@เวลาผ่านไป
"จะไม่ไปเยี่ยมหนูพิณหน่อยเหรอลูก?" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้านหลังเลิกงานตามปกติ
"ไม่ครับ" เวคินตอบเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินผ่านผู้เป็นแม่ไป
"หนูพิณเธอน่าสงสารนะลูก" ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เพราะเป็นคนขี้สงสารอยู่แล้ว
"...." ร่างหนาหยุดเดิน ก่อนจะหันกลับมามองหญิงวัยกลางคน "แม่ก็รู้นะครับว่าผมเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น"
"แม่เข้าใจ แต่ตอนนี้หนูพิณกำลังเจ็บ เธอคงอยากได้กำลังใจมากกว่านะ"
"แต่คงไม่ใช่ผมครับ"
"...." คำพูดของลูกชายทำให้ผู้เป็นแม่ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
เวคินก็มีนิสัยเหมือนกับพ่อของตัวเอง เป็นคนตรงๆ พูดจาฉะฉาน เป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้นไม่มีกลับคำ อะไรที่เขาตัดสินใจที่จะให้เป็นแบบนั้นแล้วก็ไม่มีใครมาเปลี่ยนคำพูดของเขาได้
เหมือนกับที่พ่อของเขาเคยเป็นมาก่อน
"พ่อล่ะครับ?"
"อยู่ในห้องทำงานลูก"
"...." เวคินเดินขึ้นไปด้านบนทัน
