สยบรักทางผ่าน | BAD PERSON | NC18+

เคล้ง~ "เอ้าชนกันหน่อยดิว่ะ ให้คุ้มกับที่กูจะบินกลับไทยหน่อย" ไบเบย์พูดขึ้น ชายหนุ่มในวัยย่างสามสิบสองปี นัยน์ตาคู่สีน้ำตาลเข้มรับผมดกเฉดสีเดียวกัน ตามสัญชาติฝรั่งเศสตั้งแต่กำเนิด มีความหล่อเหลาจนสาวๆ มองลุ่มหลง เขากวาดแขนแกร่งแข็งแรงโอบสตรีบริการด้านข้าง ส่วนอีกมือนึงถือแก้วเครื่องดื่มกระดกคล่องคอ "รอบนี้มึงจะไปได้สักกี่วันว่ะ ชีวิตมึงติดรักสนุกจะตายไป" ออดี้บอก ในฐานะที่สนิทกับอีกฝ่ายมาหลายปี "มันจะกลับมาเร็วได้ไง ต้องดูแลธุรกิจครอบครัวแล้ว..คงยากว่ะ" ปอร์เช่พูด หรี่ตามองด้านข้างคนถูกเอ่ยถึง มีสาวๆ มากหน้าคอยเอาใจ แทบไม่เคยเรียกใช้คนเดิมเลย "คงนานหน่อย ถึงจะลากพวกมึงบินไปพร้อมกับกูไง" "มึงก็รู้ว่ากูต้องทำงานเหมือนกัน" "มึงล่ะไอปอร์เช่ ไหนว่าจะกลับพร้อมกู" ขณะที่เขาบอก ยังยกแก้วกระดกดื่ม ให้รสชาติขมผ่านลำคอหนา ทำลูกกระเดือกเคลื่อนกระทบ ไม่ทิ้งคราบของคาสโนว่าที่ดึงดูดเพศสตรี "กลับก็กลับ ยัยใบบัวคงปวดประสาทตาย ถ้ามึงกลับไปอยู่บ้านด้วยกัน" "ใครว่ากูจะกลับไปอยู่บ้าน กูเตรียมเพ้นเฮ้าส์ไว้แล้วว่ะ ฮาเร็มน้อยๆ ของกู" คนอย่างเขาไม่ยอมหรอก หากต้องกลับไปใช้ชีวิตจำเจไร้สีสัน ร่างกำยำปล่อยให้สาวบริการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต โชว์กล้ามอกเป็นมัดๆ มีรอยสักรูปมังกรน่าเกรงขาม "มึงไม่กลับไปอยู่บ้านเหรอว่ะ?" ปอร์เช่ทวนถามพร้อมทำหน้าครุ่นคิด "มีอะไร?" "วันนั้นกูพายัยใบบัวกลับบ้าน แต่เห็นผู้หญิงคนนึงว่ะ น่าจะเด็กกว่ามึงหลายปีเลย" "แล้วมันแปลกยังไง บ้านกูคงรับแม่บ้านมาเพิ่ม" "นั่นดิว่ะ เด็กรับใช้ในบ้านกูยังเปลี่ยนตามตารางเวรเลย" ออดี้เสริม "ก็มันแปลกไง คุณน้าปลาวาฬดูเอ็นดูขนาดนั้น แถมยังใส่ชุดนักศึกษาด้วยคงเรียนอยู่" "ญาติฝ่ายไหนของกูอีกว่ะ แต่ช่างเถอะ..ถ้าสำคัญจริงยัยใบบัวคงโทรบอกกูบ้างล่ะ" โครงหน้าหล่อเหลาส่ายให้กับเรื่องไร้สาระ นอกจากจะสนใจที่สตรีสองคนคอยปรนนิบัติเขา "เออๆ งั้นมึงก็รีบตื่นไปขึ้นพร้อมกูล่ะ เฮียลีอาห์ส่งเครื่องมารอ" "คงยากหน่อยว่ะ เด็ดขนาดนี้ต้องไปให้สุดยันหว่าง" พูดจบเขาก็โน้มสองสาวมานัวเนียรสจูบ ปล่อยให้คนมองทำหน้าเอือมระอา จนมักจะเป็นเรื่องคนปกติไปซะแล้ว อีกด้านนึง_ "อีกกี่วันจ๊ะ ทานตะวันถึงจะไปเริ่มทำงานวันแรก" ปลาวาฬเอ่ยถาม ทางหญิงสาวตรงสวนนั่งเล่นยามเย็น ท่านรับอุปการะเธอมาเลี้ยงจากมูลนิธิบ้านเด็กกำพร้า