07 อยากเจอ
1308 Words
[ พาร์ท : เปลวไฟ ]
3วันต่อมา
ผมมาดักรอยัยเบิ้มที่โรงพยาบาลทุกวันแต่ก็ไร้วี่แววของเธอ ลองโทรกลับไปที่เบอร์ของเธอแต่ก็ไม่มีคนรับ โดนจูบแค่นี้ถึงกับหายสาบสูญเลยเหรอวะ นี่ผมทำเกินไปหรือเปล่าเนี่ย ตอนนี้ผมร้อนใจจนไม่เป็นอันทำการทำงานละไม่รู้ทำไมต้องสนใจต้องห่วงเธอด้วยก็ไม่รู้ ยิ่งติดต่อไม่ได้หาตัวไม่เจอผมยิ่งร้อนใจกลัวว่าเธอจะคิดสั้น เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆผมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้แค่จูบเองมันไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น
จะว่าไปทำไมผมต้องมาสนใจมาแคร์ผู้หญิงที่พึ่งจะรู้จักกันด้วยนะ...ผมกับเธอทำเวรทำกรรมอะไรร่วมกันมาหรือเปล่าทำไมผมถึงได้คิดถึงแต่เธอ สามวันที่ผ่านมาผมทรมานใจจริงๆ รู้สึกว่ามันไม่เคลียร์ถ้าไม่พูดกับเธอให้รู้เรื่อง แล้วถ้าเธอไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลผมจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน ห้องพักเธอผมก็ไม่รู้จัก บ้านเด็กกำพร้าที่เธอเล่าให้ฟังผมก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน แต่คนทีี่ทำงานเดียวกับเธออาจจะรู้จัก...
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปด้านใน สามวันที่ผ่านมาผมได้แต่มาดักรอเธอแต่ไม่เคยลงไปถามคนที่ทำอยู่แผนกเดียวกับเธอ ผมไม่กล้า...
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ พยาบาลที่ชื่อไออุ่นมาเข้าเวรหรือเปล่าครับ”ผมถามพยาบาลที่นั่งอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ไม่ใช่พยาบาลคนนั้นแต่เป็นอีกคน
“ไออุ่นลาพักร้อนหลายวันเลยค่ะ น่าจะเป็นอาทิตย์หน้าแหละค่ะถึงจะกลับมา”พยาบาลตอบ
“ไม่ทราบว่าพอจะรู้ไหมครับว่าบ้านของไออุ่นอยู่ที่ไหน”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ต้องไปถามพยาบาลที่ชื่อ อรชาค่ะเพราะไออุ่นสนิทอยู่ด้วยกัน น่าจะรู้จักนะคะ”
“ขอบคุณมากๆนะครับ”
อ่า...คงจะเป็นพยาบาลคนนั้นสินะ คนที่พาผมมาหาไออุ่นว่าแต่เธออยู่ที่ไหนกัน โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลใหญ่ในตัวจังหวัด ทั้งพยาบาลและหมอเยอะแยะไปหมด คนที่มาหาหมอก็เยอะเหมือนกัน แล้วผมก็จำไม่ได้ซะแล้วสิว่าพยาบาลคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง
“อ้าวคุณ!มาทำอะไรที่นี่คะ?”
“....”ผมหันหน้าไปตามเสียงเรียก พยาบาลคนนั้นนี่นา “คุณพยาบาลคนนั้น”
“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ว่าแต่คุณหายดีแล้วนี่คะ ไออุ่นกลับมาแล้วใช่ไหม”
“คุณรู้”ผมไม่คิดว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้นอกจากเธออีกด้วย
“ค่ะฉันรู้ ไออุ่นเป็นคนบอกฉันเอง”
“พอดีว่าเเธอกลับไปก่อนแล้วลืมของไว้ที่บ้านของผม ผมเลยอยากจะเอาของไปคืนให้เธอ”ผมบอก ที่จริงไออุ่นเธอไม่ได้ลืมอะไรไว้หรอก เธอเอาไปหมดเลยไม่เหลือ แต่ผมอยากเจอเธอเลยต้องโกหก
“ฝากฉันไว้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวไออุ่นก็คงจะกลับมา”
“เธอเล่าให้ผมฟังว่าบ้านของเธอเปิดเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ไม่มีใบอนุญาตเลยต้องช่วยกันดูแลเด็กๆตามมีตามเกิด ผมอยากรู้ว่าอยู่ที่ไหนเพราะผมอยากจะช่วยเธอ”ผมบอก
“ไออุ่นบอกเรื่องนี้กับคุณเหรอคะ”
“ครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“เรื่องนี้มีแค่ฉันที่รู้ นอกนั้นไม่มีใครรู้ว่าไออุ่นเปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ไออุ่นบอกกับคุณ”
