Hot Roommate 5
2146 Words
"พลอย! หาเจอยังไปซะนานเลย" เสียงเพื่อนสาวดังมาอีกด้านของชั้นหนังสือ ทำร่างเล็กผละสายตาจากเขาทั้งคู่ ก่อนพูดกับร่างสูงที่ช่วยเธอหาหนังสือ
"ขอบใจอีกครั้งนะ ขอตัวก่อนละกัน"
"อื้อ ไม่เป็นไรสบายมาก" ร่างสูงยิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหารามิลที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ไม่ไกล
"มึงเป็นห่าอะไรไอ้มิล ดูทำหน้าเข้าสิ"
ขนาดเธอเดินออกมาหลายก้าวแล้วยังได้ยินบทสนทนาของ
คนด้านหลังดังมาแว่วๆ อีกด้วย
หมับ!
เมื่อเดินเข้าไปใกล้เพื่อนสาว อิ้งรีบดึงแขนเธอลากกลับโต๊ะอย่างไว
"แกจะลากฉันทำไมเนี่ย"
"พลอยแกไปรู้จักแก๊งเด็กดนตรีได้ไงวะ"
"ห้ะ! เด็กดนตรีไหนไม่เห็นรู้จักเลย"
เธอนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับอิ้งพร้อมขมวดคิ้วใส่เพื่อนสาว เธอไม่ได้รู้จักใครเลยนะ
"ก็เมื่อกี้นี้ไง เบสกับรามิลน่ะ พวกเขาเป็นแก๊งเด็กดนตรีปี 2 หนุ่มฮอตของมหาลัยฉันเชียวนะ แล้วแกไปคุยกับเขาได้ไง"
"ฉันเปล่าคุย แค่ให้เขาช่วยหาหนังสือให้เนี่ย"
"จริงเหรอ? ฉันว่าไม่ใช่มั้ง" อิ้งทำหน้าตาไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เธอพูดเท่าไหร่
"จริงสิ ก็ได้มาแล้วนี่ไง"
"แกรู้ไหมว่าแก๊งนั้นน่ะ โคตรจะจับตัวยาก พวกเขาไม่ค่อยสุงสิงกับใครหรอกถ้าไม่สนิทกันจริง แปลกจังที่มาช่วยหาหนังสือ"
"เขาแค่อยากช่วยเท่านั้นแหละมั้ง"
"คงงั้นแหละ" อิ้งพยักหน้าตอบเธอเบาๆ แต่สายตาแพรพลอยกลับมองเลยใบหน้าหวานของเพื่อนสาวไปยังโต๊ะข้างหน้าเธออีกสามโต๊ะ เห็นร่างสูงที่คุ้นตาของรูมเมทนั่งอยู่ไม่ไกล โต๊ะของพวกเขาดูคร่าวๆ น่าจะมี
หกคนด้วยกัน
แวบนึงร่างสูงเงยหน้าขึ้นจากหนังสือตรงหน้า จนได้สบสายตากับเธอเข้าอย่างจัง และรามิลได้แต่มองเธออยู่อย่างนั้น
มะ มองเธอทำไมเนี่ย หน้าตาเขาตอนนี้เหมือนกินรังแตนมาเลย
หรือเขาจะไม่ชอบใจที่เธอทำให้เขาต้องเสียเวลา เพราะใช้เพื่อนเขาให้หาหนังสือให้เธอ แต่ไม่เห็นต้องจ้องหน้ากันขนาดนั้นเลยนะ
"พลอยมองอะไร"
"ห้ะ! เปล่าๆ" ร่างเล็กรีบผละสายตาจากเขาก่อนจะหันไปบอกเพื่อนสาวตรงหน้า
"ฉันเห็นแกเหม่อๆ"
"ไม่ใช่ซะหน่อย แกรีบทำเถอะ เดี๋ยวทุ่มนึงฉันต้องไปร้านพี่เอกอีก"
"อ้าวไหนบอกวันนี้ไม่ร้องเพลงไงแก"
"ไม่ได้ไปร้องเพลง แต่พี่เอกจะแนะนำมือกีตาร์คนใหม่ให้รู้จักน่ะ เพราะต้องซ้อมก่อนขึ้นไลฟ์"
"งั้นให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"
"แฟนแกให้ไปเหรออิ้ง"
"แหะๆ ไม่อะ"
แล้วจะพูดทำไมเนี่ย!!
