เชอรี่เห็นสภาพของคอร์เนลแล้วก็อดหน้าแดงไม่ได้ เพราะไม่ต้องเดาเลยก็รู้ว่านายน้อยของหล่อนกำลังทำสงครามเกี่ยวกับอะไรอยู่ ก็ผมยุ่งเหยิง ทั้งเนื้อตัวมีเพียงเสื้อคลุมแค่ตัวเดียวแบบนี้ จะกำลังทำอย่างอื่นไปได้ยังไง นอกจาก...
“เอ่อ...คุณอังเดรมาหานายน้อยค่ะ”
ความวาบหวามผุดไปจากร่างกายในทันทีเมื่อได้ยินชื่อของญาติฝ่ายพ่อที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว คอร์เนลขบกรามแน่น ดวงตาสีเขียวเข้มจัดน่ากลัว
“พาไปรอที่ห้องรับแขกทางปีกซ้าย อีกสิบนาทีฉันจะลงไป”
“ค่ะนายน้อย”
คอร์เนลปิดประตูและเดินกลับเข้ามายังเตียงนอนที่มีแม่ลูกหยีแสนหวานนอนระทดระทวยรอสังเวยอยู่ เขาทรุดตัวลงนั่ง ยื่นมือไปลูบปทุมถันอวบสล้างที่ชูชันท้าทายสายตาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนใจออกมาด้วยความเสียดาย
“ผมขอโทษนะที่ไม่สามารถทำมันต่อจนจบได้”
มือใหญ่ดึงร่างอรชรขึ้นมาสวมกอดแน่น พร้อมกับก้มลงจูบหน้าผากกว้างด้วยความอ่อนโยนจนคอร์เนลเองก็ยังตกใจ
“ผมไม่ช