หลังรู้สึกถูกชะตาจนอยากส่งเสียการศึกษาเอง จนกระทั่งผ่านมาหลายปี เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว แถมยังได้เกียรตินิยมทำบริษัทดังมากมายแย่งกันชิงตัว "วันพรุ่งนี้ค่ะ ทานตะวันต้องขอบคุณคุณท่านทั้งสองนะคะที่ทำให้หนูมีวันนี้" พูดจบ หญิงสาวก็ก้มกราบเบื้องหน้าผู้มีพระคุณทั้งปลาวาฬและฟอเรสต์ "ไม่เป็นไรจ้ะ แค่เห็นหนูตั้งใจเรียนมีงานดีๆ ทำแค่นี้ฉันก็ภูมิใจแล้ว" "บริษัทที่จะไปทำงานด้วยชื่อว่าอะไรเหรอ?" ฟอเรสต์ถาม "เป็นบริษัทการค้าระหว่างประเทศค่ะ พอดีอยู่ในช่วงเทคโอเวอร์จากเจ้าของเก่า ทานตะวันเลยจำชื่อใหม่ไม่ได้" ใบหน้าจิ้มลิ้มดุจตุ๊กตาก้มลง เธอพยามนึกชื่อวันที่ไปสัมภาษณ์ยังก็นึกไม่ออก "ไม่เป็นหรอก แต่จำไว้นะ เมื่อมีโอกาสแล้วต้องทำให้เต็มที่ล่ะ ฉันกับปลาวาฬยังไงก็พร้อมสนับสนุนเธอ" "ขอบคุณนะคะ ทานตะวันไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณนี้ยังไงเลย นอกจากขอทานตะวันคอยอยู่รับใช้ต่อไปนะคะ" เธอเอียงไปนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างปลาวาฬ "ไม่ได้หรอกนะ ฉันอยากให้หนูมีชีวิตที่ดี อย่าให้คนอื่นรู้เลยว่าหนูโตมาเพราะเป็นคนรับใช้ในบ้านฉัน ไว้ทำงานแล้วคอยออกไปอยู่คอนโดสบายๆ ดีกว่า" "แต่ทานตะวันไม่อยากไปค่ะ คุณปลาวาฬเป็นเหมือนแม่ของทานตะวัน ให้หนูตอบแทนคุณก่อนนะคะ" "หึ...แต่ลูกชายฉันกำลังจะกลับมานะ นิสัยไม่เหมือนใบบัวหรอก ฉันกลัวหนูจะลำบากใจ" ฟอเรสต์บอก ขนาดอยู่กันคนละประเทศยังรับรู้การกระทำลูกชายดี ช่างตรงกันกับข้ามกับบุคลิกเขาเลย "ทานตะวันทนได้ค่ะ จะใช้ทานตะวันยังไง หรือจะให้ทำอะไร..หนูทำได้ทั้งหมดเลยนะคะ แค่ขอให้หนูอยู่ที่นี่ต่อ" เธอรู้สึกผูกพันกับพวกท่าน ราวเป็นบุพการีตั้งแต่กำเนิด หากถึงวันที่ประสบความสำเร็จแล้ว ก็อยากตอบแทนบุญคุณให้เพียบพร้อมในสิ่งที่ได้รับ "แต่ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ หนูเกิดไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว บอกฉันนะจ๊ะ...ฉันจะไม่ว่าเลยนะ" ท่านเอื้อมมือไปลูบศรีษะอย่างเอ็นดู ก่อนจะมองหน้าสามีที่รักพลางวิตก "เอาล่ะ...ฉันตามใจหนูล่ะกันนะ ยังไงก็เหมือนลูกฉันอีกคน" "ขอบคุณนะคะ ทานตะวันขอบคุณจริงๆ ค่ะ" เธอรีบก้มกราบผู้มีพระคุณทั้งสองอีกรอบ อดไม่ได้จะเผยความดีใจ ปริยิ้มกว้างพร้อมเข้าไปกอดต้นขาผู้ใหญ่ทางปลาวาฬ ....................................