ความเงียบเข้าปกคลุมในรถตลอดทางตั้งแต่ออกมาจากโรงแรม พริ้งพราวเอาแต่นั่งเงียบมองไปด้านข้างไม่หันมาสนใจคนที่ทำหน้าที่ขับรถเลยด้วยซ้ำ ดวงตาที่มองไปด้านข้างหลับลงช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ ตอนนี้เธออยากหลับไปเลยด้วยซ้ำ แต่เสียงเรียกเข้าในโหมดวิดีโอคอลก็ดังขึ้นมาเสียก่อน พริ้งพราวนั่งมองชื่อที่โทรเข้ามาน้ำตาก็พานจะไหล รีบสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกดรับสาย
“สวัสดีค่ะแม่” ประโยคทักทายของคนข้างกาย ทำให้ไทม์อดไม่ได้ที่จะหันมามอง ก่อนจะหันกลับไปยังถนนเบื้องหน้าตามเดิม แต่ก็ตั้งใจฟังว่าหญิงสาวจะเอ่ยอะไรออกมาบ้าง
“สุขสันต์วันเกิดนะคะลูกสาวคนสวยของแม่ มีความสุขมากๆ นะลูก ตั้งใจเรียน และเป็นลูกสาวที่น่ารัก ที่เก่งของคุณแม่แบบนี้ตลอดไปนะลูก แม่รักหนูนะพริ้ง” พริ้งพราวพยักหน้ารับกับหน้าจอโทรศัพท์ให้ผู้เป็นแม่ที่อยู่ในสาย ที่ตอนนี้มีครอบครัวใหม่อยู่ต่างประเทศ
ไทม์หันมองพริ้งพราวอีกครั้ง พร้
