันมากเกินไปละ "เหอะ! ถ้าฉันหน้าบ้านๆ คงไม่มีใครสวยละ ถอยออกไปนะ" ผลัก! เธอผลักร่างเขาออกไปจนร่างสูงถอยหลังไปหนึ่งก้าว เหมือนว่าเขาไม่ได้สะทกสะท้านกับแรงผลักของเธอเท่าไหร่ เพียงแต่ยอมถอยหลังออกไปเองเท่านั้น "หึ สวยเหรอ?" เขากอดอกจ้องมายังใบหน้าเธอ "งั้นคนสวยพอจะบอกชื่อให้ผมรู้จักหน่อยได้ไหมครับ" เสียงทุ้มต่ำของเขาพลันทำให้ใจเธอสั่นไหวไปชั่วขณะ จนต้องหลับตาลงครู่หนึ่ง แล้วลืมตามามองเขาอีกครั้ง "ทำไมต้องอยากรู้จักล่ะ ไม่ได้สนิทกันซะหน่อย" "งั้นต้องสนิทถึงขั้นไหนล่ะ ถึงจะบอกชื่อได้" ร่างสูงเน้นย้ำคำว่าสนิทจนเธอที่เผลอสบตาเขาสะดุ้งตัวเล็กน้อย พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มขึ้นซับสีแดง "หึ" ร่างเล็กได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขา เมื่อเงยหน้าสบตากับร่างสูงตรงหน้าก็เห็นเขายิ้มมุมปากแค่เสี้ยววินาที แต่เพียงแป๊บเดียวก็หายไป ‘สงสัยตาฝาดไปเอง’ "ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเธอไม่พอใจฉันที่เป็นรูมเมทก็ย้ายออก ได้นะ ฉันไม่ติด" ร่างสูงเอ่ยบอกเธอไป ย้ายออกเหรอ ไม่มีวันซะล่ะ เธอเสียค่าประกันไปตั้งครึ่งหมื่นใครจะยอมออกกันล่ะ "ฉันไม่ออก ไม่ได้เด็กขนาดนั้นเหอะ" เธอเชิดหน้าตอบเขาไปทันที "ก็ดี นึกว่าโดนฉันพูดแค่นี้จะย้ายออกซะอีก" "ฉันไม่ยอมเสียค่าประกันฟรีให้ใครแน่" "เห็นเธอพูดแบบนั้นฉันก็สบายใจหน่อย อย่างน้อยก็มีคนหารค่าห้องให้" เขายักไหล่ให้เธอเบาๆ แบบไม่สะทกสะท้านกับคำพูดเธอเท่าไรนัก "ฉันชื่อรามิล ส่วนเธอจะไม่บอกชื่อก็ตามใจเธอ แต่เราต้องเป็น รูมเมทกัน เข้าใจไหม" เมื่อได้ยินดังนั้นก็ทำเอาร่างเล็กเม้มปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันหลังให้เขา "อือ" มือเล็กกำลูกบิดประตูไว้และก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าห้องตัวเองไปก็เอ่ยพูดออกมาเสียงแผ่วเบา ถ้าไม่ตั้งใจฟังให้ดีก็อาจจะไม่ได้ยิน "แพรพลอย" ปัง! "เห้ออออออ!!" เมื่อปิดประตูห้องสนิทร่างเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอก พลันรู้สึกเข่าอ่อนเอาซะดื้อๆ จนต้องทรุดตัวไปนั่งพิงประตูไว้ เป็นเขา!! ใช่เขาแน่ๆ เธอกับเขาเคยเจอกันมาก่อน แถมหมอนี่มันเคย... ใช่แล้ว เขาต้องจำเธอไม่ได้แน่ๆ และเธอก็ไม่อยากให้เขาจำเธอได้ด้วย เหมือนมันเป็นเรื่องน่าอายสำหรับเธอ โอ๊ยยยย!! แค่นึกไปถึงวันนั้นก็ทำเธอหน้าแดงขึ้นมาทันที นี่มันเหมือนหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ เธออุตส่าห์หนีจากส้มมาได้แล้วแท้ๆ แต่กลับเจอโจทก์เก่าซะได้ รูมเมทเธอจะเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เขา คนที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายกับเธอมาก่อน คนที่ได้ครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเธอไป มันคือความผิดพลาดของพวกเธอทั้งสอง!!? ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปีที่แล้ว วันประกาศผลสอบแอดมิชชันของนักเรียนมัธยมปลายทุกคนที่ผ่านพ้นไปด้วยดีและด้วยน้ำตาของใครหลายคน บางคนต้องแบกรับความคาดหวังจากครอบครัว แบกรับความเครียดจากการอ่านหนังสือข้ามวันข้ามคืน และมันก็สำเร็จกับความพยายามของเธอ วันนี้คือวันที่เธอและผองเพื่อนจะต้องฉลองให้กับความสำเร็จนี้ ถึงแม้จะไม่ได้อยู่มหาลัยเดียวกันเกือบทั้งหมด แต่ทุกคนต่างดีใจและสนุกสนานไปกับการฉลองนี้ "พลอยแม่ไม่ว่าเหรอ ออกมาดื่มเหล้าแบบนี้" "ไม่อะ" "ไม่ว่าเหรอ" "ไม่รู้ต่างหาก ฮ่าๆๆๆ" แพรพลอยออกมาดื่มฉลองให้กับความ สำเร็จกับอิ้งเพื่อนสนิทที่สุดในชั้นมัธยมของเธอ "พลอยไหวไหมเนี่ย รู้ว่าคออ่อนยังจะดื่มไปเยอะอีก" "ไม่เมาาาา เอามาอีกแก้ววววดิ" ร่างเล็กตอบเพื่อนสาวด้วยเสียงยานคาง พร้อมคว้าแก้วเหล้ามาดื่มหมดแก้ว วันนี้เธอบอกกับเพื่อนสาวแล้วว่าถ้าไม่เมาจนภาพตัดจะไม่กลับแน่นอน เพราะบอกแม่แล้วว่าจะมาค้างบ้านเพื่อนสาว "แกอย่าเพิ่งเมาดิ เดี๋ยวฉันต้องกลับไปทำธุระ ไม่มีเวลามาดูแลแกนะ" "ใครมาววว ไม่มี๊ ฉันดูแลตัวเองด้ายย" "เห้อออ" อิ้งถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนให้กับเพื่อนสาว "แกจะกลับกี่โมงเนี่ย เดี๋ยวฉันจะมารับแกเอง ห้ามไปกับคนอื่นเข้าใจไหม" "รู้แล้วน่าา ฉันไม่เด็กแล้วววเหอะ!" "ฉันรู้แล้วว่าไม่เด็กจริงๆ นั่นแหละ" อิ้งบอกพร้อมมองไปยังเกาะอกสีดำของแพรพลอยที่ปรากฏหน้าอกขนาดใหญ่กว่าเด็กวัยรุ่นทั่วไป หน้าอกใหญ่แล้วยังจะใส่เกาะอกอีก "อีกชั่วโมงห้ามไปไหนนะ ฉันจะรีบไปรีบกลับ" "โอเค" เธอยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์โอเคให้กับเพื่อนสนิท พร้อมส่งยิ้มหวานๆ ให้หนึ่งครั้ง "เปิ้ล! เราฝากดูพลอยด้วยนะ อีกชั่วโมงจะมารับมันกลับ" "ได้เลยอิ้ง ไม่มีปัญหา" "ขอบใจแกมาก" อิ้งตบบ่าเปิ้ลสองสามทีก่อนจะก้าวเดินออกจากร้านไป "พลอยแกเต้นดีๆ เกาะอกจะหลุดอยู่แล้ว" เปิ้ลตะโกนบอกเธอแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรในตอนนี้ "หือ? ว่าไงน้าา" "เห้ออ ช่างเหอะ" เพื่อนร่วมห้องบอกปัดเบาๆ ร้านนี้เต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่นหรือเด็กที่จบจากมัธยมมาหมาดๆ เป็นร้านอาหารกึ่งร้านเหล้า มีลานโล่งๆ พร้อมโต๊ะให้นั่งรับลมธรรมชาติ โซนด้านในเปิดเป็นบาร์ มีโต๊ะตามซอกซอนหลบในค่อนข้างเยอะเหมาะสำหรับคนที่ต้องการความเป็นส่วนตัว "เปิ้ล! พลอยไปเข้าห้องน้ำก่อนน้าา" "อื้อ ไปคนเดียวได้ไหม ฉันต้องเฝ้าโต๊ะ" "อือๆๆ อะเค" ร่างเล็กเดินโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำไป เธอไม่ได้ปวดอะไรแต่อยากล้างหน้าล้างตา เพราะรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ในระหว่างเดินกลับโต๊ะตัวเองอยู่นั้น ด้วยความที่มีผู้คนเบียดเสียดกันมากเกินไปทำให้เธอเซไปชนกับร่างสูงของใครสักคน จนคนคนนั้นต้องโอบเอวเธอไว้หลวมๆ "เดินดีๆ หน่อย" "หือ? ใครอะ" "..." "หล่อจัง" เธอกระซิบใส่ร่างสูง ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาหวานเยิ้มจากแอลกอฮอล์ พร้อมกับเอื้อมมือไปโอบรอบคอเขาไว้เพื่อทรงตัวไม่ให้ตัวเองล้มไปกองกับพื้น "จะอ่อยกันหรือไง" "อ่อยอารายยย ไม่กินจะกลับโต๊ะ!" ร่างเล็กบอกเขา เหมือนสติจะกลับมานิดหนึ่งจึงขืนตัวเองออกจากร่างสูง แต่เขากลับจับเอวเธอไว้แน่น ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดออกจากอ้อมแขนแกร่งของเขา "เธออย่าดิ้นดิ มึนหัวเหมือนกันนะเห้ย" "เฮ้ยไอ้มิล ใครวะ เด็กใหม่มึงเหรอ?" ร่างเล็กหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับผู้ชายหล่อตี๋ซึ่งหล่อน้อยกว่าร่างสูงตรงหน้าเธอ "หึ ไม่รู้ว่ะ เดินมาชนกูเอง" "อย่างสวยเลยว่ะ" "อยากกลับแล้ววว" ร่างเล็กยกมือขึ้นมาดันอกเขาไว้ พร้อมเอ่ยเสียงอู้อี้ "หือ? โต๊ะเธออยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง" "ม่ายอาวว ง่วงแล้วว" ใบหน้าสวยแนบลงกับแผ่นอกเขาพร้อมกับถูไถไปมาอย่างออดอ้อน "อ่อยชัดๆ แบบนี้" "ไอ้มิล ข้างบนมีห้อง มึงเปิดได้เลยนะ ร้านพี่ชายกูเอง" เพื่อนของชายหนุ่มอีกคนบอกร่างสูงตรงหน้าเธอ เมื่อได้ยินคำว่าห้องทำให้ร่างเล็กรู้สึกง่วงขึ้นมาอีก "พาไปนอนหน่อยน้าาา" ใบหน้าสวยเริ่มถูไถกับอกแกร่งอีกครั้ง "เธอนี่มัน! จะเอาจริงๆ ใช่ไหมห้ะ" ‘หมายถึงอะไร เอาจริงๆ นี่คือจะนอนจริงๆ ใช่ไหมเหรอ ก็ง่วงอะ จะนอนจริงๆ นั่นแหละ’ "เอาจริงๆ อยากนอนแล้ว" "...!!!" "พาไปหน่อยยย" "แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะ" "เสียใจทำไมอะ ก็แค่นอนเองงง" ร่างสูงโอบเอวเธอให้เข้ามาใกล้ชิดกว่าเดิม พร้อมกับหันไปบอกเพื่อน "กูขอเปิดห้องคืนหนึ่งนะ" "ตามสบาย อะกูให้" เพื่อนของชายหนุ่มโยนกล่องสี่เหลี่ยมให้ร่างสูงที่โอบเอวเธอ ก่อนที่เขาจะรับมันไว้พอดี "ขอบใจว่ะ" เขาหันไปขอบใจเพื่อนแล้วก้มลงมองมายังร่างเล็กในอ้อมกอด "ปะเธอ ไปนอนกันเถอะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more