แพรพลอยช่วยทำงานให้เพื่อนสาวจนเกือบห้าโมงเย็น แล้วขอตัวกลับก่อนเพราะพี่ชายตัวดีดันโทรตามให้ไปพบ หายนะมาเยือนดีๆ นี่เอง
ร้าน café coffee
"เฮีย! จะเอาอะไรจากหนูอีก"
เมื่อมาถึงร้านที่พี่ชายตัวดีนัดพบ เธอก็เปิดประเด็นถามคนตรงหน้าแบบไม่อ้อมค้อมใดๆ
"พลอยใจเย็นก่อนดิ"
"เฮียมีอะไรอีก จะขอยืมเงินอีกแล้วใช่ไหม"
"ก็...นิดหน่อยเอง"
ร่างเล็กถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ชายตัวดีของเธอจะมาขอยืมตังค์ ก่อนหน้านี้ก็โทรมาขอเธอเรื่อยๆ จนเธอปฏิเสธไปจนถึงวันนี้ก็ยังจะโทรมาขอจากเธออีก
เฮียเพชรเป็นพี่ชายต่างบิดามารดาที่แก่กว่าเธอถึง 5 ปี แต่วุฒิภาวะเหมือนยังไม่โตสักที
แม่รินรดาของเธอไปแต่งงานกับพ่อของเฮียเพชร เธอเลยได้เป็นน้องสาวของเขาไปโดยปริยายเกือบเมื่อ 10 ปีก่อน
"นิดหน่อยของเฮียคือเท่าไหร่ หนูทำงานมาเงินเก็บแทบไม่มีเพราะเฮียเลยนะ"
"อย่าบ่นนักสิพลอย เฮียต้องใช้มันจริงๆ นะ"
หมับ!
พี่ชายคว้ามือเล็กมากอบกุมไว้ พร้อมทำหน้าตาอ้อนวอนใส่เธอ
"นะพลอย เฮียสัญญาว่าจะรีบหางานทำให้เร็วที่สุด แต่ตอนนี้เฮียขอ 3,000 ก่อนนะ"
"..."
"พลอยอย่าเงียบสิ ช่วยเฮียหน่อยนะ" มือหนาที่กอบกุมมือเล็กไว้เริ่มลูบไล้ไปตามข้อมือเล็ก จนเธอบิดข้อมือออกจากการรัดกุมของเขา
ขะ ขนลุกกกก!!
และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ชายต่างสายเลือดคนนี้พยายามจะถึงเนื้อถึงตัวเธอตลอด และก็เพราะเหตุนี้อีกเช่นกันที่ทำให้เธอไม่อยากกลับบ้านเวลาไม่มีใครอยู่บ้าน มันทำให้เธอระแวงไปหมด
แต่เฮียเพชรก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับเธอ เธอแค่ระวังตัวเท่านั้น เพราะเธอทั้งสองก็ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ มันมีช่องว่างบางอย่างที่ทำให้เธอไม่กล้าเล่นถึงเนื้อถึงตัวเหมือนพี่น้องบ้านอื่นๆ
"เดี๋ยวหนูโอนให้ละกัน งั้นหนูไปก่อนนะ"
"เดี๋ยวก่อนพลอย"
"หือ? เฮียมีอะไรอีก"
"เฮียขอยืมรถวันนึงดิ พอดีรถเฮียเสีย"
"...!!!"
"เดี๋ยวเฮียเอามาคืนพรุ่งนี้เย็นๆ"
"แต่หนูต้องใช้มันไปมหาลัยนะ"
"พลอยขึ้นรถเมล์ไปวันนึงก่อนได้ไหม เดี๋ยวตอนเย็นเฮียไปรับที่มหาลัยเอง
"หนูกลับเองได้เหอะ" เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ มาเจอพี่ชายครั้งใดก็พบกับหายนะทุกครั้ง จะไม่มาก็ไม่ได้เพราะเขาจะตามมาหาเธอเอง
ที่มายืมตังค์เธอมันเป็นข้ออ้างแน่ๆ แต่ที่จริงคงอยากยืมรถเธอมากกว่า
"เฮียสัญญามาก่อนว่าจะเอามาคืนหนูพรุ่งนี้"
"เฮียไม่เบี้ยวหรอก เอากุญแจรถเรามา"
"งั้นเฮียไปส่งพลอยที่นึงก่อนได้ไหม เดี๋ยวพลอยกลับเอง"
"ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ไปกันเลย เฮียต้องไปทำธุระต่อ"
ร่างเล็กเดินนำหน้าพี่ชายมายังรถที่จอดไว้ข้างร้าน ก่อนจะบอกทางให้ไปส่งยังร้านพี่เอก
"พลอยทำงานที่นี่เหรอ"
