@เวลาผ่านไปหลายเดือน
ครืด ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นขณะ
ที่กำลังเร่งเคลียร์งานบนโต๊ะให้เสร็จก่อนจะกลับบ้าน เธอชำเลืองตาไปมองหน้าจอโทรศัพท์เล็กน้อย ก่อนจะหยิบขึ้นมารับสายพร้อมกับรีบเคลียร์งานไปด้วย
"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
( วันนี้ผมจะไปรับที่ทำงานนะ เดี๋ยวผมแวะไปรับลูกก่อน )
"พอดีธนาจะไปส่งฉันที่บ้านแล้วค่ะ คุณไม่ต้องมารับก็ได้"
( ไม่ได้! คุณยกเลิกกับผู้ชายคนนั้นไปเลย เดี๋ยวผมไปรับคุณเอง ) เขามีน้ำเสียงที่ขึงขังทุกครั้งเมื่อมายพูดถึงเพื่อนที่ทำงาน
"เอ่อ..."
( ตกลงตามนี้นะแล้วเจอกัน )
"ดะ เดี๋ยวสิคะคุณ!"
ไม่ทันที่เธอจะได้ตกลงหรือปฏิเสธเขาก็กดวางสายไปซะก่อน แบบนี้มันมัดมือชกกันเลยนี่นา
"คุณธนาคะ ไม่ต้องไปส่งฉันที่บ้านนะคะ" เธอหันไปบอกกับเพื่อนร่วมงานที่กำลังนั่งเร่งเคลียร์งานเหมือนกับเธอ
"ทำไมล่ะครับ?"
"มีคนมารับฉันแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" มายเอ่ยปากขอโทษอย่างรู