“ครับ เธอบอกผม”ผมย้ำอีกครั้ง
“รออีกสักพักได้ไหมคะ ฉันกำลังจะเลิกเวรแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวไปพร้อมกับเลย ฉันจะได้แวะซื้อขนมไปฝากเด็กๆกับป้าของไออุ่นด้วย”
“ได้ครับ”ผมตอบรับ
จากนั้นพยาบาลที่ชื่ออรก็เดินออกไป ส่วนผมก็เดินไปหาที่นั่งรอพยาบาลคนนั้นเลิกเวร จะได้ไปหาไออุ่นด้วยกัน
ผ่านไปสักพัก
“ฉันเลิกเวรแล้วเราไปกันเถอะค่ะ”
“ครับ”
ผมพาพยาบาลคนนั้นมาที่รถของผมจากนั้นก็ขับไปตามทางที่เธอบอก และก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อของไปให้เด็กๆที่บ้านนั้นด้วย ผมไม่ได้ซื้อเยอะเพราะรถเก๋งไม่พอใส่ เอาไว้วันหน้าผมจะเอารถไปซื้อให้ใหม่ก็แล้วกัน ต้องใช้รถคันใหญ่กว่านี้
“คุณเป็นอะไรกับไออุ่นคะ”พยาบาลคนนั้นถามผม ทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย
“ไม่ได้เป็นอะไรกันครับ”ผมตอบเสียงเรียบ แต่หัวใจเต้นแรงมาก
“แล้วทำไมคุณถึงอยากรู้บ้านของไออุ่นล่ะคะ”
“ผมแค่อยากจะช่วยเหลือเธอในฐานะคนรู้จักกันก็เท่านั้น”ผมบอก
“เหรอคะ”
“ครับ”
ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงบ้านที่พยาบาลคนนี้บอก มันเป็นเรือนไทยเก่าๆมีพื้นที่รอบบ้านกว้างพอสมควร ถ้าปรับปรุงสักหน่อยถือว่าสวยเลยแหละบ้านหลังนี้ แต่บ้านเงียบนะเหมือนไมมีคนอยู่เลย
“บ้านเงียบนะครับ”
“สงสัยป้าของไออุ่นกับเด็กๆน่าจะอยู่ด้านในกัน เราเข้าไปกันเถอะค่ะ”
“ครับ”
ผมเดินตามเธอเข้าไปด้านในภายในร่มรื่นดีนะครับมีต้นไม้เยอะเลย ผมชอบปลูกต้นไม้ครับ ชอบร่มเงาของต้นไม้มันร่มรื่นเย็นสบายดี
“ป้าอิ่มคะ ป้าอิ่มคะ”เธอตะโกนเรียกคนด้านใน
“อ้าวหนูอร!”มีผู้หญิงมีอายุคนนึงเดินออกมา น่าจะเป็นป้าอิ่มที่เธอเรียกนะ
“อระมาเยี่ยมค่ะ ซื้อขนมมาให้เด็กๆเยอะเลย”
“ไม่เห็นต้องลำบากเลยหนูอร อุ่นมันพึ่งจะซื้อมาให้เมื่อวานเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะป้าอิ่ม”
“แล้วนี่ใครล่ะหนูอร แฟนเราเหรอ”
“เปล่าๆค่ะ เพื่อนของไออุ่นค่ะ”
“สวัสดีครับคุณป้า ผมชื่อเปลวครับ”ผมยกมือไหว้ป้าของไออุ่น
“จ้าๆไหว้พระเถอะ”
“ว่าแต่ไออุ่นไปไหนเหรอคะ?”
“อุ่นมันไปทำธุระน่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว เข้าไปนั่งรอในบ้านก่อนสิ”
“ค่ะป้า”
ผมเดินตามป้าของไออุ่นเข้าไปในบ้าน ในนั้นมีเด็กๆกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ประมาณสิบกว่าคนได้ เป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆด้วยแต่ละคนนั่งตาแป๋วเลย
“สวัสดีพี่ๆเขาสิเด็กๆ”
“สวัสดีค่ะ/ครับ”
“สวัสดีจ้า”
“สวัสดีครับ ป้ารับเลี้ยงเด็กๆมาทั้งหมดเลยเหรอครับ”
“จ้ะ แต่บางคนก็ถูกเอามาทิ้งไว้ป้าก็เลี้ยงมาจนโตนี่แหละ”
“อ๋อครับ”
“นั่งเลยจ้ะ รกหน่อยนะป้าพึ่งจะทำอาหารเสร็จยังไม่ได้เก็บกวาดเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะป้า”
เวลาผ่านไป
ผมนั่งรอยัยเบิ้มอยู่ในบ้านของเธอนานหลายชั่วโมงแล้วนะแต่เธอยังไม่มาเลย ไม่รู้ไปธุระถึงไหน
“เอ...ทำไมไออุ่นไปนานจังเลยนะ”ป้าของเธอพึมพำออกมา
“ไออุ่นไปไหนเหรอคะป้า”
“ไปจ่ายหนี้ที่ค้างไว้จ้ะ”
“จ่ายที่ไหนเหรอครับป้า”ผมรีบถาม หายไปนานแบบนี้ไม่น่าไว้ใจซะแล้วสิ
“ป้าไม่แน่ใจว่ามันเป็นร้านอะไร มันเป็นเหมือนร้านเหล้ากึ่งบ่อนการพนัน เจ้าของชื่อ เสี่ยดำ”
“แล้วบ่อนนั่นอยู่ที่ไหนครับป้า!!”
“เอ่ออ...”
“ฉันรู้จักค่ะ”
“พาผมไปที!”
“ได้ค่ะ”
- Writer