"เอ่อ..." ร่างเล็กไม่ตอบได้แต่อึกอัก แต่เหมือนพี่ชายเธอจะรู้จึงตอบกลับเธอไป
"งั้นว่างๆ เฮียมาหานะ"
"มะ ไม่ต้องก็ได้ หนูไม่ได้มาทำทุกวัน เฮียมาอาจไม่เจอหรอก"
"งั้นเฮียจะโทรมาก่อนแล้วกัน ตั้งใจทำงานล่ะ" มือใหญ่ของเฮียเพชรเลื่อนมาลูบผมเธอเบาๆ ร่างเล็กต้องหลบสัมผัสนั้นก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก
"พลอยไปละ พี่อย่าลืมเอารถมาคืนหนูพรุ่งนี้ล่ะ"
"เออๆ นี่ก็ย้ำจัง"
ร่างเล็กปิดประตูรถแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปทางประตูหลังร้านที่มีไว้ให้สตาฟและพนักงานคนอื่นๆ
เสียงเพลงในร้านดังลอดออกมาให้ได้ยินแว่วๆ ร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องรับรองของพนักงานเพื่อเก็บของเข้าตู้ล็อกเกอร์ของตนเอง
"อ้าวพลอย ทำไมมาเร็วล่ะวันนี้"
ร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าเป็นพี่ดาว ซึ่งเป็นพนักงานในร้าน
"สวัสดีค่ะพี่ดาว พี่ชายยืมรถพลอยไป เลยให้มาส่งพลอยก่อน
น่ะค่ะ"
"ดีๆ วันนี้ไม่มีร้องเพลงใช่ไหม งั้นช่วยพี่เสิร์ฟอาหารหน่อยดิ พอดีพนักงานมาดึกเลยวันนี้"
"ได้ค่ะ แต่แค่แป๊บเดียวนะคะ เดี๋ยวพี่เอกเรียกไปคุยเรื่องมือกีตาร์คนใหม่"
"โอเค" ร่างเล็กเดินตามพี่ดาวไปโซนพนักงานเสิร์ฟ โดยร้านนี้เปิดตั้งแต่ช่วงเย็นจนถึงตีหนึ่งของทุกคืน
"พลอยไปเสิร์ฟโต๊ะเจ็ดด้วย"
เธอยกอาหารไปเสิร์ฟตามโต๊ะที่ได้สั่งอาหารไว้
"อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ" ร่างเล็กเสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะเจ็ด บนโต๊ะมีลูกค้าประมาณหกคน ซึ่งเป็นผู้ชายทั้งหมด
"น้องใช่คนที่ขึ้นไปร้องเพลงบ่อยๆ ไหมครับ"
ระหว่างที่เธอวางอาหารเมนูสุดท้ายลงบนโต๊ะ หนึ่งในลูกค้าก็ทักถามเธอออกไป
"อ่าใช่ค่ะ"
"พี่ชอบเสียงน้องมากเลยนะ สนใจไปร้องเพลงที่อื่นบ้างไหมครับ"
"คือ...คงไม่สะดวกค่ะ ถ้าอยากฟังหนูร้องเพลงก็มาฟังที่ร้านได้อย่างเดียวค่ะ" เธอทำสีหน้าลำบากใจไป ดูก็รู้ว่าคำพูดของเขาไม่น่าไว้ใจ อาจไม่ได้ชวนเธอไปร้องเพลงอย่างที่คิดก็ได้
"พี่สนใจจริงๆ นะ ขอเบอร์ติดต่อได้ไหม"
"เอ่อ...หนูให้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ"
"งั้นเอาเบอร์พี่ไปก็ได้ครับ" พูดจบคนตรงหน้าก็จับมือเล็กไว้ หมายจะจดเบอร์ของเขาไว้บนมือเล็ก
"ปล่อยนะคะ! คือหนูไม่สะดวกจริงๆ"
"อย่าเล่นตัวหน่อยเลย"
เธอพยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขา แต่แรงผู้ชายมากกว่าแรงอันน้อยนิดของเธอ
"ปล่อยนะ!"
หมับ!
"โอ๊ยย!!" เสียงร้องนั้นไม่ใช่เสียงของเธอแต่อย่างใด แต่เป็นเสียงของผู้ชายที่จับมือเธอไว้ มันถูกบิดออกด้วยมือหนาของอีกคน
รามิล!! เขามาอยู่นี่ได้ยังไง
"มึง!! เสือกไรวะ มายุ่งไม่เข้าท่า" ผู้ชายคนนั้นสะบัดมือไปมาพร้อมชี้หน้าด่ารามิลไปด้วย
"เหอะ มึงสิมายุ่งอะไรกับผู้หญิงของกู"
ผะ ผู้หญิงของเขาเหรอ? เธอเนี่ยนะ!!
