แพรไหมไม่ทันได้กลับถึงบ้านด้วยซ้ำ อยู่ ๆ อาการความดันสูงก็ทำให้ต้องได้มานอนแอดมิทอยู่โรงพยาบาลในตอนนี้
“เห็นไหมล่ะอิง เพราะอิงคนเดียวเลยที่ทำให้แพรต้องเป็นแบบนี้”
เสียงเข้มของวริศดุเลขารุ่นน้องด้วยสีหน้าที่เข้มขรึมเพราะโกรธจัด รู้ดีว่าถ้าหากพูดเรื่องนี้อาจทำให้แพรไหมคิดมากจนทำให้ลูกในท้องพลอยอันตรายไปด้วย ยิ่งท้องอยู่มีเรื่องให้เครียดมากระทบจิตใจได้ที่ไหนกัน
อิงฟ้าจ้องมองเพื่อนรักที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความรู้สึกผิด
“แพร ฉันขอโทษนะแก ฉันไม่ได้อยากให้แกเป็นแบบนี้เลย ฉันก็แค่หวังดี”
“ช่างมันเถอะอิง ฉันอ่อนแอเองแหละ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแกหรอก แค่นอนรอดูอาการ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อยนะ” เมื่อเห็นสายตาเพื่อนที่ดูเศร้า แพรไหมต้องยิ้มให้ทั้งที่หัวใจตัวเองมันอ่อนแอมากเหลือเกิน
“เราโทรไปยกเลิกประชุมบ่ายนี้ทันไหมอิง พี่อยากอยู่ดูแลแพรน่ะ” วริศถามเลขาขึ้นอีกครั้ง แพรไหมหันไปมองจ้องหน้า
