“แต่น้องไม่สบายตัวเลยค่ะ มันเหนียวๆ อีกอย่างน้องก็หายแล้วด้วย” เธอเริ่มงอแงเมื่อเขาจะจัดการเช็ดตัวให้ ถ้าได้อาบน้ำอุ่นๆ เธอคงจะรู้สึกสดชื่นกว่าที่เป็นอยู่
“อย่าดื้อสิครับ เดี๋ยวพี่หมอตีก้นให้นะ” เขาขู่เบาๆ จุ๊บที่ผากสวย
“ทำยังกับหนูนาเป็นเด็ก” เธอว่าอย่างงอนๆ
“ไม่ดื้อครับคนดี วันนี้เช็ดตัว กินข้าวกินยาอีกสักวัน ให้หายเป็นปกติ พรุ่งนี้พี่จะยอมให้เราอาบน้ำ แต่อาบน้ำอุ่นนะ อาบน้ำเย็นๆ เดี๋ยวร่างกายปรับตัวไม่ทัน” เขาดุอย่างห่วงใย
“งั้นหนูนาเช็ดเอง” เธอทำท่าจะแย่งผ้าจากมือของเขาไปเช็ดเอง
“จะเช็ดเองทำไมให้เหนื่อย พี่ก็อยู่ทั้งคน” เขาส่ายหน้าไปมา อยากปรนนิบัติเธอให้ถึงที่สุด
“ไม่เอาค่ะ หนูนาเช็ดเอง”
“ดื้ออีกแล้วนะครับ”
“ก็อยากอาบน้ำนี่คะ ถ้าไม่ให้อาบก็ต้องให้หนูนาเช็ดเอง”
“งั้นก็ได้ครับ” คุณหมอหนุ่มวางผ้าลงในกะละมังใบเล็ก แล้วถอยไปยืนกอดอกมองอยู่ข้างเตียงนอนกว้างของน้อง มองอย่างห่วงใย
“
