ยาหยีเดินกลับไปกลับมาด้วยความกระวนกระวายใจอยู่ที่หน้าตึกใหญ่ รอคอยเซอร์เกที่จะเป็นคนนำพาหล่อนให้ไปพบบิดา แต่หล่อนรอมาเกือบสิบนาทีแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แวว หญิงสาวถอนใจออกมา กำลังจะเดินกลับเข้าไปในตึก แต่เสียงเรียกคุ้นหูก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ขอโทษที่ทำให้รอครับ”
“เซอร์เก...”
หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความดีใจจนปิดไม่มิด ความหวังที่จะได้พบหน้าบิดากำลังใกล้เข้ามาทุกขณะแล้ว
“เชิญครับ ผมจะพาคุณไปพบนายยอดชาย”
เซอร์เกผายมือเป็นสัญญาณเชื้อเชิญ ยาหยีรีบสาวเท้าเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแทบจะเป็นวิ่งเลยก็ว่าได้ โดยไม่สนใจสักนิดว่าคนที่เดินตามมาข้างหลังจะตามทันหรือไม่
‘หล่อนอยากพบพ่อ อยากเจอพ่อ’
“เลี้ยวซ้ายครับ” เซอร์เกร้องบอกเมื่อหล่อนเดินมาถึงทางแยก
“ขอบคุณค่ะ”
ยาหยีก้าวขอบคุณ ขณะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“คุณยังจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับผมที่สวนสาธารณะได้ใช่ไหมครับ”
คำพูดของชายที่เดินตามหลังมาทำให้เท้า
