แพรไหมที่กลับเข้าบ้านมานานหลายนาทีแล้ว เธอยืนอยู่ที่หน้าทางเข้าห้องรับแขก มาทันได้ยินคำพูดสุดท้ายของคินณภัทรพอดิบพอดี ก่อนจะก้าวขาเข้าไปหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากโซฟาที่คนทั้ง 3 กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่
“กลับมาแล้วเหรอแพร มานั่งนี่สิลูกมา”
คินณภัทรหันหน้ากลับไปมองภรรยาที่ยืนอยู่ แม้ดวงตาจะแดงก่ำเขาก็ยังฝืนยิ้มทักทายเธอ ดวงตาคมจับจ้องมองไปที่หน้าท้องกลมโต จนกระทั่งหญิงสาวเดินมานั่งลงข้างกายบิดาและมารดา ใบหน้าของแพรไหมไม่ได้ยิ้มแย้ม เธอยังคงดูนิ่งเฉย ไม่ได้เอ่ยทักทายชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเลย
“มานั่งคุยกับเขาสิ พ่อกับแม่จะออกไปข้างนอกหน่อยนะ”
“จะไปไหนเหรอคะ?”
“ไปธุระน่ะ ตาคินเขามารอ เขามีเรื่องสำคัญจะคุยกับแพร ไปกันเถอะค่ะคุณ ให้เขาสองคนได้คุยกันอยู่ตรงนี้แหละ”
มารดาของแพรไหมจับจูงมือสามีให้เดินออกจากห้องรับแขกไปด้วยกัน เพราะไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง วันนี้คินณภัทรดูสงบนิ่งและมาดีกว่าท
