สุดท้ายไทม์ก็ใจไม่แข็งพอและแพ้ให้กับความต้องการของตัวเอง ยืนอยู่หน้าห้องของพริ้งพราว มองหญิงสาวที่ยืนยิ้มหวานในชุดคลุมผ้าลื่นสีขาว ที่กำลังเดินเข้ามาคล้องแขนเขาเข้าไปในห้อง
“มาเหนื่อยๆ นั่งพักก่อนนะคะ” พริ้งพราวพาไทม์มานั่งลงที่โซฟา จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องครัว หยิบแก้วบรั่นดีที่เธอชงไว้มาให้ไทม์ ทรุดกายลงนั่งบนตักแกร่งคล้องลำคอชายหนุ่มไว้
“แก้คอแห้งค่ะ” ไทม์รับแก้วที่พริ้งพราวยื่นให้มาถือไว้
“นั่งดีๆ ไม่ได้หรือไง”
“ได้ค่ะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายบนใบหน้า พริ้งพราวขยับตัวเปลี่ยนมานั่งคร่อมบนตักชายหนุ่มไว้ หันหน้าเข้าหาชายหนุ่มยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่ง
ไทม์ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมากับสิ่งที่พริ้งพราวทำก็ได้แต่ส่ายหน้ายกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มแก้กระหาย
“พริ้งคิดถึงป๋าไทม์ที่สุด” ซบหน้าลงบนซอกคอ ลูบไล้ฝ่ามือไปตามร่างกายกำยำแผ่วเบา โดยที่ไทม์ก็นั่งนิ่งให้หญิงสาวลูบไล้อย่างยินยอม
“ป๋าไทม์ทำงานเหนื่อย
