โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับแม่ ผมยังไม่ตายซะหน่อย แค่...หัวแตกกับแขนหัก แล้วก็ขาหักนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
อาทิตย์ที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยในห้องฉุกเฉินยิ้มให้มารดา หลังจากที่หมอเย็บแผลตรงหน้าผากกับใส่เฝือกที่ขาข้างขวาและแขนซ้ายให้เรียบร้อยแล้ว
“ไม่ตายก็เจ็บหนัก ดูสิหน้ามีแต่เลือดยังจะมายิ้มให้แม่อีก โตจนจะเป็นพ่อคนแล้วนะ ทำไมขับรถไม่ระวังเลย”
“ก็ผมรีบกลับบ้านไปหาลูกกับเมียผมนี่ครับ คิดถึงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย อีกอย่างผมก็ไม่ได้ผิดนะ รถคันนั้นวิ่งมาตัดหน้าผมเองต่างหากล่ะ”
“จะยังไงก็ช่าง ถ้าเราระวังมากกว่านี้ก็คงจะเบรกทันหรอก”
“อย่างอนสิครับคนสวย เดี๋ยวหน้าเหี่ยวนะ”
เขาแกล้งเย้ามารดา แต่ยังไม่ทันที่ท่านจะบ่นกลับไป เสียงโทรศัพท์มือถือของท่านก็ดังขึ้นเสียก่อน
(“ว่าไงจ๊ะโดม หนูดรีมสงสัยอะไรรึเปล่า”)
(“คุณแม่ครับ พี่ดรีมจะคลอดแล้วครับ ตอนนี้ผมอยู่บนรถกำลังพาพี่เค้าไปโรงพยาบาล”
