ไทม์อยู่เฝ้าไข้คนป่วยทั้งคืนทั้งวันลากยาวมาจนอีกวัน รวมเวลาที่อยู่กับพริ้งพราวทั้งหมดคือสองวันสองคืน หากจะบอกว่าเขาติดพริ้งพราวก็คงจะไม่ผิด ติดใจทั้งเรื่องบนเตียงและเวลาปกติที่อยู่ด้วยกัน
พริ้งพราวก็เหมือนพลอยหวานบุตรสาวของเขา เป็นเด็กวัยรุ่นที่คุยสนุกสนาน ขี้อ้อน ออเซาะ เอาใจเก่งชวนคุยจนเขาต้องบอกให้พอ ทำให้เขารู้ว่าพริ้งพราวก็ไม่ใช่เด็กสาวใจแตกอย่างที่ตัวเองเข้าใจ เธอไม่ได้แรงและแรดอย่างที่คิดไว้ เธอน่ารักต่างหาก
“ป๋าไทม์ขา คืนนี้ป๋าไทม์จะนอนกับพริ้งไหมคะ หรือจะกลับไปนอนที่บ้าน” พริ้งพราวเอ่ยถามขึ้น พลางปีนขึ้นมานั่งคร่อมหน้าตักไทม์ไว้ ในขณะที่ทั้งคู่นั่งเล่นดูทีวีเพื่อย่อยอาหารมื้อเที่ยงที่เพิ่งทานไป
“นอนบ้านสิ ทิ้งพลอยให้อยู่บ้านคนเดียวตั้งสองคืนแล้ว ป่านนี้ไม่รู้งอนพ่อตัวเองไปแล้วหรือยัง”
“พลอยไม่งอนป๋าไทม์หรอกค่ะ เพราะพริ้งโทรไปถามให้แล้ว และยังบอกให้ป๋าไทม์อยู่กับพริ้งต่ออีก”
“
