“คุณหนูนาเป็นอะไรคะ ถอนใจทำไม” จุ๊บแจงเอ่ยถามเจ้านายสาวเมื่อเห็นคนอารมณ์ดีเป็นนิจ นั่งถอนใจเฮือกๆ อยู่ที่โต๊ะอาหาร
“เซ็งพี่หมอน่ะสิคะพี่จุ๊บแจง”
“คุณหมอทำไมคะ” จุ๊บแจงถามอย่างสงสัย
“ก็ชอบคิดอะไรเหมือนตาแก่” บ่นแล้วทำหน้ายู่
“คิดอะไรแบบไหนคะ เล่าให้พี่ฟังบ้างสิคะ” จุ๊บแจงเอ่ยถามอย่างห่วงใย
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีคนไว้คอยระบาย นี่หนูนาไว้ใจพี่จุ๊บแจงหรอกนะคะ ถึงได้เล่าให้ฟัง แต่เล่าแล้วต้องรับปากมาก่อน” เธอมองคนตรงหน้าอย่างจริงจัง ไร้แววขี้เล่นเหมือนเคย
“รับปากอะไรคะ อะไรแผลงๆ อีกหรือเปล่า ถ้าแผลงๆ พี่จุ๊บแจงไม่เอาด้วยแล้วนะคะ” จุ๊บแจงรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน กลัวเด็กสาวตรงหน้าจะทำอะไรแผลงๆ ให้เธอโดนถอนหงอกเอาอีก
“ไม่แผลงแน่นอน รับปากมาก่อนว่าจะช่วย” เธอคาดคั้นเอาคำตอบ ถ้ายังไม่ได้คำตอบที่น่าพึงพอใจ จะไม่พูดออกมาอย่างเด็ดขาด
“โห... มัดมือชกกันแบบนี้เลยเหรอคะ” จุ๊บแจงหน้ายุ่ง แต่เห็นแววตา
