“ไปไหนมาน่ะยายลูกหยี แล้วนี่หายป่วยแล้วหรือไง”
เมื่อยาหยีพาตัวเองกลับมาถึงห้องพัก ลินดาที่เดินกลับไปกลับมาในห้องก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ วิ่งเข้ามาโอบกอดแน่น
“นึกว่าถูกผู้พ่อเทพบุตรเถื่อนตาสีเขียวฉุดไปข่มขืนรอบสองเสียแล้ว”
แก้มสาวแดงก่ำแทบไหม้ทันทีเมื่อคำพูดของลินดาทำให้สมองของหล่อนหวนคิดไปถึงฉากรักอันแสนเร่าร้อนบนโต๊ะไม้ใหญ่ในห้องทำงานของคอร์เนล เขาครอบครองหล่อนอย่างดุดันบนโต๊ะไม้นั่น และหล่อนก็หน้าด้านเหลือเกินที่ร่ำร้องครวญครางออกมาด้วยความพึงพอใจสุดขีด เสียงร้องด้วยความสุขสมยามที่มีเขาอยู่ภายในกายยังติดตรึงอยู่ในสมอง ทั้งที่อยากจะลืมแต่มันก็กลับจดจำ
“ฉันไม่อยากพูดถึงผู้ชายคนนั้นอีก” ยาหยีตัดบทด้วยใบหน้าที่ยังแดงเถือกไม่เลิก ขณะพากายสาวที่อิดโรยมาทรุดนั่งลงบนเตียง ลินดาอยากจะเชื่อคำพูดของเพื่อนอยู่เหมือนกัน แต่พอมองสภาพของแม่เพื่อนสาวแล้วก็เชื่อไม่ลง
‘ใครจะเชื่อเข้าไปลงล่ะ ในเมื