"เกิดไรขึ้น อ้าวรามิลมาแล้วเหรอ" เธอหันไปหาเจ้าของเสียงก็พบว่าเป็นพี่เอก
"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณลูกค้า" พี่เอกหันมาถามโต๊ะเจ็ดที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่ไม่ไกล
"พนักงานร้านคุณไม่ให้เกียรติลูกค้าแบบพวกผมเลยครับ มันทำร้ายลูกค้าแบบนี้ได้ยังไง แล้วใครจะรับผิดชอบครับ"
"ลูกค้าแบบพวกมึงนี่สมควรให้เกียรติด้วยเหรอ" พี่เอกไม่ทันได้ตอบคำถามจากลูกค้า รามิลก็เอ่ยตัดหน้าไปก่อน
"ไอ้รามิล มึงหุบปากก่อนเดี๋ยวกูคุยเอง"
"แต่มันลวนลามพนักงานนะพี่"
"จริงเหรอวะ มันทำอะไรพลอยเหรอ" ประโยคสุดท้ายพี่เอกหันมาคุยกับเธอ ร่างเล็กเลิกลักก่อนจะตอบออกไป
"คือ...มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เขาแค่อยากให้พลอยไปร้องเพลงกับเขา แต่พลอยไม่สะดวก...เลยเป็นอย่างที่เห็นน่ะค่ะ"
"เหอะ! มันจับมือเธอขนาดนั้นยังบอกว่าเข้าใจผิดอีกเหรอ"
ทำไมต้องทำเสียงดุใส่เธอขนาดนั้นด้วยเล่า ก็เธอไม่อยากให้ร้านมีปัญหาเพราะเธอนะ!!
"เดี๋ยวพี่จัดการเอง ไอ้มิลมึงพาพลอยออกไปก่อน" จบคำของพี่เอกร่างสูงก็ดึงแขนเธอให้ตามเขาไปยังห้องพนักงานหลังร้าน
ผลัก!
"อะ! นี่นายฉันเจ็บนะ!"
"นี่เธอ ฉันถามจริงๆ เหอะ โดนจับมือขนาดนั้นจะไปปกป้องมันทำไมอีก" เมื่อร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในห้องพนักงานก็เหวี่ยงเธอเข้าไปด้านในทันที
"ฉันเปล่านะ ก็เขาแค่อยากให้เบอร์ฉันเอง"
"เธอนี่มัน!! ฉันไม่รู้จะว่าเธอยังไงแล้วว่ะ" ร่างสูงทำหน้าเหมือนอยากจะจับเธอฉีกเป็นชิ้นๆ แต่เขาก็ยังมาช่วยเธอไว้
มันจะบังเอิญเกินไปไหม?
"แต่...ถึงยังไงก็ขอบใจนะที่เข้ามาช่วยน่ะ"
ร่างสูงจ้องหน้าเธอนิ่ง ทำให้ร่างเล็กรู้สึกประหม่านิดนึง หน้าเธอ
มีอะไรติดเหรอ ทำไมชอบมองหน้าเธอจัง
"หึ" เธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขาเบาๆ
"ไม่ได้บอกว่าจะช่วยฟรีๆ ซะหน่อย"
กึก!! ร่างเล็กชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะเอียงคอมองหน้าเขา
"แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ"
"แล้วเธอมีอะไรให้ฉันล่ะ" ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็ก จนระยะ
ห่างของเขาและเธออยู่แค่เอื้อมมือเท่านั้น ร่างเล็กเงยหน้าสบตากับเขานิ่ง ส่วนร่างสูงใช้ดวงตาสะกดเธอโดยไม่ยอมผละออกจากใบหน้าเธอแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
"จะทำอะไรน่ะ"
"ชู่ววว~" นิ้วมือเรียวยกขึ้นมาทาบทับบนริมฝีปากเธอแผ่วเบา หลังมือเขาไล้ไปตามกรอบหน้าเธอ ทัดผมที่ปรกหน้าไว้หลังใบหู
ก่อนที่ใบหน้าหล่อของเขาจะค่อยๆ ก้มลง จนใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นๆ ของเขารินรดอยู่ตรงปลายจมูกเธอแผ่วเบา และก่อนที่ริมฝีปากหนาจะได้สัมผัสกับริมฝีปากสวยของเธอนั้น…
- Writer
